του Νίκου Παλάτου

Ο Αυστραλός θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης Σάιμον Στόουν ανέβασε το 2011 στο σανίδι τη δική του απόδοση στο κλασικό έργο του Ίψεν «Η Αγριόπαπια», τη δράση του οποίου μετέφερε στην πατρίδα του της σύγχρονης εποχής. Γνώρισε επιτυχία, οπότε ο ίδιος, λίγα χρόνια αργότερα, είπε να σκηνοθετήσει και μια κινηματογραφική version, συγκεντρώνοντας ένα εξαιρετικό από πλευράς αυστραλιανών ονομάτων καστ και προσαρμόζοντας την πλοκή έτσι ώστε να παραπέμπει σε ταινία, αποφεύγοντας τον σκόπελο της – εύλογης – θεατρικότητας. Τα καλά νέα σταματούν κάπου εκεί, αφού ο Στόουν αδυνατεί (ειδικά από τη μέση του φιλμ και μετά) να δώσει πνοή σε ένα σενάριο που θαρρεί κανείς πως έχει τελειώσει αρκετά πριν τα end credits.

Περιστρεφόμενη γύρω από ένα μυστικό, που αφημένο στη λήθη του έχει πάψει να προβληματίζει όσους εμπλέκονται σε αυτό, το φιλμ ξεκινά με την άφιξη του Κρίστιαν στη μικρή γενέτειρά του. Γρήγορα θα επανασυνδεθεί με τον παιδικό του φίλο Όλιβερ, με τον οποίο θα θυμηθεί τα παλιά, θα γελάσει, θα βγει έξω, αλλά και θα γνωρίζει τη σύζυγό του, καθώς και την κόρη του. Μια σύντομη συνομιλία που θα έχει με τη γυναίκα τού παλιού κολλητού του, μια κουβέντα που θα του πει αυτή σχετικά με το παρελθόν της, ως υπαλλήλου του πατέρα του, και κυρίως η δική του άγνοια για την ύπαρξη μιας τέτοιας εργατικής φύσεως σχέσης, θα τον κάνει να υποπτευθεί κάτι που δεν θα τον αφήσει σε ησυχία αν δεν το εξακριβώσει μεν και δεν το αποκαλύψει δε. Το πρόβλημα είναι πως ο πατέρας του ετοιμάζεται να παντρευτεί εκ νέου, μην έχοντας έτσι διάθεση για βουτιές στο παρελθόν, ενώ η πρόσφατη απόφασή του να κλείσει το εργοστάσιο υλοτομίας που διέθετε εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων, και στο οποίο εργάζονταν πολλοί από τους κατοίκους της περιοχής, του έχει φέρει επιπλέον σκοτούρες στο κεφάλι.

Το μεγάλο μυστικό, που θεωρητικά θα θέσει την υπόθεση σε νέες βάσεις, είναι τόσο προβλέψιμο και από τόσο νωρίς ορατό, που κάπου σε κάνει να αναρωτιέσαι μήπως υπάρχει κάτι άλλο το οποίο θα βγει στην επιφάνεια αργότερα. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, προφανώς, με αποτέλεσμα οι συμπεριφορές των προσεκτικά (μέχρι του σημείου της αποκάλυψης) μελετημένων χαρακτήρων να μη συμβαδίζουν (στο αρκετά μεγάλο διάστημα που υπολείπεται μέχρι την κάθαρση του φινάλε) με όσα έχουν προηγηθεί. «Βολικά» προβλήματα αλκοολισμού κάνουν την εμφάνισή τους, ιστορίες από το παρελθόν που αφορούν τη φυλάκιση για κάποιο διάστημα του πατέρα ενός εκ των δύο φίλων (που ουδεμία σημασία έχουν με την υπόθεση), καθώς και μια εντελώς άβολη και εκτός τόπου αντιπαράθεση μάνας – κόρης εν ώρα διδασκαλίας της πρώτης, όταν η δεύτερη αρχίζει να υποπτεύεται πως κάτι τρέχει στο σπίτι τους. Ο πρωταγωνιστής (έως τότε) Κρίστιαν, παρά την εμμονή του για το κυνήγι της αλήθειας, εξαφανίζεται(!) στο τελευταίο μέρος του φιλμ, αφήνοντας τους άλλους να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά που εκείνος άναψε. Ενδιαφέρουσα η προσέγγιση του πλούσιου πατέρα που διαφεντεύει την περιοχή, ως η πηγή όλων των καλών αλλά και όλων των κακών του τόπου του, στα πρότυπα μιας κριτικής ματιάς στο καπιταλιστικό σύστημα (ερχόμενη, ασφαλώς, από το μακρινό παρελθόν του προπολεμικού σοβιετικού κινηματογράφου), αφού η μεταφορά της στον σύγχρονο κόσμο της οικονομικής κρίσης και των ηθικών καταπτώσεων πετυχαίνει σχετικά τον στόχο. Εκεί που δεν πετυχαίνει το φιλμ, είναι στη διατήρηση ενός στοιχειώδους καλού βηματισμού της αφήγησης μετά το πρώτο μισό της διάρκειας, που κάνει τους ήδη νωχελικούς ρυθμούς να μοιάζουν ατελείωτοι.