της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Από πού να πιάσεις και από πού να αφήσεις αυτή την ταινία; Από τον Ντεπ που υποτίθεται πως πρωταγωνιστεί, αλλά πλην ενός – με το ζόρι – 15λεπτου, το μόνο που κάνει είναι να δίνει μονότονη φωνή στη μονόχνωτη virtual εκδοχή / προσωπογραφία του σε hi-tech monitor, και είναι τόσο ανέμπνευστος, που κάνει τη (φωνητική) ερμηνεία του στο animated «Rango» να μοιάζει με απαύγασμα της υποκριτικής τέχνης; Από την ουσιαστική πρωταγωνίστρια Χολ, που πασχίζει φιλότιμα, αλλά μάταια να φορτίσει με βάθος, κίνητρα και χαρακτήρα τη σύζυγο του Κάστερ / Ντεπ, Έβελιν, καθώς η υπερβολική αγάπη της για το σύντροφό της και η επιθυμία της να αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο δηλώνονται απλά και φευγαλέα στους διαλόγους και ποτέ δε γίνονται εμπειρία, ώστε να αιτιολογήσουν την απόφασή της να… μονάσει, μετακομίζοντας στα έγκατα της γης, υπηρετώντας αδιαμαρτύρητα (για τουλάχιστον 2 χρόνια) τον… CGI πλέον σύντροφο της στο σφόδρα αμφιλεγόμενης ηθικής και ύποπτης πραγματοποίησης (αφού τα εκατομμύρια του κόστους που μαζεύει διαδικτυακά ο Κάστερ, σαφώς και δεν είναι δικά του ή δικά της), αλαζονικό σχέδιό του απόλυτης κυριαρχίας;

Από τους τρομοκράτες, που ποτέ δεν καταλαβαίνεις γιατί ακριβώς τρέφουν τόσο μεγάλο μένος κατά της τεχνολογίας ώστε να είναι διατεθειμένοι να τολμήσουν αποστολές αυτοκτονίας (ο τύπος με τη δηλητηριασμένη τούρτα!) ή να διακινδυνεύσουν τη σύλληψη από την αστυνομία (ο Τζέιμς Τόμας του περαστικού Λούκας Χάας που πυροβολεί τον Κάστερ), ή πού βρήκαν χρηματοδότηση και διασυνδέσεις ώστε όχι μόνο να πραγματοποιούν τις hi-tech και μη αποστολές τους, αλλά και να εξαφανίζονται από προσώπου γης εν ριπή οφθαλμού, ή πώς και γιατί η – άχρωμη, άοσμη και αγέλαστη – Μπρι της Μάρα έγινε ηγέτις τους, αλλάζοντας ξαφνικά χρώμα στο μαλλί; Από τον Μπέτανι και κυρίως το Φρίμαν και το Μέρφι, που απλά περιφέρονται ανεκμετάλλευτοι, σε ρόλους στους οποίους θα τα κατάφερνε εξίσου… καταχρηστικά οποιοσδήποτε τυχάρπαστος κομπάρσος; Από τα αναίτια πισωγυρίσματα στο χρόνο τής αρχής και του τέλους, που δε συμβάλλουν σε τίποτα περισσότερο από το να κάνουν το όλο εγχείρημα πιο προβλέψιμο; Από τη με παρωπιδισμό, αβίαστη, αδικαιολόγητη και ακραία καταδίκη (ως εξολοθρευτή θεού) της τεχνολογίας γενικά και της τεχνητής νοημοσύνης ειδικά, την οποία δεν καταφέρνει να ακυρώσει το ανατρεπτικό (και καλά), ουρανοκατέβατα οικολογικό, ρομαντικό (καθώς η κάμερα πετά όλο δέος πάνω από βουνά, ποτάμια και θάλασσες) και κατά λάθος αστείο φινάλε;

Από το σενάριο που εκτός από τις απύθμενες τρύπες στους χαρακτήρες και στην αφήγηση βρίθει και ουκ ολίγων παραλογισμών (από την αδυναμία τού FBI να εντοπίσει εξαρχής τη βάση τού Κάστερ, παρά τα αμέτρητα hi-tech panel που έχει στήσει στη μέση του πουθενά, στην εποχή του Μεγάλου Αδελφού που ζούμε, μέχρι την εύκολη απόφαση των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ να συνεργαστούν με τρομοκράτες!); Ή από τον ορκισμένο υπέρμαχο του φιλμ ενάντια στις ψηφιακές κάμερες, μόνιμο συνεργάτη του Κρίστοφερ Νόλαν, βραβευμένο με Όσκαρ διευθυντή φωτογραφίας, Πφάιστερ, που σε αυτό το… ξεπλυμένο σκηνοθετικό του ντεμπούτο δεν πείθει ούτε ως σκηνοθέτης, ούτε ως διευθυντής φωτογραφίας, ούτε καν ως υπέρμαχος του φιλμ; Καλύτερα, λοιπόν, να μην την πιάσεις αυτή την ταινία. Να την αφήσεις.