του Ηλία Φραγκούλη

Καταταλαιπωρημένη παραγωγή από το 2014 (!), «Ο Πυρετός της Τουλίπας» βρίσκει επιτέλους τον δρόμο για τις κινηματογραφικές αίθουσες του κόσμου, για να ικανοποιήσει (ίσως) κάποια μερίδα του γυναικείου κοινού που αρέσκεται στα δραματικά φιλμ εποχής και τα… Βίπερ Νόρα! Το ομώνυμο βιβλίο της Ντέμπορα Μόγκα, βέβαια, δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία ευπώλητων αναγνωσμάτων, ενώ το όνομα του Τομ Στόπαρντ στη σεναριακή διασκευή ένα κάποιο κύρος το προσθέτει. Τώρα, το γιατί πήγαν στραβά όλα μαζί, είναι άξιον απορίας την οποία δεν θα σας συμβούλευα να διερευνήσετε…

Βρισκόμαστε στο Άμστερνταμ του 1634 και η πτωχή Σοφία βρίσκεται με συνοικέσιο στην αγκαλιά του Κορνίλιους, μεγαλέμπορα που έχασε γυναίκα και παιδί και θέλει να αναπληρώσει άμεσα το κενό δημιουργώντας ξανά μια οικογένεια. Το σεξ είναι τακτικό, μα διόλου παθιασμένο. Κάτι σαν υποχρέωση, μπας και προκύψει ο απόγονος και αντέξει ο γάμος. Αλλά η Σοφία δεν τα καταφέρνει και η απειλή του χωρισμού πλανάται πάνω από το κεφάλι της.

Η εμφάνιση ενός νεαρού ζωγράφου που δέχεται την παραγγελιά του Κορνίλιους για ένα πορτρέτο του ζεύγους ανατρέπει την ηρεμία του οίκου των Σάντβουρτ, καθώς η Σοφία αποπλανά τον Γιαν, ενώ παράλληλα εξελίσσεται και η ερωτική σχέση της υπηρέτριάς της, η οποία ονειρεύεται να αλλάξει ζωή αφού ο αγαπημένος της μεγαλοπιαστεί ασχολούμενος με το εμπόριο βολβών τουλίπας, που ανθεί τη συγκεκριμένη περίοδο και αφήνει τεράστια κέρδη.

Τελικά, εκείνη που μένει έγκυος είναι η υπηρέτρια Μαρία, η οποία έχει καταλάβει τι συμβαίνει με τον νεαρό ζωγράφο και, πιστεύοντας ότι η κατάστασή της θα την οδηγήσει στους δρόμους, εκβιάζει την κυρά της για να παραμείνει στο σπίτι του Κορνίλιους. Η Σοφία, από την άλλη, σκαρφίζεται ένα εξωφρενικό σενάριο… «τράμπας» εγκυμοσύνης (!), με την ίδια να «φουσκώνει» τεχνητά και τη Μαρία να κρύβει όσο μπορεί και την κοιλιά και τα συμπτώματα μιας εγκύου.

Ήδη το έργο έχει αρχίσει να εκτροχιάζεται, καθώς οι δραματικές ανατροπές θυμίζουν περισσότερο σαπουνόπερα παρά ένα καλοστημένο φιλμ εποχής, το οποίο σε κάνει να απορείς για τη συμμετοχή όλων αυτών των ηθοποιών που μοιράζονται βασικούς ρόλους ή… άβολα, σύντομα περάσματα στην οθόνη. Η Αλίσια Βικάντερ, πριν γίνει ουσιαστικά διάσημη εδώ, κάπως διασώζεται με το χαμηλότονο παίξιμό της, δίπλα σε ένα ασυμμάζευτο χάος ερμηνειών και ανύπαρκτης χημείας, που ο Βρετανός Τζάστιν Τσάντγουικ (της «Άλλης Ερωμένης του Βασιλιά» και του «Μαντέλα») διεκπεραιώνει σκηνοθετικά δίχως καλλιτεχνικές αξιώσεις. Μέγα αξιοπερίεργο η εμφάνιση του Ζακ Γκαλιφιανάκις, σε μια απόπειρα comic relief που δεν στέκει (πέραν του ότι αργείς να… πιστέψεις ότι πραγματικά είναι αυτός!).