του Παναγιώτη Μήτσικα

Υπάρχουν οι καλές ταινίες, αυτές που σου μένουν στο μυαλό για μήνες, ίσως και χρόνια, κι ύστερα τις επισκέπτεσαι εκ νέου για να τις επανεκτιμήσεις. Υπάρχουν οι κακές ταινίες, για τις οποίες πραγματικά καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που ξόδεψες σχεδόν δύο ώρες (ή και παραπάνω…) από τη ζωή σου. Και υπάρχουν κι εκείνες που ειλικρινά αποτελούν το λεγόμενο value for money, αυτές που σου χαρίζουν ένα διασκεδαστικό, ωραίο βράδυ, βλέποντας κάτι που δεν διεκδικεί δάφνες αριστουργήματος, αλλά είναι φτιαγμένο με σεβασμό για τον κινηματογράφο, αλλά και τον θεατή. Η τελευταία κατηγορία είναι και η πιο δυσεύρετη στην εποχή που διανύουμε, αυτή της άκρατης σουπερμαρκετοποίησης του σινεμά, αυτό που (παραδείγματος χάριν) μπορούμε ν’ αποκαλέσουμε «χρυσό mainstream» και λείπει τόσο από την φιλμική παραγωγή του σήμερα. Γι’ αυτό, δεν μπορούμε παρά να δώσουμε τα εύσημα στον Ντόμινικ Κουκ (γνωστού μας από το «Ανεκπλήρωτος Γάμος» του 2018), ακόμα κι αν στο «Ο Κατάσκοπος του Ψυχρού Πολέμου» πετυχαίνει κάτι λίγο παραπάνω από τα βασικά.

Αν είχαμε ένα ευρώ για κάθε ψυχροπολεμική ταινία που έχουμε δει στη μεγάλη οθόνη τις τελευταίες δεκαετίες, θα είχαμε περίπου τα χρήματα για να γυρίσουμε τη δική μας παραγωγή! Ομολογουμένως, πρόκειται για μία περίοδο – χρυσωρυχείο κατασκοπικών ιστοριών, κι αυτή με την οποία θα ασχοληθούμε εδώ είναι αρκούντως εντυπωσιακή. Η εργαλειοποίηση ενός απλού πολίτη ως υπεράνω πάσης υποψίας «courier» άκρως απόρρητων πληροφοριών και, μάλιστα, με τέτοια συμβολή στην εκτόνωση της κρίσης του πυρηνικού πολέμου, είναι μια ιστορία που κάνει τους σεναριογράφους να τρίβουν τα χέρια τους. Και όσο κι αν, για μία ακόμη φορά, η παρουσίαση των δύο στρατοπέδων είναι (προβλεπόμενα) μονόπλευρη, το φιλμ κατέχει μία αρετή που δε συναντάμε συχνά στο είδος: οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες είναι εξαιρετικά δομημένοι και ανεπτυγμένοι, κι εμείς, ως θεατές, ενδιαφερόμαστε πραγματικά για την τροπή αυτής της ιστορίας – όσο και να φανταζόμαστε το προς τα πού θα πάει. Μπένεντικτ Κάμπερμπατς και Μεράμπ Νινίτζε αλληλοσυμπληρώνονται σε κάθε σκηνή, σε ένα recital ήρεμης ερμηνευτικής δύναμης που «χτίζει» σταδιακά και σταθερά αυτό το ιδιότυπο «bromance» μεταξύ τους. Από κοντά και η Ρέιτσελ Μπρόσναχαν ως ιδεαλίστρια πράκτορας της CIA, όπως και ο Άνγκους Ράιτ ως cool, πραγματιστής Βρετανός ομόλογός της.

Είναι μία αρκετά ψυχαγωγική διαδρομή, το φιλμ που θα σε κάνει να πεις «μια ωραία βραδιά σινεμά», όσο κι αν το «ταβάνι» είναι (αναμφίβολα) περιορισμένο. Αν εξαιρέσουμε το χτίσιμο των χαρακτήρων, έχουμε να κάνουμε μ’ ένα αρκετά βραδυφλέγες θρίλερ, στο οποίο για μεγάλο χρονικό διάστημα δε συμβαίνει κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον – πέρα από τα συνεχόμενα ταξίδια των δύο πρωταγωνιστών μεταξύ Μόσχας και Λονδίνου. Ακόμα και η κλιμάκωση της «δράσης», είναι μία σεκάνς ελάχιστων λεπτών, που μοιάζει σχεδόν διεκπεραιωτική. Κι όμως, το τελικό πρόσημο είναι σίγουρα θετικό, ένα ατμοσφαιρικό αποτέλεσμα της στιβαρής σκηνοθεσίας, αλλά και του χαρακτηρο-κεντρικού σεναρίου του Τομ Ο’Κόνορ («Ο Σωματοφύλακας του Εκτελεστή»).