FreeCinema

Follow us

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ (2020)

(THE FATHER)

  • ΕΙΔΟΣ: Δράμα
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Φλοριάν Ζελέρ
  • ΚΑΣΤ: Άντονι Χόπκινς, Ολίβια Κόλμαν, Μαρκ Γκάτις, Ολίβια Γουίλιαμς, Ίμοτζεν Πουτς, Ρούφους Σιούελ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 97'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ΣΠΕΝΤΖΟΣ

Καθώς τα συμπτώματα της άνοιας αυξάνονται σταδιακά, ο Άντονι αγωνίζεται ν’ αντιληφθεί σε τι κατάσταση βρίσκεται πραγματικά, εάν πρέπει να εμπιστεύεται τα αγαπημένα του πρόσωπα και τι «παιχνίδια» μπορεί να παίζει το μυαλό του σε ρεαλιστικό πλαίσιο τόπου και χρόνου.

Πολύ ιδιαίτερη περίπτωση έργου. Φαινομενικά, όχι κάτι το σημαντικό. Σε ομώνυμο θεατρικό βασίζεται (και του φαίνεται… αρχικά), το οποίο έγραψε το 2012 ο Φλοριάν Ζελέρ. Για να γίνει ταινία, το διασκεύασε σεναριακά μαζί με τον φημισμένο και σπουδαίο Κρίστοφερ Χάμπτον, ενώ ο πρώτος κάνει εδώ το κινηματογραφικό του ντεμπούτο ως σκηνοθέτης. Ο «Πατέρας» ξάφνιασε πολλούς όταν βρέθηκε υποψήφιος για έξι βραβεία Όσκαρ φέτος, η νίκη του εξαιρετικού Άντονι Χόπκινς για τον πρωταγωνιστικό ρόλο ήταν απολύτως δίκαιη και σεβαστή, όμως, τολμώ να πω ότι τα μέλη της Ακαδημίας… δεν κατάλαβαν τίποτα από τα πιο ουσιαστικά τμήματα δουλειάς που «κρύβονται» στο φιλμ, πιστώνοντας την επιτυχία του αποτελέσματος στους δύο σεναριογράφους. Μέγα λάθος!

Αυτό που μετέτρεψε τον «Πατέρα» σε μία κινηματογραφική εμπειρία, πέραν της υποκριτικής βαρύτητας του Χόπκινς, εντοπίζεται σε ένα παράξενα αλληλένδετο ταίριασμα των τομέων του μοντάζ και της σκηνογραφίας. Τούτα είναι τα φιλμικά επιτεύγματα του συγκεκριμένου φιλμ. Ο «Πατέρας» λειτουργεί επειδή ο Γιώργος Λαμπρινός έγινε το «δεξί χέρι» του σκηνοθέτη, αν και στην πραγματικότητα σχεδόν του «κλέβει» το credit! Η δουλειά του Λαμπρινού είναι εκείνη που ελίσσεται ουσιαστικά μέσα από τις εικόνες του μυαλού του κεντρικού ήρωα της ταινίας, δίπλα στο καλλιτεχνικό κατόρθωμα των Πίτερ Φράνσις και Κάθι Φέδρστοουν, οι οποίοι ανέλαβαν το πλέον δύσκολο έργο να «συντονίσουν» το χωροταξικό του περιβάλλον, που βρίσκεται σε μία πλήρη αταξία.

Για να καταλάβει ο θεατής λίγο καλύτερα την πλοκή εδώ, πρέπει να περάσει σχεδόν ένα εικοσάλεπτο. Εκεί προκύπτει η πρώτη σοβαρή αμφιβολία γύρω από την κατάσταση του Άντονι, η οποία χτίζεται αφηγηματικά με χαρακτηριστικά… θριλερικά! Είναι μία συνωμοσία εναντίον του από τα συγγενικά του πρόσωπα όλα αυτά που παρακολουθούμε να συμβαίνουν επί της οθόνης; Ή μήπως… δε συμβαίνουν ακριβώς έτσι στην πραγματικότητα; Τον τόνο τον ορίζει το μοντάζ του Λαμπρινού, ξεκάθαρα. Κι όταν στο «παιχνίδι» προστίθενται οι ελάχιστες διαφοροποιήσεις του σκηνικού, ακριβώς στο ίδιο set διαδρόμου και λιγοστών δωματίων ενός διαμερίσματος, τότε αυτό το «αταίριαστο» puzzle σου φανερώνει κομμάτι-κομμάτι τα μυστικά του, μαζί με την παραδοχή ότι τα δρώμενα δεν είναι απαραίτητα αυτό που νομίζαμε ότι βλέπουμε, αλλά αυτό που ο Άντονι θεωρεί ως δεδομένο. Ο Άντονι, όμως, πάσχει από άνοια…

Και εδώ εντοπίζεται το σημείο στο οποίο ο Ζελέρ πρέπει να κινήσει τα νήματα, ως προς τον προσανατολισμό της ταινίας. Καθώς το δραματικό στοιχείο εντείνεται (αναπόφευκτα), σκηνοθέτης και Χάμπτον με τιμιότητα επιλέγουν να μην κυλήσουν προς το melo, διατηρώντας μία σεβαστή σκληρότητα απέναντι στο συναίσθημα, που ο Χόπκινς αντιλαμβάνεται πλήρως και εκτελεί με μαεστρική άνεση, έχοντας από δίπλα τη συμπαράσταση της Ολίβια Κόλμαν, η οποία γίνεται (μοιραία) ο πιο ανθρώπινος χαρακτήρας του έργου, εκείνη που σηκώνει τα μεγαλύτερα βάρη, βιώνοντας το πραγματικό καταστασιακό και ουχί το σύμπαν του μυαλού του πατέρα της, εκείνο που το φιλμ εικονογραφεί σε μορφή «λαβυρίνθου» του… ενός και μοναδικού σκηνικού!

Στην τελική, ο «Πατέρας» είναι (απλά) ένα μικρό θεατρικό έργο, που όμως καταφέρνει να γίνει σινεμά, χάρη στις επί μέρους δουλειές (ή και τη συνεργασία) απίστευτα ταλαντούχων καλλιτεχνών. Όσο για το τι εστί άνοια στ’ αλήθεια, πιστέψτε με, η ζωή… δεν είναι σινεμά.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Κινηματογραφικό μάθημα στους τομείς του μοντάζ και της σκηνογραφίας, έργο που οφείλει να διδάσκεται από σήμερα! Γραφή αξιόλογη, ερμηνείες από τις καλύτερες τούτης της κινηματογραφικής σεζόν. Και δύο Όσκαρ για «κερασάκι». Ενήλικο σινεμά αντιπροσωπευτικό, με ποιότητα και ωριμότητα στο εσωτερικό του, κι ας ξεκίνησαν όλα από ένα… μικρό θεατρικό έργο «δωματίου»! Άμα είναι μάγκες οι συντελεστές, όμως…


MORE REVIEWS

ΘΑΝΑΣΙΜΗ ΠΤΗΣΗ

Καταζητούμενος μισθοφόρος ανταλλάσσει την ελευθερία του με αποστολή εντοπισμού στόχου σε αεροπλάνο, τον οποίο πρέπει να οδηγήσει με ασφάλεια από τη Μπανγκόκ στο Σαν Φρανσίσκο. Αυτό που δεν γνωρίζει είναι πως η πτήση είναι γεμάτη με πληρωμένους εκτελεστές που θέλουν να βγάλουν από την άκρη και τους δύο!

Ο ΜΟΪΚΑΝΟΣ

Κορσικανός κτηνοτρόφος, ο οποίος αντιστέκεται με πείσμα στις απαιτήσεις της τοπικής μαφίας για να της πουλήσει τα βοσκοτόπια του ώστε να ανεγερθεί ξενοδοχειακή μονάδα, γίνεται φυγάς στον ίδιο του τον τόπο όταν σκοτώνει τον αρχηγό των εκβιαστών του. Οι μαφιόζοι, εν τούτοις, γνωρίζουν κι αυτοί καλά το νησί τους.

ΟΙ ΑΓΡΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Μετά από μία μικροκλοπή σε κατάστημα και επιχειρώντας να αποφύγει τις επιπτώσεις, η Χλόη το σκάει από το σπίτι της και κάνει auto-stop με σκοπό να φτάσει στην αδελφή της που ζει στην επαρχία και ν’ αναζητήσει καταφύγιο. Μια ομάδα νέων που γυρίζει την Ελλάδα μ’ ένα τροχόσπιτο επιτελώντας κοινωνικό έργο τη σώζει από απόπειρα βιασμού και την «υιοθετεί», αποκρύπτοντας ένα βασικό κομμάτι των δράσεών της.

ΠΩΣ ΝΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΤΕ ΤΟΝ ΔΡΑΚΟ ΣΑΣ

Μετά από δεκαετίες μαχών μεταξύ Βίκινγκ και δράκων στο νησί του Μπερκ, ο Ψάρης, ο θνητός γιος τού Μεγάλου Στωικού, θα γίνει αχώριστος φίλος με μια «Οργή της Νύχτας», είδος δράκου φερόμενο ως αιμοσταγές και επικίνδυνο. Θα αναπτύξουν μια σχέση που θα σηματοδοτήσει το τέλος του πολέμου μεταξύ δράκων και Βίκινγκ, αλλά και την αρχή μιας συνύπαρξης που θα οδηγήσει προς τη μακροημέρευση όλων.

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΚΟΛΠΟ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΚΟΜΑ

Προκειμένου ν’ αποφύγει τη σύλληψη από την Αστυνομία, δίδυμο ληστών βρίσκει καταφύγιο σε εκδρομή ατόμων με ειδικές ανάγκες. Για να μην κινήσουν υποψίες, ο ένας εκ των δύο θα πρέπει να υποδυθεί τον ΑμεΑ. Τα ευτράπελα και οι παρεξηγήσεις αρχίζουν…