του Ηλία Φραγκούλη

«Όταν είδα το ‘Vertigo’, είπα μέσα μου πως θα κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου για να γίνω σκηνοθέτης», μου είχε πει πριν από κάμποσα χρόνια ο Τσαν-Γουκ Παρκ, σε μια κουβέντα που είχαμε κάνει για τα πράγματα που αγαπά στο σινεμά, τα σημεία αναφοράς και τις εμπνεύσεις του. Παρακολουθώντας το «Stoker», αισθάνθηκα σα να παίζω μια trivia σπαζοκεφαλιά, στην οποία έπρεπε να εντοπίσω μια σωρεία χιτσκοκικών homage. Ειλικρινά. Και να θελήσει κανείς να τα απαριθμήσει, μάλλον θα χαθεί στο μέτρημα. Αυτός ο Κορεάτης, όμως, δεν μπορεί να κάνει λάθος. Δεν μπορεί να κάνει κακή ταινία. Είναι πέραν των δυνατοτήτων του! Έτσι, η πρώτη μεγάλη ηδονή που σου προσφέρει τούτο το φιλμ, αφορά πρωτίστως ένα είδος θεατών σαφώς πιο εκπαιδευμένο, το οποίο θα… αναστενάξει εκστατικά, αποκωδικοποιώντας τα καρέ με τα τόσα μυστικά που βαραίνει η σκιά του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Η δεύτερη «ράτσα» που θα κάνει… γιορτή είναι, φυσικά, οι therapists, οι επιστήμονες που ελέγχουν τις εσωτερικές συγκρούσεις, τη σημειολογία της ψυχής και την πάλη με τους δαίμονες που κατοικούν στο βαθύτερο είναι μας.

Το να πεις ότι το «Stoker» αποτελεί το «Shadow of a Doubt» του Τσαν-Γουκ Παρκ, αδικεί τα πολλαπλά layers και τις εμβόλιμες πινελιές του δημιουργού σε σχέση με τα χιτσκοκικά πρότυπα, τα οποία… κρύβονται παντού, από την πρώτη εμφάνιση του θείου στο νεκροταφείο (σαν τη σκιώδη φιγούρα του Άντονι Πέρκινς στο «Ψυχώ») μέχρι το όνομά του (ακριβώς ίδιο με εκείνο του θείου Τζόζεφ Κότεν!) και από τη σκηνή του ντους της Μία Γουασικόφσκα μέχρι τους στραγγαλισμούς, το αγαπημένο φονικό «άθλημα» του μετρ του σασπένς. Δε θα αναφέρω άλλα, για να αποφύγω τα spoilers!

Από νωρίς αντιλαμβάνεσαι ή υποψιάζεσαι το ρόλο του θείου Τσάρλι (με το ναρκισσιστικό, παγερά αδιαπέραστο βλέμμα του Μάθιου Γκουντ), όμως, το κέντρο βάρους της ταινίας είναι η Ίντια και εκεί τα πράγματα δεν είναι απαραίτητα προβλέψιμα. Η ηρωίδα (που υποδύεται με επικίνδυνες ισορροπίες η Γουασικόφσκα) μοιάζει σα να είναι βγαλμένη από το illustrated σύμπαν του Έντουαρντ Γκόρεϊ, αν και λίγο πριν μπει στα 18 δε γνωρίζει τι είναι το σεξ και μέσα της παλεύουν η οδύνη, ο θυμός, η περιέργεια για την ενήλικη ζωή και τους ρόλους της, η έλλειψη συναισθημάτων και γονικής καθοδήγησης, τα πάντα βεβαρημένα από την ψυχολογική της αστάθεια. Η Ίντια μοιάζει με ένα κορίτσι που ζούσε μέσα στις σελίδες ενός παραμυθιού, για να βρεθεί, εντελώς ξαφνικά, θύμα… κακοποίησης. Οτιδήποτε καταφέρνει να εμβολίσει το προστατευτικό της «τείχος», ουσιαστικά στερεί από την ίδια εκείνα τα ποσοστά που της επιτρέπουν να κατοικεί ειρηνικά στον πραγματικό κόσμο και απειλεί την… ακίνδυνη λογική της με κατάρρευση. Είναι προφανές πως δε μιλάμε για έναν αθώο χαρακτήρα.

Αν και το σενάριο δεν αποτελεί κάποια σημαντική σπουδή γραφής, ο Τσαν-Γουκ Παρκ είναι εκείνος που προστατεύει στο έπακρο το όραμά του, ελέγχοντας τέλεια την πλανοθεσία, τις γωνίες και τις κινήσεις της κάμερας, το στέρεο μοντάζ, το αισθητικό περιβάλλον της Τερέζ ΝτεΠρεζ και αυτό το… αλαφροΐσκιωτο που χαρακτηρίζει την υποκριτική καθοδήγηση του καστ. Όπως ένας αληθινός δημιουργός, αισθάνεσαι πως η παραμικρή λεπτομέρεια βρίσκεται κάτω από τον έλεγχό του, σε εικόνα, περιεχόμενο, ψυχισμό.

Το «Stoker» θα ξεκινήσει ως ένα δράμα υπόκωφων εντάσεων, αλλά θα εκραγεί ως ένα θρίλερ τρόμου όπου η κάθε επόμενη κίνηση των ηρώων μπορεί και να είναι… η τελευταία τους. Μην περιμένεις, όμως, να δεις σφαγές ή ξαφνιάσματα και τρικ που θα σε τινάξουν από το κάθισμά σου. Μερικές φορές, οι δεσμοί αίματος είναι πολύ πιο τρομακτικοί από όλα αυτά…