του Ηλία Φραγκούλη

Ας κατηγορηθώ και για «παλαιομοδίτικες» αντιλήψεις, όμως, εδώ θύμωσα άσχημα. Το studio της Disney και το όνομα του «θείου» Γουόλτ συνδέθηκαν παραδοσιακά με το είδος των φιλμ κινουμένων σχεδίων από το 1937 και την κινηματογραφική μεταφορά της «Χιονάτης και των Επτά Νάνων». Το όνομα αυτό έγινε σεβαστό επί σειράς δεκαετιών και πολλές γενιές θεατών έμαθαν τι εστί σινεμά από μία μικρή και αθώα παιδική ηλικία μέσω των παραγωγών του, οι περισσότερες από τις οποίες δεν γέρασαν ποτέ. Ο ρόλος των ντισνεϊκών έργων ήταν εκείνος μιας φανταστικής «babysitter» ανηλίκων, που κρατούσε συντροφιά και ψυχαγωγούσε. Δεν ήταν ούτε το «μήνυμα», ούτε η σημερινή «πιπίλα» του (υποχρεωτικού σε καθετί!) representation. Δεν καταλαβαίνω, λοιπόν, γιατί σήμερα ένα παιδάκι ηλικίας… μονού ψηφίου πρέπει να μάθει ότι ένας λευκός μπορεί να παντρευτεί μια μαύρη, ο γιος τους να είναι ένα gay αγόρι και το pet της οικογένειας να είναι ένα σκυλί με ακρωτηριασμένο το ένα του πόδι! Είναι «οπισθοδρομικό» οι animated ταινίες της εποχής μας να μοιάζουν μ’ εκείνες που λατρέψαμε από το παρελθόν της Disney; Αναρωτιέμαι, καθώς αναμένουμε την (live action)… μαύρη «Μικρή Γοργόνα» (διότι η λευκή στα κινούμενα σχέδια πρέπει να ήταν κομμάτι «ρατσίστρια»)!

Κι αν κάποιοι οφείλουν (για διάφορους λόγους) να υπερασπίζονται αυτό το ρεύμα «εκσυγχρονισμού» της θεματολογίας στο animation, πλέον, ας προσπαθήσουν να μου αιτιολογήσουν γιατί (και από πού κι ως πού!) θεωρούν ότι ο παιδαγωγικός ρόλος της οικογένειας και της εκπαίδευσης έχουν αντικατασταθεί από… τη Disney! Ήμαρτον, πια! «Παραμύθι» προσφέρει το σινεμά, ενίοτε και αφελή διδάγματα, όχι κανόνες συμπεριφοράς και σκέψης! Πόσω μάλλον όταν ο τελικός αποδέκτης είναι ένα παιδί που δεν ξεπερνά τα 10 χρόνια σε ηλικία…

Δικαίωμα του καθενός, θα πει ο «αντίλογος», μπορεί να υπάρχουν και γονείς που θέλουν τα πιτσιρίκια τους να γνωρίζουν από «πολιτική ορθότητα» πριν καλά-καλά αποκτήσουν πλήρες λεξιλόγιο και κοινωνική συνείδηση (γιατί όχι και δικαίωμα ψήφου, δηλαδή;). Και, ναι, δικαίωμά σας (μη μας κάνετε και #cancel κι αλλάξει η φορά της Γης, δηλαδή…). Γι’ αυτό και δεν θύμωσα άσχημα μονάχα με τις άνωθεν επισημάνσεις. Με τον «Παράξενο Κόσμο»… «τα πήρα» ακόμη χειρότερα διότι το σενάριο του Κουί Νγκουέν σηκώνει ένα κάρο… μηνύσεις! Τέτοιο c(l)opyright σε παιδικό animation (και όχι μόνο) δεν ξανάγινε! Τα κόκαλα του Ιουλίου Βερν πρέπει να έγιναν σκόνη και θρύψαλα, ενώ το σινεμά του φανταστικού (και κάπως πιο οικογενειακού θεάματος) θα δει ιδέες από το «Ταξίδι στο Κέντρο της Γης» (1959), το «Ταξίδι στον Βυθό της Θαλάσσης» (1961) και το «Νησί στη Στέγη του Κόσμου» (1974) ν’ ανακατεύονται μεταξύ τους σε mode… «δανεικά κι αγύριστα». Δεν θα κατονομάσω την κινηματογραφική πηγή της κορύφωσης της εξέλιξης της πλοκής, διότι ο τίτλος αυτού του καρα-classic της δεκαετίας του ’60 μπορεί να χαρακτηριστεί και «spoiler», αλλά… έλεος κάπου, τη μάνα του και τον πατέρα του έχει κατακλέψει ο τύπος, αν λειτουργεί με τέτοιους κανόνες το Χόλιγουντ σήμερα, να μου πείτε που να στείλω βιογραφικό, ξέρω κι εγώ να γράφω τόσο «πρωτότυπα»!

Κατά τα άλλα, τα συνήθη υψηλά standards στην ποιότητα του ψηφιακού σχεδίου, ένα εικαστικό αλαλούμ εικόνων (σαν να μπήκε ο Μιρό σε υπολογιστές και να έγινε πιο σουρεαλιστικά… fluffy) χαρακτηρίζει τα έγκατα του (και καλά) ανεξερεύνητου «Παράξενου Κόσμου», οι περιπετειώδεις σκηνές δράσης έχουν μπει σε λούπα προβλεψιμότητας κι αραδιάζονται όπου να ‘ναι, το merchandising δεν το βλέπω να «τσουλάει» εύκολα, στην πλατφόρμα θα πατηθεί το κομβίον του «back» πριν τους τίτλους τέλους. Γουόλτ, λείπεις όσο ποτέ…