του Ηλία Φραγκούλη

Στις ΗΠΑ, περισσότερο συζητήθηκε το «η δεύτερη ταινία από μαύρη σκηνοθέτιδα η οποία πήγε στο #1  του αμερικανικού box-office», παρά το ίδιο το φιλμ! Σημεία των καιρών. Κάπου εδώ θα μπορούσε να τελειώνει και τούτο το κείμενο, καθώς οτιδήποτε άλλο αφορά στην περίπτωση της «Γυναίκας Βασιλιά» είναι ανάξιο λόγου.

Δυτική Αφρική, 1823. Η στρατηγός Νάνισκα εκπαιδεύει την επόμενη γενιά μαχητριών που θα πολεμήσουν τους εχθρούς του βασιλιά τους. Σε ημερησία διάταξη υπάρχει και η σύγκρουση με άλλες αφρικανικές αυτοκρατορίες που έχουν επεκτατικές ορέξεις ή συνεργάζονται με Ευρωπαίους στα σκλαβοπάζαρα. Η Ναγουί είναι ένα θαρραλέο κορίτσι που αντιστέκεται στα παντρολογήματα του πατέρα της με μεγαλύτερους σε ηλικία άνδρες, έχοντας σίγουρο το ενδεχόμενο της κακοποίησης και κακομεταχείρισης. Για τιμωρία, εκείνος την προσφέρει στο βασιλιά για να την ξεφορτωθεί, καταλήγοντας να μπει στην ομάδα των εκπαιδευόμενων Αγκότζι.

Το φιλμ παρουσιάζεται ως «epic» από τα media του εξωτερικού και αν αυτός ο χαρακτηρισμός προκύπτει από δυο-τρεις σκηνές μαχών (σώμα με σώμα)… επικά άθλιες και βαρετά σκηνοθετημένες, τότε το σινεμά του σήμερα αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα! Η Τζίνα Πρινς-Μπάιθγουντ αγκομαχάει για να βγάλει ένα έργο τύπου «Braveheart» (1995), αλλά στην τελική καταφέρνει να σε κάνει να νοσταλγείς τις πιο campy σεκάνς με τις Αμαζόνες της «Wonder Woman», με μόνη διαφορά το στοιχείο της πιο έντονης βίας, το οποίο προκαλεί απορίες για τη «χαλαρότητα» την οποία επέδειξε η MPA στην Αμερική, βγάζοντας το έργο… PG-13 (θα ήταν για τους «ιστορικούς» λόγους, μωρέ)! Κατά τα άλλα, μιλάμε για… λαϊκό μελόδραμα όπου «χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα» (τι κρίμα, να βλέπεις την τόσο ταλαντούχα Βαϊόλα Ντέιβις να παριστάνει τη Μάρθα Βούρτση), με μια «τσόντα» ένθεση υποπλοκής Πορτογάλων οι οποίοι εμπορεύονται σκλάβους, για να ζήσει η Ναγουί κι ένα τίμιο φλερτάκι.

Πραγματικά απόρησα με πράγματα που διάβασα στον αμερικανικό Τύπο περί «action choreography», ερμηνειών και οσκαρικών προσδοκιών, καθώς εγώ (με κάθε ειλικρίνεια) υπέφερα για να τη βγάλω ζωντανός από αυτό το άνω των δύο ωρών τερατούργημα! Βέβαια, μπορεί να έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι δεν είμαι μαύρη γυναίκα…