του Ηλία Φραγκούλη

Ένα ανέκδοτο πρέπει να παραμένει… ένα ανέκδοτο. Επίσης, η επανάληψή του δεν έχει και τόσο πολλά να σου προσφέρει. Αν γέλασες την πρώτη φορά που το άκουσες, τις επόμενες φορές θα γελάσεις λιγότερο και, ίσως, πιο «μηχανικά». Ακόμη κι αν αυτός που (θα) το (ξανα)λέει είναι πιο ταιριαστά αστείος, αποτελεσματικός και πετυχημένος στην αφήγησή του. Αυτό είναι το «The Disaster Artist».

Με μια προβοκατόρικη διάθεση (σύνηθες χαρακτηριστικό του), ο Τζέιμς Φράνκο επιχειρεί να «αγιοποιήσει» το όνομα του Τόμι Γουίσο, ενός από τους πιο ατάλαντους αλλά φιλόδοξους ανθρώπους που πέρασαν ποτέ από το Χόλιγουντ… εντελώς ξώφαλτσα, επικεντρώνοντας στη φιλία αυτού του «πολυτάλαντου» (σαρκασμός) καλλιτέχνη με τον νεαρό wannabe ηθοποιό Γκρεγκ Σεστέρο, για να καταλήξει στη μνημειώδη εμπειρία των γυρισμάτων του «The Room», ενός φιλμ που έμελλε να γίνει cult επιτυχία μέσω μεταμεσονύκτιων προβολών στις ΗΠΑ, με τους θεατές να βρίσκονται στα πρόθυρα του εγκεφαλικού ή των ουρλιαχτών από γέλια, μην μπορώντας να πιστέψουν ότι οι συντελεστές του σπατάλησαν χρήμα και ώρες από τη ζωή τους για να συμμετάσχουν σε κάτι τόσο επικά θλιβερό.

Αν και στο βάθος τού μυαλού σου σίγουρα έχεις την εντύπωση ότι ο Φράνκο (που υποδύεται και τον Γουίσο) «τρολάρει» το σύμπαν μέσα από τούτο το project, το φιλμ που σκηνοθετεί, τελικά, δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια στεγνή καταγραφή των τότε συμβάντων, η οποία εμπεριέχει ένα εξαιρετικά ακριβές κοπιάρισμα των σκηνών του «The Room» (άπαξ και ξεκινήσουν τα γυρίσματα της ταινίας μέσα στην ταινία). Η απλοϊκότητα αυτής της προσέγγισης μάλλον θα ενοχλήσει τον θεατή που μέχρι πρότινος ζούσε μια χαρά δίχως να γνωρίζει την ύπαρξη εκείνου του φιλμ του 2003, το οποίο εδώ χρησιμοποιείται ως το punchline του όλου ανέκδοτου. Φυσικά, οι σκηνές αυτές είναι εξοργιστικά αστείες, επειδή ήταν… εξοργιστικά κακές και από «γεννησιμιού» τους! Λήψεις κακοσκηνοθετημένες και κακοπαιγμένες, μαζί με τα παρασκήνιά τους, δικαιολογούν (μερικώς) τον λόγο ύπαρξης του «The Disaster Artist», αν και η θέαση του original «The Room» επιτυγχάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα και η (μοιραία) σύγκρισή τους μπορεί να σε αφήσει σε πλήρη αμηχανία.

Εκεί που αποτυγχάνει (και μάλλον «κρέμεται» δημιουργικά) ο Φράνκο είναι στον τρόπο με τον οποίο σχολιάζει τη βιομηχανία τού θεάματος, μέρος της οποίας είναι και ο ίδιος, όσο «αντισυμβατικός» και να θεωρεί ότι στέκει εντός αυτής. Δυστυχώς, το φιλμ δεν κριτικάρει τίποτα και κανέναν, δεν ακουμπά με κανέναν τρόπο τον ήρωά του, δεν επιχειρεί να «αναλύσει» την προσωπικότητα του Γουίσο, πέραν μιας στερεοτυπικής οπτικής ενός ήρωα υπερφιλόδοξου που ποτέ του δεν αντιλήφθηκε την πλήρη ανικανότητά του να παραγάγει έργο. Απλά, ο Φράνκο δεν νοιάζεται. Δεν είναι ούτε ο Τιμ Μπέρτον, ούτε και αγαπά τον δικό του «Ed Wood» (1994). Δεν αισθάνεται ότι πρέπει να απαντήσει στο ερώτημα… «γιατί υπάρχει αυτή η ταινία;». Σπάει πλάκα με την αναπαράσταση ενός «freak show». Και περιμένει να γελάσεις με αυτήν. Απλά, εδώ δεν γίνεται να γελάς συνέχεια. Όπως μπορεί να έκανες βλέποντας το «The Room». Μια ταινία που κυριολεκτικά… δεν αντέχει να παρακολουθήσει κανείς. Πολύ #meta το αστείο, έτσι;