του Ηλία Φραγκούλη

Εδώ έχουμε περίπτωση με προϊστορία. Αν και ελάχιστοι το γνωρίζουν (ή έχουν δει το original φιλμ), όλα ξεκινούν από την κωμωδία «Ιστορίες του Κρεβατιού» («Bedtime Story» αγγλιστί) του 1964, με πρωταγωνιστές τους Μάρλον Μπράντο και Ντέιβιντ Νίβεν. Τους αντίστοιχους ρόλους επανέλαβαν το 1988 οι Στιβ Μάρτιν και Μάικλ Κέιν στο πολύ αγαπητό στο ελληνικό κοινό remake «Απατεώνες και Τζέντλεμεν» κι εφέτος οι Ρέμπελ Γουίλσον και Ανν Χάθαγουεϊ αναλαμβάνουν τους ίδιους ακριβώς ρόλους στο… εντελώς θηλυκό τους, εκσυγχρονίζοντας παράλληλα την πλοκή τούτης της «Κομπίνας». Πραγματικά, δεν ήμουν προετοιμασμένος για κάτι το ιδιαίτερο (ίσως επειδή ήξερα τι ακριβώς επρόκειτο να δω), αλλά βρέθηκα προ εκπλήξεως όταν από την έναρξη κιόλας του φιλμ άρχισα να γελάω δυνατά και εντελώς αβίαστα! Προφανώς, δεν μιλάμε για καλλιτεχνική δημιουργία αξιώσεων, όμως αυτό το εκ νέου σερβίρισμα της γνωστής ιστορίας διαμάχης δύο εκ διαμέτρου αντίθετων κομπιναδόρων εμφανίζεται σε τέλειο timing εξόδου στους ελληνικούς κινηματογράφους και ίσως θα αποτελέσει μία από τις πιο ευχάριστα ψυχαγωγικές ταινίες του φετινού καλοκαιριού.

Σε περίπτωση που δεν έχεις ιδέα περί των προαναφερόμενων τίτλων, μιλάμε για περίπτωση τύπου «Το Δόλωμα» (1964) με την Αλίκη Βουγιουκλάκη (το παράδειγμα ταιριάζει εδώ αφού οι ρόλοι έχουν αλλάξει φύλο…), με δύο απατεώνισσες στην προκειμένη οι οποίες βρίσκονται αντιμέτωπες στο ίδιο territory και ανταγωνίζονται με σωρεία κομπιναδόρικων (και σχετικά αστείων) αποστολών, μέχρι η νικήτρια να εξοστρακίσει την ανεπιθύμητη και να μείνει μόνη κι ανενόχλητη με τα πλούσια θύματά της στη Γαλλική Ριβιέρα. Το όλο θέαμα είναι απόλυτα καλοκαιρινό κι ευχάριστο στο μάτι, με τις Χάθαγουεϊ και Γουίλσον (ταλαντούχες και καπάτσες και οι δύο για το είδος) να καταφέρνουν να στήνουν ένα εμφανισιακά και συμπεριφορικά «η μέρα με τη νύχτα» ντουέτο, που χιουμοριστικά δένει πετυχημένα και αποτελεσματικά.

Μεγαλύτερη ένσταση γύρω από τούτο το update, η παρουσία του υπερβολικά νεαρού ηλικιακά tech δισεκατομμυριούχου (Άλεξ Σαρπ) που οι ηρωίδες στοχεύουν σε μορφή τελικού στοιχήματος για την παραμονή τους στην περιοχή, με το μοντέλο του Μαρκ Ζάκερμπεργκ (βγάζει μάτι το casting) να δείχνει κάπως λάθος σαν σεναριακή επιλογή – εύρημα, μία ελαφρώς απεγνωσμένη κίνηση της παραγωγής να «μιλήσει» το φιλμ και σε πιο teen κοινό (ίσως). Επίσης, εκ των ελαχίστων ουσιαστικών αλλαγών σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες, τα απίστευτα αστεία παθήματα των (και καλά) ανάπηρων Μπράντο και Μάρτιν έβγαζαν σίγουρα περισσότερο γέλιο από τις δοκιμασίες τις οποίες υφίσταται εδώ η (δήθεν) τυφλή Γουίλσον στις αντίστοιχες σκηνές απατεωνιών.

Θα μπορούσα να γίνω και πιο αυστηρός με την «Κομπίνα», όμως την ευχαριστήθηκα αληθινά ως θεατής και επειδή αυτό είχα καιρό να το νιώσω σε κινηματογραφική προβολή, την προτείνω με μεγάλη ευκολία. Έτσι κι αλλιώς, δεν προσπαθεί να παραστήσει κάτι σημαντικότερο από το να προσφέρει ένα ανέμελο δίωρο… σαχλαμάρας, που αν το πετύχεις σε θερινό σινεμά, σε σύγκριση με τα υπόλοιπα μπάζα που διανέμονται τη συγκεκριμένη περίοδο, μπορείς να το εκλάβεις και σαν… δώρο εξ ουρανού!