του Νίκου Παλάτου

Το έργο της Κλερ Ντενί (το οποίο σε τριάντα περίπου χρόνια καριέρας μετράει μια ντουζίνα τίτλους) έχει σχεδόν αγνοηθεί από την ελληνική διανομή. Οι ταινίες της Γαλλίδας σκηνοθέτριας προφανώς θεωρούνταν για κάποιον λόγο «δύσκολες» για το ελληνικό κοινό, με την έλλειψη μάλιστα ενός αναγνωρίσιμου ονόματος από πλευράς ηθοποιών στις περισσότερες εξ αυτών να συνεπικουρεί προς την κατεύθυνση της αδιαφορίας. Το καινούργιο της φιλμ μάλλον πληροί τις προϋποθέσεις που εξέλιπαν εκείνων λόγω των οποίων δεν βρήκαν τον δρόμο για τις ελληνικές αίθουσες, ατυχώς, όμως, κρίνοντας τόσο από τούτη όσο και από το (επίσης δίχως διανομή εδώ) αμέσως προηγούμενο της, «Les Salauds» (2013), μπορούμε να πούμε πως οι καλές της μέρες ανήκουν στο… αγνοημένο της παρελθόν.

Πρόκειται ουσιαστικά περί συρραφής μικροεπεισοδίων από την ερωτική ζωή της Ιζαμπέλ (την οποία υποδύεται η Ζιλιέτ Μπινός), καθώς περνά από άνδρα σε άνδρα με την ελπίδα πως κάποτε θα βρει αυτόν που πραγματικά αξίζει. Η διαδικασία αυτή ακολουθεί ένα συγκεκριμένο και άκρως επαναλαμβανόμενο μοτίβο, που αποτελείται από τη γνωριμία ή συνάντηση με το αρσενικό αντικείμενο του ενδιαφέροντος, τη συζήτηση περί διαφόρων θεμάτων (που βασικά περιστρέφονται γύρω από την ερωτική έλξη), τη σεξουαλική συνεύρεση, την εν συνεχεία συνειδητοποίηση της απόρριψης είτε από τη μια πλευρά είτε από την άλλη, και… φτου, ξανά κι από την αρχή. Ουδέποτε οι ιστορίες μπλέκονται η μία με την άλλη σε ό,τι έχει να κάνει με την ανδρική παρουσία, κρατώντας ως συνδετικό μεταξύ τους κρίκο την παρουσία της Ιζαμπέλ.

Όλοι σχεδόν οι ανδρικοί χαρακτήρες είναι άκρως προβληματικοί όπως παρουσιάζονται εδώ, με τον πρώτο να είναι υπέρμετρα εγωπαθής και αλαζόνας, τον δεύτερο αναποφάσιστο σχετικά με το μέλλον του έγγαμου βίου του, τον τρίτο πολυλογά και επιδειξιομανή, και ούτω καθεξής, δικαιολογώντας έτσι πλήρως το ατέλειωτο αισθηματικό αδιέξοδο της βασικής ηρωίδας, εντελώς μονόπλευρα, όμως. Τα συνεχή άσκοπα set διαλόγων ανάμεσά τους, με φόντο συνήθως το αγαπημένο εστιατόριο της Ιζαμπέλ, αναμασούν τα ίδια και τα ίδια σχετικά με τη μη επίτευξη σχέσης και κουράζουν χαρακτηριστικά, αφού είναι στην πλειονότητά τους βαρετά… όσο δεν πάει! Το χιούμορ που ίσως έδινε έναν πικάντικο τόνο απουσιάζει ολοκληρωτικά, ενώ όταν κάνει πως εμφανίζεται (στο τελευταίο από τα επεισόδια των ερωτικών προβλημάτων της Ιζαμπέλ), αριβάρει ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ εν είδη… ψυχολόγου / μέντιουμ, με εσένα να εύχεσαι να μην είχε έρθει ποτέ αυτή η ώρα. Εάν, πάντως, τα κατά κάποιον τρόπο αυτοτελή αυτά sketch, είχαν το καθένα τον δικό του τίτλο, το συγκεκριμένο θα μπορούσε άνετα να λέγεται… «What the Fuck», μιας και το όλο στήσιμό του αυτό υποδεικνύει. Τουλάχιστον, η Μπινός παίρνει το αίμα της πίσω για όσα γράψαμε γι’ αυτήν στο ανεκδιήγητο «Μαμά ή Γιαγιά;», παραδίδοντας μια άψογη ερμηνεία, καθώς «ζωγραφίζει» με ακρίβεια και χωρίς καμία επιτήδευση όλα τα αισθήματα τα οποία διακατέχουν την ηρωίδα της, παρά το γεγονός πως αυτά (εντελώς μονότονα) καταλήγουν πάντα στην αποστροφή για το αντίθετο φύλο. Απαραίτητη εύφημος μνεία αξίζει στο jazz αποχρώσεων μουσικό score του Στιούαρτ Στέιπλς, τραγουδιστή των Tindersticks και συχνού συνεργάτη της Ντενί.