ΧΕΛΩΝΟΝΙΝΤΖΑΚΙΑ (2014)
(TEENAGE MUTANT NINJA TURTLES)
- ΕΙΔΟΣ: Κωμική Περιπέτεια Φαντασίας
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Τζόναθαν Λίμπεσμαν
- ΚΑΣΤ: Μέγκαν Φοξ, Γουίλ Άρνετ, Γουίλιαμ Φίχτνερ, Άλαν Ρίτσον, Νόελ Φίσερ, Πιτ Πλόζεκ, Τζέρεμι Χάουαρντ, Ντάνι Γούντμπερν, Τοχόρου Μασαμούνε
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 101’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: UIP
Ενώ συμμορία μασκοφόρων με αρχηγό σκοτεινό samurai αλαλιάζει το Μεγάλο Μήλο (στο οποίο πάτρονας τεχνομεγιστάνας πουλάει προστασία), τηλεδημοσιογράφα διαρκώς μες στην γκάφα γίνεται μάρτυρας παρά φύσει κι από ταρταρούγα κουαρτέτου εφήβων τιμωρών των εγκληματιών, με «πατέρα» sensei αρουραίο. Τι βρωμιά θα ανακαλύψουν όλοι (βάλε κι έναν cameraman του καναλιού της) μαζί, προτού έως και τοξικό φονικό ν’ αποσοβηθεί χρειαστεί;
Είναι εκτόξευση ή κάτσιασμα τώρα αυτό; Λίγο κι απ’ τα δύο, ένα υβρίδιο όπως κι οι ερπετώδεις έφηβοι νταγλαράδες του, και για το reboot και για τον Τζόναθαν Λίμπεσμαν (των «Η Οργή των Τιτάνων» και «Παγκόσμια Εισβολή»), που κάνουν εύκολα σκόνη την προηγούμενη πιλάλα στο πανί τού animation (και εικονογραφημένο και φιγουρινιών και… και…) franchise για τη μαρίδα. Απλώς, αν είσαι σε ηλικία ψήφου, θα… κόψεις, like, ως θέαμα για τα προκαγκούρια τη νέα τους μετ’ ευφυολογημάτων υπερηρωική, και εν τω άμα ενηλικιωτική, υπέρ της Νέας Υόρκης και ξεκουκουλωτικά εναντίον του απόλυτου Κακού, αφενός zen αφετέρου μονοπωλιακού, survivor αποστολή.
Μπαγασάκο, αν δε θα φωνάξεις «Καουαμπάνγκα!», να το ξέρεις, θα ’ναι αρχικά επειδή το φιλήδονο αχείλι τής Μέγκαν Φοξ εξέρχεται του terrarium και η «σιλουέτα» της έχει μη πειστικά απωθήσει τάχαμου την – κλου παλιάς γνωριμίας, σωτήρια – σχέση της με τα καυκαλοπλάσματα. Κι επειδή το χιουμοράκι στο καλαμπουράκι διπόδων (το ρίσκο τού χωσίματος, ως ατζαμή ζιγκουάλα, του Άρνετ τρώει χώμα) ή ζωικού βασιλείου (με πηγή τις ένεκα ηλικίας ορμόνες και την ασυμφωνία χαρακτήρων της τετράδας) δεν παρκουράρει συχνά. Κι επειδή, στο τέλος, γίνεται του «Transformers» (καθόλου τυχαία, παραγωγός είναι ο Μάικλ Μπέι) μέσω «Spider-Man» (το φόντο reporter μυστικά στην καρδιά τού συμβάντος – λαβρακίου), με τον καταρρέοντα κομματιαστά μεταλλιζέ αχό σ’ έναν ουρανοξύστη.
Ενώ επίσης «η – οικογενειακή – ισχύς εν τη ενώσει» κήρυγμα, «τα σπάμε» κονέ τρισάθλιων ελεεινών και τα απέθαντα βγαίνουν μ’ ένα déjà-vu κάργα απ’ το ραγισμένο καβούκι τους, τουλάχιστον απ’ την – διαυγώς σχεδιασμένη και ακροβατικά εκτελεσμένη τόσο από παλλόμενο CGI όσο κι από φυσικές κασκάντες – κομίστικη δράση κυβιστήσεων και πολεμικών τεχνών, που δεν κωλώνει ποτέ, ο θερμοεντοπιστής μας πλησίασε το κόκκινο – και τσάκωσε ως πιο (ραδι)ενεργά μετρημένα το flashback νιντζούκου και το man to man ποντικαρά εναντίον πανοπλισμένου ατσάλινου αχρείου. Τα εφέ, το design και το φωτομοντάζ είναι, εννοείται, η στάνταρ προχώ πανίδα. Αλλά τα «Χελωνονιντζάκια» πάνε βασικά για «μαρούλι», το γνωρίζεις. Μόνο αν είσαι του δημοτικού κι εσύ να τα (ξανα)ταΐσεις…