της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Αν και καταπιάνεται με ένα άκρως ιντριγκαδόρικο θέμα, που είναι ελάχιστα έως καθόλου γνωστό εκτός βρετανικών συνόρων, αυτό είναι ένα κάθε άλλο παρά ιντριγκαδόρικο φιλμ. Παρόλο που, όπως και το θεατρικό στο οποίο βασίζεται (το «Posh» της – και σεναριογράφου εδώ – Λόρα Γουέιντ), αντλεί έμπνευση από το πραγματικό, επίσης περιβόητο, θρυλικό και εξωφρενικά ελιτίστικο Bullingdon Club (μέλη τού οποίου υπήρξαν όχι μόνο απανταχού βασιλιάδες, αλλά και οι Ντέιβιντ Κάμερον και Μπόρις Τζόνσον, νυν Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου και Δήμαρχος του Λονδίνου, αντίστοιχα), είναι αδιανόητα άνευρο, βαρετά προβλέψιμο, ενοχλητικά κουραστικό και αδικαιολόγητα αντιπαθητικό.

Άνευρο κυρίως κινηματογραφικά, αφού αδυνατεί να κρύψει τις θεατρικές καταβολές του μη διαφοροποιώντας δημιουργικά τους εσωτερικούς – κατά βάση – χώρους στους οποίους κινείται. Είτε βρίσκεται μέσα στα προφανώς παλιά, ασφυκτικά γεμάτα και ουκ ολίγον γοτθικά δωμάτια των ιστορικών κτιρίων του Πανεπιστημίου, είτε στα λίγο πιο λιτά και μοντέρνα των εστιών, είτε έξω στους… μουσειακούς δρόμους της Οξφόρδης, είτε στην παραδοσιακά σκουρόχρωμη, παραφορτωμένη γκραβούρες και αναμνηστικά, κλασική pub (όπου διαδραματίζεται το δείπνο του Club), είναι βουτηγμένο σε ένα διαρκές, εκβιαστικό ημίφως, μια εξουθενωτική, ανεξήγητα μουδιασμένη μουντάδα. Άνευ εξάρσεων ή κορυφώσεων. Σα να βλέπεις παράσταση κατά την οποία τα σκηνικά αλλάζουν κανονικά, αλλά κάποιος έχει ξεχάσει να δουλέψει τα φώτα. Ή σα να έρχεσαι αντιμέτωπος με μια παράλογα επίπεδη γραμμή σε ένα καρδιογράφημα.

Προβλέψιμο, καθώς με περισσή ευκολία αναμασά κλισέ αιώνων. Γιατί όσο κι αν προσπαθεί η σαφώς ταλαντούχα, νεοφώτιστη ερμηνευτική του ομάδα (με επιφανέστερο τον μειλίχια δηλητηριώδη Κλάφλιν), τα μέλη του Riot Club προκύπτουν εξωφρενικά κακομαθημένοι, αλαζόνες, μοχθηροί, ρατσιστές (ακόμα και μεταξύ τους, αφού ο Έλληνας Ντιμίτρι δεν πρόκειται ποτέ να γίνει πρόεδρός τους) και φαλλοκράτες (αντιμετωπίζοντας όλες τις γυναίκες με τον ίδιο υποτιμητικό τρόπο – σαν σεξουαλικά αντικείμενα) βάνδαλοι, που πιστεύουν πως με τα χρήματα μπορούν να αγοράσουν τα πάντα, μόνο και μόνο επειδή είναι γόνοι πλουσίων, νεόπλουτων ή πάλαι ποτέ ευκατάστατων, αριστοκρατικών οικογενειών. Ανάμεσά τους, ο πιο ευσυνείδητος είναι – τι έκπληξη! – αριστερός και ο πιο ασυνείδητος – τυπικά – δεξιόστροφα συντηρητικός. Όλοι τους, προνομιούχοι, είναι οι κακοί, ενώ όλοι όσοι τούς περιβάλλουν, ακαδημαϊκοί ή εκπρόσωποι της μεσαίας και της εργατικής τάξεις (με μια λέξη, οι «φτωχοί» κατά το Riot Club) είναι απλά, ξεκάθαρα οι καλοί. Γιατί; Γιατί έτσι. Ή άσπρο ή μαύρο. Γκρίζο δεν έχει…

Κουραστικό επειδή το μεγαλύτερο κομμάτι του, το δεύτερο μισό του, στην pub, δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από την καταγραφή μιας κραιπάλης. Για τουλάχιστον ένα 30λεπτο, δηλαδή (που μπορεί και να σου φανεί… 5ωρο), δε βλέπεις τίποτα άλλο από ένα τσούρμο κωλόπαιδα να μπεκρουλιάζουν, να ουρλιάζουν, να αναλώνονται σε ασήμαντες, ρηχές συζητήσεις ή ανόητα παιχνίδια (με το φαΐ και το ποτό τους), να εξευτελίζουν αδιακρίτως τρεις γυναίκες (μια εργάτρια του σεξ, το κορίτσι ενός από τα δύο καινούργια τους μέλη και την κόρη τού εστιάτορα), να σπάνε, να σκίζουν και να καταστρέφουν ό,τι βρουν μπροστά τους, άνευ λόγου ή αιτίας.

Και αντιπαθητικό, γιατί σου… κουνάει διδακτικά το δάχτυλο για κάτι (πως οι ισχυροί που κυβερνούν αυτό τον κόσμο ελάχιστη επαφή έχουν συνήθως με την πραγματικότητα του μέσου ανθρώπου) που ίσως ξέρεις, έστω υποψιάζεσαι, και σίγουρα έχεις ξανακούσει (πολύ καλύτερα), χωρίς ίχνος από όσα (χαρακτήρες, πλοκή, σασπένς, χιούμορ) συνηγορούν στην κινηματογραφική διασκέδαση.