του Ηλία Φραγκούλη

Νομίζω πως σχεδόν ετησίως, μετά την παγκόσμια επιτυχία του θρίλερ τρόμου «Το Κάλεσμα» (2013), όλο κι από ένα φιλμ δαιμονισμού (και του απαραίτητου εξορκισμού…) έρχεται να παριστάνει τον «μπαμπούλα» στη μεγάλη οθόνη. Εδώ έχουμε την περίπτωση ενός ακόμη πραγματικού προσώπου που ασχολήθηκε με το σχετικό «sport» και η μεταφορά των ιστοριών του στο σινεμά φανερώνουν την πρόθεση της SONY ν’ αποκτήσει ένα ανάλογο franchise με κεντρικό ήρωα τον πάτερ Αμόρτ, στον οποίο προσδίδει το απαραίτητο «star power» ο Ράσελ Κρόου (από το τίποτα, κάτι είναι και μια παλαιότερη δόξα της μαρκίζας, για να προσελκύσει μερίδα θεατών που ζητά ονομαστούς πρωταγωνιστές, λες κι αποτελούν μια κάποια εγγύηση ποιότητας…). Το φινάλε του «Εξορκιστή του Βατικανού» σαφώς και «καρφώνεται» για μεγάλες προσδοκίες, οπότε ας τσεκάρουμε την πορεία του στο international box-office για να δούμε αν θα προκύψει (έστω) ένα κινηματογραφικό sequel (διαφορετικά, ο πάτερ θα μετακομίσει σε καμία πλατφόρμα, με πιο φτηνιάρικο budget…).

Δύο εισαγωγικές σεκάνς, οι οποίες συστήνουν τον τύπο του χαρακτήρα του Αμόρτ, εξηγούν πως έχουμε να κάνουμε με έναν απείθαρχο και διόλου τυπικό στις πρακτικές του ιερωμένο. Η πρώτη μας μεταφέρει σε μία εκτέλεση εξορκισμού σε χωριό της ιταλικής επαρχίας και η δεύτερη στη Ρώμη, όπου ο πάτερ κρίνεται από τους ανωτέρους του και αμφισβητείται ο ρόλος του στο Βατικανό. Προστατεύεται από τον ίδιο τον Πάπα, όμως, κι έτσι συνεχίζει να «βολτάρει» ανενόχλητος με τη Vespa του (να παρατηρηθεί το fun στοιχείο με τα κόκκινα καλτσάκια του όταν οδηγεί το δίτροχο!) ανά την Ευρώπη, αναζητώντας τα επόμενα ίχνη μιας κάποιας δαιμονικής δύναμης. Είναι σαφές ότι ο σχεδιασμός του κεντρικού ήρωα έχει αντισυμβατικές βάσεις, ενώ στο λεκτικό του πράγματος το σενάριο τολμά να εισάγει και μικρές δόσεις χιούμορ, που ο Κρόου μπορεί να υποστηρίξει.

Πάντοτε καβάλα στη Vespa του, ο Αμόρτ κάνει την εμφάνισή του σε απομονωμένο αβαείο, κάπου στην ισπανική ύπαιθρο, με Αμερικάνα ιδιοκτήτρια που το κληρονόμησε από τον μακαρίτη τον άντρα της και έχει μετακομίσει εκεί εκτάκτως, με τα δυο της παιδιά, με σκοπό να το ανακαινίσει και μετά να το πουλήσει για να σωθεί από την οικονομική κατρακύλα που τη δέρνει! Ναι, δεν βγάζει κανένα νόημα, αλλά δεν παρακολουθούμε τέτοιου είδους έργο για να στεκόμαστε σε λεπτομέρειες…

Ο Αμόρτ βρίσκει το νεαρότερο εκ των τέκνων της Τζούλια να έχει δαιμονιστεί από το σατανικό πνεύμα που πίστευε πως είχε ξορκίσει πρότινος (το αντιλαμβανόμαστε από την αναφορά – «κλου» σε ένα γουρούνι που… πιστολιάστηκε στην αρχή, μην τα ρωτάτε!) και για να προχωρήσει στις απαραίτητες διαδικασίες πρέπει πρώτα να βρει ποια είναι η ταυτότητα του Κακού. Η απάντηση θα βρεθεί στα υπόγεια του κτηρίου, με ιδιαιτέρως ανατρεπτική υποπλοκή που συνδέει το παρόν με τον Μεσαίωνα και σχετίζει την Παπική Εκκλησία με την ισπανική Ιερά Εξέταση! Είναι το πιο ουσιαστικό στοιχείο που προκαλεί τους θεατές να πάρουν το έργο στα σοβαρά, διότι τα υπόλοιπα που έπονται είναι… μία από τα ίδια. «Αόρατες» δυνάμεις γραπώνουν ανθρώπους από το πουθενά και τους «εκσφενδονίζουν» προς διάφορες κατευθύνσεις, μάτια γυρίζουν ανάποδα κι αλλάζουν χρώμα, απειλητικά μηνύματα μεταφέρονται μέσω της δερματογραφίας και… στωικά αναμένουμε την τελική σκηνή της μάχης του Αμόρτ με τον Διάβολο, ένα από τα ελάχιστα μέρη του φιλμ που παρουσιάζουν κάποιο εικαστικό ενδιαφέρον και ένταση.

Συνολικά, ο «Εξορκιστής του Βατικανού» δεν ξεφεύγει της χρυσής… μετριότητας που μαστίζει συνήθως τα φιλμ του συγκεκριμένου υπο-είδους τρόμου, δεν περιλαμβάνει κάτι το αξιομνημόνευτο σε gore στοιχείο και ούτε πετυχαίνει στη δημιουργία μιας κάποιας φοβικής ατμόσφαιρας. Μην πάρετε αγιασμό στο σινεμά…