του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Είναι άραγε αρκετό ένα εντυπωσιακό καστ για να κάνει μια καλή ταινία; Ερώτηση που επεκτείνεται και στον «Κανόνα της Σιωπής» αυτή την εβδομάδα. Το «The Iceman» έχει την τύχη να έχει για πρωταγωνιστή του έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς και χαρισματικούς ηθοποιούς της γενιάς του, το Μάικλ Σάνον, ο οποίος έχει αποδείξει πόσο καλά μπορεί να ισορροπεί ανάμεσα στο καθημερινό και το ύπουλα επικίνδυνο. Επιπλέον, το υποστηρικτικό καστ μοστράρει ερμηνείες από Γουαϊνόνα Ράιντερ, Κρις Έβανς και Ρέι Λιότα (ο τελευταίος αναγκαστικά συμμετέχων σε κάθε γκανγκστερική ταινία που σέβεται τον εαυτό της από τους «Goodfellas» και μετά) μέχρι και μικρούς αλλά χαρακτηριστικές ρόλους από τον Ντέιβιντ Σουίμερ και τον πανταχού παρόντα της τελευταίας διετίας, Τζέιμς Φράνκο.

Παράλληλα, η βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα ιστορία παρουσιάζει όντως θεωρητικό ενδιαφέρον, καθώς επιχειρεί να προσεγγίσει μια προσωπικότητα που συνδύασε το φαινομενικά ασυμβίβαστο της εγκληματικής καριέρας και της οικογενειακής γαλήνης, παρουσιάζοντας μία καθόλα «υγιή αμερικανική» εικόνα. Το σενάριο λογικά περιέχει δράση, ένταση και περίπλοκους χαρακτήρες. Ακούγεται ιδανικό, σωστά; Κι όμως, δεν είναι.

Γιατί το «The Iceman» ακολουθεί όλες τις συμβάσεις, τα κλισέ και τις υπερβολές των γκανγκστερικών ταινιών, χωρίς να υιοθετεί κανένα από τα καλά χαρακτηριστικά του είδους. Ενώ οι αρχικές προθέσεις του σκηνοθέτη Άριελ Βρόμεν είναι να εμβαθύνει στην ψυχοσύνθεση του Κουκλίνσκι και να παραδώσει περισσότερο ένα ψυχολογικό πορτρέτο του ήρωα από τα νεανικά του χρόνια μέχρι το τέλος (του) και όχι μια τυπική ταινία μαφιόζων που βασίζεται κυρίως στο πιστολίδι, το τελικό αποτέλεσμα δεν τον δικαιώνει. Η δράση φαντάζει παράταιρη και χωρίς δραματουργικό αντίκτυπο, οι περιφερειακοί χαρακτήρες παραμένουν στερεοτυπικές απεικονίσεις (της άβουλης συζύγου, του σκληρού μαφιόζου που θα πληρώσει την αλαζονεία του, του αναλώσιμου συνεργάτη που μετρά αντίστροφα εωσότου μια σφαίρα τρυπήσει τον εγκέφαλό του κ.ο.κ.) και δε λαμβάνουν ποτέ την ανάπτυξη που υπόσχεται η αρχή, ενώ η εξέλιξη ακολουθεί απλά την παράταξη επεισοδίων, χωρίς να υπάρχει οργανική ροή από σκηνή σε σκηνή. Εκεί που θα περίμενε κανείς τη σταδιακή, σφαιρική ολοκλήρωση έστω της προσωπικότητας του Κουκλίνσκι, συναντά ένα φιλμ τηλεοπτικών προδιαγραφών (και με πολλές, πάρα πολλές κακές περούκες) που φλερτάρει με το b-movie αλλά στερείται της απόλαυσης που προσφέρει αυτό το είδος.

Παρά τις ικανότητές του, ο Μάικλ Σάνον δεν έχει ουσιαστικά υλικό για να δουλέψει και περιορίζεται σε γραφικούς μορφασμούς και το de facto τρομακτικό του ύφος, που, ναι, είναι αποτελεσματικό αλλά δεν είναι αρκετό. Οι δε υπόλοιποι ηθοποιοί παραδίδονται στην απειρία του Βρόμεν και ερμηνεύουν με υπερβολή κάθε αντίδραση για να αντισταθμίσουν την ένταση που αποτυπώνεται στην οθόνη – αλλά ποτέ δε φαντάζει αληθινή. Ακόμα και οι διαδοχικές σκηνές φόνων καταντούν αφόρητα… βαρετές!

Στην τελική, το κυριότερο πρόβλημα είναι ότι ο Βρόμεν δεν καταφέρνει ούτε στιγμή να κάνει τους πρωταγωνιστές του ενδιαφέροντες σε ικανό βαθμό ώστε να τραβήξει την προσοχή του κοινού. Εκτός κι αν το ειρωνικό μειδίαμα αποτελεί ένδειξη επιθυμητής αντίδρασης. Δυστυχώς, το «The Iceman» καταλήγει να είναι απλά μια αναιμική εκδοχή των «Goodfellas», χωρίς να ικανοποιεί σχεδόν καμία από τις φιλοδοξίες του κι ερχόμενο σε πλήρη αντίθεση με την πραγματική ιστορία του πρωταγωνιστή του.