της Κατερίνας Ανδρεάκου

Η DreamWorks επιστρέφει στην τεράστια παγκόσμια επιτυχία της πρώτης ταινίας του 2016, η οποία βασίστηκε στους χαρακτήρες του Τόμας Νταμ που οι παλαιότεροι θυμόμαστε ως σχολικά παιχνίδια / κουκλάκια. Αυτή τη φορά, οι γίγαντες Μπέργκενς δεν εμφανίζονται στην πλοκή (οι fans μείνετε έως το τέλος της ταινίας, όμως!) και η πλοκή περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από τους Ευχούληδες και τις (μέχρι σήμερα) άγνωστες, διαφορετικές φυλές τους. Και ποιος να το φανταζόταν πως οι φυλές καθορίστηκαν αποκλειστικά από… μουσικά κριτήρια! Έτσι, η Πόπι και οι λοιποί γνώριμοι Ευχούληδες μαθαίνουν ξαφνικά πως δεν είναι μόνοι τους σε τούτον τον κόσμο, και πως υπάρχουν κι άλλες φυλές, οι οποίες διαχωρίστηκαν κάπως εχθρικά πριν πολλά χρόνια, καθώς η μουσική του καθενός δεν ταίριαζε με των υπολοίπων! Οι «δικοί» μας Ευχούληδες είναι η pop φυλή, ενώ υπάρχουν και η classical, η country, η techno, η soul και η rock. Η τελευταία, με τη «θυμωμένη» πριγκίπισσα Μπαρμπ, είναι αποφασισμένη να ενώσει… δια της βίας όλες τις φυλές κάτω από τη μουσική τής rock, εξαλείφοντας τα υπόλοιπα είδη, καταστρέφοντας τις περιοχές και τον πολιτισμό τους. Η Πόπι, αρχικά, κάνει πολλά λάθη με την αφελή αισιοδοξία της, όμως θ’ αντισταθεί στην καταστροφική πορεία της Μπαρμπ, παρέα με τους παλιούς και κάποιους νέους της φίλους.

Αφηγηματικά, η πρώτη ταινία είχε την πρωτοτυπία αλλά και ένα αναπάντεχα πολυεπίπεδο (κυρίως συναισθηματικά) σενάριο, πάντα σε συνδυασμό με την πανέξυπνη χρήση γνωστών και νέων τραγουδιών, σε μουσική επιμέλεια του Τζάστιν Τίμπερλεϊκ. Στη νέα ταινία το σενάριο είναι πιο σχηματικό, με τα απαραίτητα μηνύματα συνεργασίας, αμοιβαίας κατανόησης και σεβασμού της πολιτιστικής κληρονομιάς των «άλλων», φιλοδοξώντας να γίνει ένας παιδικός κινηματογραφικός ύμνος στη διαφορετικότητα. Η έμφαση εδώ δίνεται περισσότερο στη μουσική, αφηγηματικά και πρακτικά, καθώς ο κάθε… ευχουλο-λαός βασίζει την ιστορία αλλά και την καθημερινότητά του στη μουσική του ρίζα, κάτι που ασφαλώς αποτελεί παραβολή για τις διαφορετικές φυλές του ανθρώπινου γένους. Το βαθύτερο ερώτημα που θέτει η ταινία (ναι, μια ταινία με Ευχούληδες, μην το γελάτε καθόλου) είναι το πόσο καταστροφική μπορεί να γίνει μία προσπάθεια τυφλής αφομοίωσης και ομοιογένειας μεταξύ ανθρώπων από διαφορετικούς πολιτισμούς που, όπως γνωρίζουμε, έτσι κι αλλιώς θα αποτύχει, συχνά με καταστροφικά αποτελέσματα. Όλα αυτά, βέβαια, αμπαλαρισμένα στη γνώριμη πια πολυχρωμία και τα μουσικά κρεσέντα μιας παραγωγής του franchise των «Ευχούληδων», από την οποία δεν λείπει το αστείρευτο χιούμορ, και για το σχολικό κοινό αλλά (ίσως κυριότερα εδώ) και για τους ενήλικες, με τα αναρίθμητα αστεία πάνω στις διαφορές των μουσικών ειδών, τον σνομπισμό του ενός είδους προς το άλλο (και όλων μαζί ενάντια στη smooth jazz!), αλλά και τις καινούργιες versions γνωστών τραγουδιών και μελωδιών (ειδικά για την υπόθεση της ταινίας), και πάλι υπό τη μουσική επιμέλεια του Τίμπερλεϊκ, ο οποίος επιστρέφει και ως φωνή του Μπραντς στην πρωτότυπη αγγλόφωνη εκδοχή (στην Ελλάδα ακούμε τον Πάνο Μουζουράκη).

Και μιλώντας για την αγγλόφωνη εκδοχή, ερχόμαστε σε ένα σημαντικό θέμα που «πλήττει» την πλειοψηφία των ταινιών animation: τη μεταγλώττιση. Διότι η πρωτότυπη εκδοχή βασίζει ένα τεράστιο μέρος της επιτυχίας (και του marketing) της στα ονόματα που δανείζουν τις φωνές στους βασικούς χαρακτήρες, εδώ πολύ προσεκτικά επιλεγμένες. Για παράδειγμα, ο πρώην βασιλιάς της rock είναι ο Όζι Όζμπορν, το βασιλικό ζευγάρι της soul είναι η Μέρι Τζέι Μπλάιτζ και ο Τζορτζ Κλίντον, η πριγκίπισσα της country είναι η Κέλι Κλάρκσον, ενώ πέραν του Τίμπερλεϊκ (Μπραντς) και της Άννα Κέντρικ (Πόπι) οι νέες φωνές συμπεριλαμβάνουν τους Σαμ Ρόκγουελ και Τζέιμι Ντόρναν. Όλες οι παραπάνω αναφορές και τα medley των τραγουδιών θα χάσουν αναπόφευκτα αρκετή από την «αίγλη» τους, όσο αξιόλογη και να είναι η ανά χώρα μεταγλώττιση, όχι βέβαια τόσο για το ανήλικο όσο για το ενήλικο κοινό, που ίσως δεν καταλάβει αρκετά από τα inside jokes ή στιγμές όπως του Όζι που σιγοτραγουδά το «Girls Just Want to Have Fun». Σε κάθε περίπτωση, και οι δύο ταινίες των «Ευχούληδων» έχουν προσθέσει ήδη αρκετές αισιόδοξες και αξιόλογες νότες στον χώρο του σύγχρονου animation. Η ζωντάνια, το χιούμορ και η αισιοδοξία τους είναι κολλητικά!