της Βαρβάρας Κοντονή

Εξαιρετικά ευχάριστη έκπληξη δια χειρός Μάικλ Μόρις, ενός δημιουργού που έχει «γράψει» κυρίως τηλεοπτικά χιλιόμετρα για μερικές από τις πιο διάσημες σειρές των τελευταίων ετών, το «Όσα Φέρνει η Ζωή» αποτελεί το μεγάλου μήκους σκηνοθετικό του ντεμπούτο, σε σενάριο του Ράιαν Μπινάκο (μόλις δεύτερη δουλειά του). Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, το φιλμ του Μόρις είναι ένα «σκληροπυρηνικό» δράμα, υπό την έννοια πως όλη η υπόθεση καθοδηγείται από τη συγκλονιστική ερμηνεία της Άντρεα Ράιζμποροου, η οποία σ’ έναν ιδανικό κόσμο θα μάζευε φέτος τα βραβεία με τη σέσουλα (Άνα ντε Άρμας, φιλάκια), με τον σκηνοθέτη να δίνει μαθήματα στο πως μπορείς να κάνεις σωστά ένα δράμα με μια κεντρική ηρωίδα «οδοστρωτήρα», δίχως να καταφεύγεις ποτέ σε φτηνούς συναισθηματισμούς και δάκρυα λύπησης. Ίσως και να μιλάμε για ένα από τα καλύτερα φιλμ του είδους αυτού για την φετινή χρονιά.

Πριν από έξι χρόνια, η Λέσλι (Ράιζμποροου) είχε κερδίσει στο λαχείο ένα σεβαστό χρηματικό ποσό και σχεδίαζε να φτιάξει τη ζωή της ίδιας, αλλά και του 13χρονου τότε παιδιού της, Τζέιμς (Τιγκ), τον οποίο μεγάλωνε μόνη της. Επιστροφή στο παρόν, όπου η Λέσλι έχει φάει όλα της τα λεφτά στα ποτά και τις κραιπάλες, δεν έχει στον ήλιο μοίρα και προσφάτως είναι και άστεγη. Η Λέσλι θα ζητήσει την βοήθεια του γιου της, όμως τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν και τόσο καλά, εξαιτίας του χρόνιου αλκοολισμού της. Αναγκασμένη να επιστρέψει πίσω στο δυτικό Τέξας προκειμένου να ορθοποδήσει, η Λέσλι θα έρθει αντιμέτωπη με παλιούς φίλους και την φήμη της αποτυχημένης, μέχρι τη στιγμή που ο ντόπιος ιδιοκτήτης ενός motel θ’ αποφασίσει να της δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή.

Τα δράματα «εξάρτησης» είναι δύσκολη υπόθεση. Υπάρχουν κάποια παγιωμένα αφηγηματικά μονοπάτια που συνήθως ακολουθεί ο εκάστοτε σεναριογράφος και που, πάνω-κάτω, κινούνται σε πολύ παραδοσιακές σκιαγραφήσεις χαρακτήρων, και ενός αναμενόμενα λυτρωτικού τέλους. Ως προς το μοτίβο πλοκής, ο Μπινάκο δεν διαφοροποιείται ιδιαίτερα, πράγμα που σημαίνει πως άπαξ και διαβάσεις την περίληψη, μπορείς να καταλάβεις πως ακριβώς θα εξελιχθεί η ταινία. Ακόμα και έτσι, όμως, θα βρεις εξαιρετικά δύσκολο να πάρεις τα μάτια σου από την οθόνη, μιας και ο Μόρις δεν ενδιαφέρεται τόσο να «παίξει» με τις προσδοκίες του θεατή, όσο με το να διηγηθεί μια κλασική ιστορία κακών επιλογών και εσωτερικής συνειδητοποίησης, που παίρνει σάρκα και οστά στο πρόσωπο, το σώμα και την ομιλία μιας σαρωτικής Άντρεα Ράιζμποροου, η ερμηνεία της οποίας στηρίζει συγκλονιστικά ολόκληρη την ταινία και, προφανώς, χωρίς αυτήν θα μιλούσαμε για ένα εντελώς διαφορετικό φιλμ.

Χλωμή, με βαθουλωμένα μάτια, αχτένιστα μαλλιά και βρώμικα ρούχα, η Λέσλι συστήνεται στον θεατή έχοντας ήδη απωλέσει τη ζωή που της υποσχέθηκαν τα λεφτά του λαχείου. Εύστοχα, στους εναρκτήριους τίτλους της ταινίας, ο Μόρις παραθέτει φωτογραφίες από έναν πολύ μακρινό πια βίο, εκεί όπου η Λέσλι σαν άλλο party girl διασκέδαζε με φίλους, πάντα υπό την διακριτική (ή και όχι) συνοδεία ενός ποτού. Στο σενάριο του Μπινάκο δεν έχει σημασία τι έκανε η Λέσλι όσο είχε τα χρήματα στα χέρια της, αλλά πως κατέληξε σήμερα, με τα κέρδη να έχουν κάνει φτερά και τον γιο της να έχει απομακρυνθεί από εκείνη. Η ερμηνεία της Ράιζμποροου είναι το «κερασάκι» μιας αρκούντως χορταστικής τούρτας, με το υπόλοιπο καστ να βρίσκεται κι αυτό σε μεγάλες φόρμες. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στην Άλισον Τζάνεϊ, σε ρόλο πικρόχολης σκύλας (αλλά με αιτία), που εδώ μένει μακριά από τις χαρακτηριστικές κωμικές της στιγμές, αποδεικνύοντας ότι τα καταφέρνει περίφημα και στους δραματικούς ρόλους.