της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Η ελληνική μυθολογία γίνεται για μία ακόμη φορά άνω κάτω σ’ ένα χολιγουντιανό – οι Θεοί να το κάνουν – υπερθέαμα, όπου η Ανδρομέδα είναι Βασίλισσα ολόκληρης της Ελλάδας και ατρόμητη στρατηλάτης, ο Περσέας έχει αποκτήσει γιο από την Ιώ, ανακαλύπτει το Λαβύρινθο του Μινώταυρου (κατασκευασμένο από τον Ήφαιστο και όχι το Δαίδαλο) στα Τάρταρα και ξεκινά… ουρανοκατέβατο ειδύλλιο με την Ανδρομέδα, δευτερόλεπτα πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους!

Όλα αυτά θα ήταν κάπως διασκεδαστικά αν το θέαμα αποζημίωνε, αποσπώντας την προσοχή από την πονηρή ανοησία – αρπαχτή του όλου εγχειρήματος. Πονηρή, γιατί πουλά ένα παντελώς αχρείαστο 3D, ώστε να τσεπώσει τα επιπλέον ευρώ που στοιχίζει το εισιτήριο των αντίστοιχων προβολών. Ανοησία, γιατί αυτή η «Οργή» αφήνει ενοχλητικά την εντύπωση μπάσταρδου γόνου των δύο τελευταίων κεφαλαίων του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών». Και αρπαχτή, γιατί ούτε στιγμή δεν καταφέρνει να κρύψει την καταχρηστική ύπαρξή του ως sequel.

«Μοναδικός στόχος του είναι οι εισπράξεις στα ταμεία»: αυτή είναι η πιο ταιριαστή απάντηση στα τρία ερωτήματα που καταφέρνει να θέσει. Χωρίς φόβο, πάθος ή κόπο. Γιατί έχει στείλει την Ιώ στα θυμαράκια; (Επειδή η Τζέμα Άθερτον, που την υποδυόταν, ήταν απασχολημένη με άλλη ταινία!) Γιατί η Ανδρομέδα από καστανή πρασινομάτα στην «Τιτανομαχία» είναι εδώ ξανθιά, γαλανομάτα; (Επειδή η Αλέξα Νταβάλος, του προηγούμενου φιλμ, δήλωσε μη διαθέσιμη κι αντικαταστάθηκε άρον άρον από την τραγικά παραγνωρισμένη στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού, Πάικ.) Πώς ηθοποιοί του βεληνεκούς του Νίσον, του Φάινς, του Νάι (στον… comic relief ρόλο του Ήφαιστου) ή του (πάλαι ποτέ;) πολλά υποσχόμενου Γουέρθινγκτον μπορούν να ερμηνεύουν σοβαρά τους κούφιους, αψυχολόγητους ήρωές τους, χωρίς να ξεσπούν σε νευρικά γέλια; (Επειδή… η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.)