του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Με όλα της τα προβλήματα και τις διαφωνίες που μπορεί να έχει κανείς για τον χειρισμό των χαρακτήρων ή το σενάριο, δεν μπορείς παρά να παρατηρήσεις με θαυμασμό ένα πράγμα: το «The Impossible» είναι μόλις η δεύτερη ταινία του Χουάν Αντόνιο Μπαγιόνα, ο οποίος πριν από πέντε χρόνια έκανε το ντεμπούτο του με το υπέροχα ανατριχιαστικό «Ορφανοτροφείο». Η φιλοδοξία του Μπαγιόνα δεν κρύβεται, όπως, όμως, και το ταλέντο του. Είναι ένας εξαιρετικά ικανός σκηνοθέτης, που ξέρει να παίζει με τις αντιδράσεις του θεατή. Κι αν καταφεύγει σε υπερβολές, με την εμπειρία θα μάθει καλύτερα.

Όπως μπορεί να καταλάβει κανείς και από το trailer της ταινίας, δεν υπάρχει μυστικό σε ό,τι αφορά την πλοκή. Τα μέλη της οικογένειας που χωρίζεται από το τσουνάμι, θα ξανασυναντηθούν. Η ιστορία βασίζεται στην αληθινή εμπειρία της Ισπανίδας Μαρία Μπελόν και της οικογένειάς της, που εδώ πήρε το πιο «διεθνές» όνομα Μπένετ. Ο Μπαγιόνα, λοιπόν, δεν προσπαθεί να παίξει με το κοινό και την αγωνία τού αν το ζευγάρι και τα παιδιά θα ξανασμίξουν. Καταγράφει τη διαδρομή αυτής της επανασύνδεσης σαν ένα σπαρακτικό δράμα απόγνωσης. Πριν απ’ αυτό, ωστόσο, κινηματογραφεί την αιτία του δράματος, το χτύπημα από το τσουνάμι. Και το υλοποιεί με τόσο ρεαλιστικό και τρομακτικό τρόπο, που κάνει την αντίστοιχη σκηνή στη «Ζωή Μετά» του Κλιντ Ίστγουντ να μοιάζει με παιδική παράσταση! Εδώ δεν υπάρχει απλώς ένα ψηλό κύμα με λευκούς αφρούς. Είναι ένας ογκώδης τοίχος νερού, σκοτεινού, βρόμικου και απολύτως τρομακτικού.

Όταν παρασύρονται η Μαρία και ο μεγάλος της γιος, η οθόνη μαυρίζει για μερικά δευτερόλεπτα. Και μετά, για περίπου δέκα λεπτά, συνεχίζεται ένα επώδυνο ταξίδι μέσα και έξω από το καφετί νερό, ανάμεσα σε αντικείμενα που έρχονται από κάθε κατεύθυνση, πτώματα ανθρώπων και ζώων. Δύσκολα αντέχεις να κρατήσεις τα μάτια σου ανοιχτά σε όλη τη διάρκεια της σκηνής, όμως, ο Μπαγιόνα έχει φροντίσει να καταλαβαίνεις πολύ καλά τι συμβαίνει, ακόμη και με κλειστά τα μάτια, καθώς ακούγονται διαρκώς κάθε είδους θόρυβοι, γδούποι, τριξίματα. Αν δυσκολευτείς να δεις αυτή τη σκηνή, οπλίσου με υπομονή, γιατί αργότερα (spoiler) θα επαναληφθεί.

Ακόμη και όταν το νερό ηρεμήσει, τα πράγματα δε θα γίνουν καλύτερα. Αντίθετα, θα δώσουν χρόνο στη Μαρία και στο γιο της να συνειδητοποιήσουν την απελπιστική κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Σοβαρά τραυματισμένη εκείνη, με τις σάρκες του ποδιού της να κρέμονται, πασχίζουν να κρατηθούν κάπου ψηλά, μέχρι να τους βρουν και να φτάσουν σε νοσοκομείο. Λιγότερο επώδυνη, αλλά μόνο σωματικά, είναι η εμπειρία του Χένρι, αφού δεν έχει την παραμικρή ιδέα για το τι απέγιναν η γυναίκα και ο γιος του.

Το υπόλοιπο μέρος της ταινίας εξελίσσεται ως μια αγωνιώδης αναζήτηση, που όταν ολοκληρωθεί, σηκώνεις λίγο το φρύδι από τις απανωτές διαβολικές συμπτώσεις. Αν δε βασίζονταν σε αληθινή ιστορία, θα φαίνονταν εξωφρενικά σκηνοθετημένες ώστε να εξυπηρετήσουν την πλοκή. Ο Μπαγιόνα, όμως, δεν προσπαθεί να ισορροπήσει τον υπερβολικό συναισθηματισμό. Αντίθετα, τον τονίζει με τη μουσική του Φερνάντο Βελάσκεθ, που αγγίζει τα όρια του γλυκερού. Είναι το σημείο της ταινίας που μετριάζει την ένταση της εμπειρίας που έχουν περάσει οι θεατές μαζί με τους χαρακτήρες, όπως και η έλλειψη μιας συνολικότερης ματιάς στο ίδιο το γεγονός και τις συνέπειές του. Ο Μπαγιόνα χρησιμοποίησε πραγματικούς επιζώντες για τις σκηνές πλήθους, όμως, δεν έχουν πάρει μεγαλύτερο ρόλο από εκείνον του ζωντανού φόντου.

Εξαιρετικές είναι πάντως οι ερμηνείες της Ναόμι Γουάτς και του Τομ Χόλαντ στους ρόλους της Μαρία και του μεγάλου γιου. Πέρα από τις φυσικές απαιτήσεις, η σχέση ανάμεσά τους και η αγωνία του ενός για τον άλλο, είναι σπαρακτική. Λιγότερο βάρος πέφτει στον Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, αν και έχει κι εκείνος τη δυνατή του δραματική σκηνή. Ακόμη και όσοι δεν είχαν προσέξει τον Μπαγιόνα με το «Ορφανοτροφείο», ας σημειώσουν το όνομά του τώρα. Είμαστε σίγουροι πως πρόκειται να μας δώσει περισσότερα και σημαντικότερα πράγματα στο μέλλον.