του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Δύο χρόνια μετά τη σχεδόν καθολική αποδοχή που είχε το μάλλον υπερτιμημένο «Blue Valentine», ο Ντέρεκ Σιανφράνς γυρίζει ένα πολύ – υπερβολικά ίσως – πιο φιλόδοξο σχέδιο, που ενώ έχει αρκετά καλά σημεία, αποτυγχάνει να τα ενώσει σε ένα λειτουργικό και ολοκληρωμένο σύνολο. Η ιστορία δύο ανδρών που συναντιούνται σε μια μοιραία στιγμή, αλλά και των γιων τους, μοιράζει στα τρία την ταινία. Σε τρία ανισομερή κομμάτια που δεν έχουν την ίδια ανάπτυξη, ούτε την ίδια προσοχή από το δημιουργό της ταινίας.

Σε ένα θλιβερό μέρος της Πολιτείας της Νέας Υόρκης, ο Ωραίος Λουκ, φιγουρατζής, με ύφος, γεμάτος τατουάζ και με ένα τσιγάρο διαρκώς κρεμασμένο στα χείλη, είναι το αστέρι μιας περιοδεύουσας ατραξιόν με μηχανές. Στο «Γύρο του θανάτου» είναι αστέρι και έχει τα παιδάκια και τα κορίτσια να τον χαζεύουν. Ένα απ’ αυτά, η Ρομίνα, πηγαίνει να τον δει, ένα χρόνο μετά την τελευταία του επίσκεψη. Έχει γεννήσει το παιδί του, χωρίς εκείνος να έχει ιδέα, και ενώ προσπαθεί να φτιάξει τη ζωή της με έναν άλλο άνδρα, δε δείχνει έτοιμη να εγκαταλείψει την ιδέα μιας κοινής ζωής με το Λουκ.

Ξαφνικά, εκείνος θα θελήσει να αναλάβει τις ευθύνες της πατρότητας και θα αφήσει τη δουλειά του για να μείνει εκεί, προκαλώντας εκνευρισμό στους πάντες. Για να βρει λεφτά, θα αποφασίσει να κάνει ληστείες τραπεζών, που θα έχουν άσχημη κατάληξη. Σ’ αυτή την τελική στιγμή, λίγο πριν να συμπληρωθεί η πρώτη ώρα της ταινίας, μπαίνει ο δεύτερος ήρωας, ο αστυνομικός Έιβερι Κρος. Γιος δικαστή, με τη φιλοδοξία να κάνει το καλό, αξιοποιεί στο έπακρο έναν τραυματισμό, «δίνει» συναδέλφους και ανεβαίνει τάχιστα τα σκαλιά της ιεραρχίας.

Cut και η ιστορία φτάνει, μετά από 15 χρόνια, στα παιδιά του Λουκ και του Εϊβερι, συμμαθητές και εφήβους με παρόμοια προβλήματα, που θα σημαδευτούν από τις προηγούμενες πράξεις των πατέρων τους. Αυτό το τρίτο μέρος είναι και το πιο αδύναμο στο φιλμ, αφού φαίνεται να προσπαθεί απεγνωσμένα και με κάθε είδους σεναριακές απιθανότητες να κλείσει τον κύκλο της αφήγησης, δίνοντας ένα συμπέρασμα για τα αποτελέσματα του μοιραίου στη ζωή. Το συμπέρασμα, όμως, όποιο κι αν είναι αυτό, είναι εύκολο, βεβιασμένο και σε κάνει να απορείς για το αν ο Σιανφράνς είχε μια ξεκάθαρη ιδέα στο μυαλό του.

Αυτός που τη βγάζει πιο καθαρή από το πολυπληθές και στην πλειοψηφία του μάλλον αναξιοποίητο καστ είναι ο Ράιαν Γκόσλινγκ, που στο πρώτο μέρος παίζει κάτι σαν «Drive: Part 1 ½» (το πλήρες sequel έρχεται με το «Only God Forgives»), ύφος που το παίζει στα δάχτυλα. Μακάρι ο Σιανφράνς να έδινε λίγο περισσότερο χώρο στην Εύα Μέντες. Ο πόνος και η συγκρατημένη δυστυχία της σε αφήνουν με την ανικανοποίητη επιθυμία να δεις λίγο περισσότερο τι σκέφτεται και κάνει αυτή η γυναίκα. Δύσκολη η δουλειά του Μπράντλεϊ Κούπερ σε ένα ρόλο χωρίς βάσεις και χωρίς σαφή κατεύθυνση. Από φιλότιμος και μετριοπαθής αστυνομικός, ο Εϊβερι μετατρέπεται σε ένα πλάσμα πεινασμένο για εξουσία, χωρίς αυτή η μεταστροφή να δικαιολογείται στο ελάχιστο.