του Ηλία Φραγκούλη

Το σενάριο του «Μπαμπούλα» βασίζεται σε μία short story του Στίβεν Κινγκ από το 1973. Καταλαβαίνει κανείς την απόγνωση των παραγωγών του Χόλιγουντ, να βρουν κάτι στο οποίο θα μπορέσουν να κοτσάρουν ξανά στη «μαρκίζα» το όνομα του maître του υπερφυσικού τρόμου, όμως, εκ του φιλμικού αποτελέσματος, εύλογα θα αναρωτηθεί ο ταλαίπωρος θεατής: πόσες σελίδες ήταν τούτη η «σύντομη» ιστορία; Πάνω από δύο; Σοβαρά τώρα;

Ακολουθώντας την πλέον basic φόρμουλα ενός «άμορφου» Κακού που ζει και κρύβεται στο σκοτάδι (ή στους εφιάλτες των ανθρώπων), ο Ρομπ Σάβατζ συστήνει με απόλυτα προβληματικό και ελλειπτικό τρόπο τους βασικούς χαρακτήρες τούτης της ταινίας, οι οποίοι συνέρχονται ακόμα από την απώλεια της συζύγου και μητέρας μιας τριμελούς (πια) οικογένειας. Ο πατέρας, ψυχαναλυτής στο επάγγελμα, δεν επιδιώκει να φέρνει τα παιδιά του αντιμέτωπα με αναφορές ή κουβέντες που θα την θυμίζουν, δημιουργώντας ένα επιπλέον «κενό» στις σχέσεις τους, γεγονός που υποτίθεται ότι εκμεταλλεύεται η δαιμονική, φανταστική μορφή ενός «μπαμπούλα», η οποία ξεπετάγεται μέσα από το σκοτάδι για ν’ αρπάξει τις ψυχές υπάρξεων «ματαιωμένων» από προσωπικά δράματα ή έλλειψη νοιαξίματος.

Υπάρχει ένα «πάτημα» κοινωνικού ενδιαφέροντος στο φιλμ, όμως, το σενάριο πελαγοδρομεί με προσανατολισμούς υποπλοκών που δεν ολοκληρώνονται ποτέ ουσιαστικά, ούτε και πείθουν για μια κάποια σοβαρότητα πρότασης προς βαθύτερη ανάγνωση των τεκταινόμενων. Τα μέλη της προηγούμενης οικογένειας που χτύπησε ο «μπαμπούλας» (και ζουν ακόμα, άγνωστον για πόσο…), οι συμμαθήτριες της μεγάλης κόρης, όσο και η ψυχολόγος των δύο κοριτσιών του χήρου Γουίλ, υπάρχουν μονάχα για να δικαιολογούν την ύπαρξη εμβόλιμων σεκάνς διαλόγου ανάμεσα στην υποχρέωση – αυτοσκοπό του Σάβατζ, να σερβίρει το ένα jump scare μετά το άλλο. Προφανώς, τέτοια υπάρχουν και (για τον μέσο θεατή, όχι για τον φανατικό horror-άκια) θα λειτουργήσουν σε κάμποσες περιπτώσεις, όμως, εάν το ζητούμενο σε ταινία του συγκεκριμένου genre είναι πια μονάχα το να παρακολουθείς μια πιο «extended» μορφή σκηνή από εκείνες που σου έχει «πουλήσει» το trailer, τελικά, ίσως αρκεί να μένουμε… στο YouTube!

Για τους γνώστες του πράγματος, εάν έχετε υψηλές προσδοκίες τύπου «Έλα να Παίξουμε» (2020) ή αναζητάτε έστω κάτι πιο κοντινό στο «Antlers» (2021), λυπάμαι, αλλά τούτος ο «Μπαμπούλας» είναι χαμένος στο βαθύ σκοτάδι μιας κινηματογραφικής βιομηχανίας που (πιο συχνά) επιδιώκει να βασιστεί στην ούγια ενός ονομαστού και γνώριμου προϊόντος, παρά στο να δημιουργήσει ένα πρωτότυπο και νεωτεριστικά δημιουργικό brand name (το έπραξε το «Χαμογέλα» πέρσι, να δούμε αν το sequel θα ωφελήσει σε κάτι ή… θα «ξεζουμίσει» το original hit). Με λόγια απλά, πεταμένα λεφτά για δυο-τρία «μπου»…