του Ηλία Φραγκούλη

Ξέρετε πόσο… άκομψος μπορώ να γίνω όταν τα παίρνω στο κρανίο. Ο μόνο τρόπος να περιγράψω σωστά το «The Marvels» είναι ένα ηχηρό… «Τι γιγαντιαία μαλακιάρα ήταν αυτή;»! Σίγουρα ξεπερνά τη φρίκη της «Captain Marvel» (2019) και ίσως ανταγωνίζεται δυναμικά το επίσης φετινό «Ant-Man and the Wasp: Κβαντομανία». Αλλά… όχι! Η Νία ΝταΚόστα έχει καταφέρει εδώ να κάνει το ultimate τερατούργημα του MCU, που σε κάνει να εύχεσαι να τελειώσει άμεσα τούτο το ακατανόητο και καρναβαλίστικο ξεφτιλίκι της 7^ης Τέχνης.

Δεν περιγράφεται με λόγια αυτό που συμβαίνει στο «The Marvels». Αρχικά, καθώς πρόκειται περί sequel, πρέπει να θυμάσαι τι συνέβαινε στο «Captain Marvel». (ΓΙΑΤΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΣΩΑΣ ΤΑΣ ΦΡΕΝΑΣ ΤΟΥ ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΙ ΓΙΝΟΤΑΝ ΣΤΟ «CAPTAIN MARVEL»;) Κατόπιν, ο αμφιβληστροειδής δέχεται επίθεση από ασύνδετες μεταξύ τους σκηνές όπου χάνει η Κάρολ τους Κρι κι η Καμάλα τα jump points στο διάστημα. Ή κάτι τέτοιο. Το κάθε «Who cares?» δίνει τη σειρά του στο επόμενο «What the fuck?», ο εγκέφαλος του θεατή πολτοποιείται σαν διάρροια που θέλει να ξεσπάσει σε πίδακες σκατίλας, οι τρεις ηρωίδες κάνουν χωροχρονικά «swaps» σ’ ένα γαϊτανάκι ασταμάτητων χοροπηδητών σε διάφορα σύμπαντα και η πλοκή καταρρέει μέσα από ατάκες αδιανόητης «επιστημονικής» φρασεολογίας.

Το «κλου» είναι δύο μεταλλικά περιβραχιόνια (Quantum Bands, λέει) με «super» ιδιότητες, τα οποία ορέγεται να φορέσει η ύπουλη Νταρ-Μπεν (η Ζάουι Άστον είναι έτοιμη για Επίδαυρο…), αλλά έχει στην κατοχή της μονάχα το ένα κι έτσι δεν κάνει δουλίτσα. Το δεύτερο το φορά σαν κόσμημα η teenager Καμάλα, χωρίς να ορκίζομαι αν είχαμε δει ποτέ γιατί και πως το απέκτησε. Η σεκάνς δράσης είναι copy / paste από κάθε άλλη υπερ-ηρωική περιπέτεια της Marvel, με highlights απείρου κάλλους ένα «σμήνος» από γατιά που βγάζουν πελώρια πλοκάμια από το στόμα τους και ρουφάνε ανθρώπους υπό τους ήχους του «Memory» (από το μιούζικαλ «Cats» του Άντριου Λόιντ Γουέμπερ – get it?) με τη φωνή της Μπάρμπρα Στράιζαντ (για να χαρεί και το queer fan base της Marvel-ιάδας) και μια σκηνή με τους υπηκόους του πρίγκιπα Γιαν (όσο λιγότερα γνωρίζετε, τόσο πιο ασφαλές για εσάς είναι…) που μιλούν μονάχα τραγουδιστά και ελάχιστα απέχει από μία παρομοίωση τύπου… η Disney ξέρασε μουσικοχορευτικό Bollywood.

Δύο τελευταίες παρατηρήσεις για τις «κρυφές» – post credits σκηνούλες του «The Marvels» (με #spoilers, αλλά… ποιος χέστηκε, ειλικρινά!): α) η Καμάλα μας απειλεί για επερχόμενη έφοδο ταινίας (ή ταινιών) με… ανήλικα superheroes, δικαιώνοντας τις παντοτινές προθέσεις του studio που θα μπορεί (επιτέλους) ν’ απευθύνεται μ’ αυτά τα έργα στα οκτάχρονα (και κάτω) δίχως ν’ ανησυχεί για το rating καταλληλότητας, και β) μετά το τέλμα και την απόγνωση που ήδη βιώνει το MCU, πάνε να μας προετοιμάσουν (και) για το πάντρεμα με το σύμπαν των ηρώων του «X-Men» franchise. Που να πάω να μεταλλαχτώ, να μην το ζήσω και δαύτο;