του Άγγελου Μαύρου

Μια hi-def άσκηση reality συνάψεων που «κοιτάζει», πιθανότατα ενσυνείδητα (υφολογικά, εκτός του «κάστινγκ» της), το post-millennium ψηφιακό σινεμά, φιξιόν ή ντοκιμαντέρ, της νοτιοανατολικής Ασίας. Η βιορουτίνα στην πρωτεύουσα μιας διακεκριμένης entertainer κι άτυπης spokeswoman μιας μειονότητας – survivor των Αμπελοκήπων. Το νωπογραφημένο μπούστο, σε νέο (σχεδόν) κορμί, μιας τσαούσας με το χάρισμα της αγάπης, της κοπιώδους επιτυχίας και της επίμονης πίστης σε ένα καλύτερο αύριο. Ένα family album απόστασης, κρυπτονευρώσεων κι απαντοχής. Δύσκολο να μπαινοβγαίνεις από το ένα φουστάνι στο άλλο, και δη ενώ εκμαιεύεις εκμυστηρεύσεις μεταξύ αγγλικών και ταγκαλόγκ. Γι’ αυτό ίσως απ’ το εικοσάλεπτο και μετά νιώθεις πραγματικά δικό σου άνθρωπο αυτή τη «γυναίκα» – και δικαιωμένη την πρώτη μεσαίου μήκους ταινία της Ελιάνα Αμπραβανέλ.

Οι δοκιμές στα χορευτικά με παρτενέρ ετεροφυλόφιλους εφήβους συμπατριώτες της που κάνουν πλάκα; Υλικό φλερτάρον με τα outtakes παρά ξεμπροστιαστικό τής δια του περίγελου εκτόνωσης της αμηχανίας των λεγάμενων απέναντι στις transsexual. Το κούρεμα ενός Έλληνα πελάτη χωρισμένου χωρίς παιδιά (του το «βγάζει» η ίδια η μπαρμπέρισσα); Γλαφυρό εν τη αμφίπλευρη θυμοσοφία του ον, δεν αποκαλύπτει τίποτα άλλο από την επαγγελματική επάρκεια της ηρωίδας (η auteur θα ήθελε να «συλλάβει» ρατσισμό, και εδώ και στο επεισόδιο της μικροζημιάς στην οθόνη του Δαναού κατά τις εκεί πρόβες του διαγωνισμού ομορφιάς – αλλά δεν…). Το, μόνο κατά το πρώτο ήμισυ ισχύον εδώ, «I have a head for business and a body for sin» αυτού του «Working Girl» («δε βγαίνω έξω σχεδόν ποτέ το βράδυ»); Κρατάει στο σκοτάδι τα προσωπικά της στην ημεδαπή (και ποιο ήταν το παρελθόν της, lady-boy γαρ, στο νησί της; Πέρα από μια νεανική φωτογραφία της με κοντά μαλλιά, δε θα μάθουμε ποτέ). Συλλήβδην ελλείψεις στην αρτίωση της προσωπογραφίας, παραμερίζονται όλα χάρη στα φυσικά προσόντα αυτής της υπαρκτής oriental «Στρέλλας», που δε διάλεξε τυχαία το όνομα του… ελαφίνου του classic της Disney: αυτοπεποίθηση, συναισθηματική νοημοσύνη, δεξιότητες, ψυχανέμισμα και τζάσιμο των εχθρών κυνηγών, εμφάνιση στην τρίχα (εννοείται), όλα στάνταρ για μία ήσσονα winner της ήσσονος ζωής.

Και, ω της εκπλήξεως: στο πληρωμένο με το έμβασμα της μετανάστη, πολυτελές party γενεθλίων τού μονάκριβού της, η σκηνοθέτις «ανοίγει» την οθόνη ενός σε διηπειρωτική συνδιάλεξη laptop σε full screen – και, επιτέλους, το φιλμ στα σημαινόμενά του, αποκαλύπτοντας, σε ζωντανή μετάδοση, συνυποδηλώσεις αντάξιες ενός «Mommie Dearest». Πρώτα την αντίζηλο, τη… μητέρα της «μητέρας» (τη γιαγιά που θυμίζει με νόημα στον μπόμπιρα ότι αυτή είναι πάντα στο πλάι του). Μετά, τις διαπρύσιες διακηρύξεις του μικρού ότι είναι «αληθινός άνδρας» και όχι «μπακλά» (οι τραβεστί στις Φιλιππίνες), πωρωμένος από τις τεστοστερονούχες μπηχτές του clown της γιορτής. Συναρπαστικό ως εκθετικό της απαξίωσης των trans όπου γης, τριτοκοσμική ήττα του τακτ και παιδοψυχολογικό faux pas, το όλον λαμβάνει χώρα μπρος στα μάτια τής δις προσβεβλημένης αλλά άθικτης Μπάμπι, που το αντιπαρέρχεται ανώτερη.

Του έχει στείλει ως δώρο ένα iPad και μία φωτογραφία του καδραρισμένη. Και η βιολογική μητέρα του («Αυτή δεν μπορεί να του κάνει τέτοια δώρα. Είναι φτωχή.») παρευρίσκεται καλεσμένη. Και, ακόμα πιο εντυπωσιακά, ο κουβαλητής, το πραγματικό αρσενικό του σπιτιού και η βεριτάμπλ μάνα του παιδιού, έστω (ή, γι’ αυτό ακριβώς, ακόμα πιο πολύ) από δεκάδες χιλιόμετρα μακριά, του έχει μιλήσει για το «τρίτο φύλο» της. Που δεν ξεφορτώθηκε σε ένα επί τούτου ταξίδι με την οικογένεια στην Ταϊλάνδη γιατί τα χρήματα της εγχείρησής της επενδύθηκαν, τελικά, στο αμάξι που θα τους γύριζε όλους πίσω στην πατρίδα τους. Στην ανάδοχη νέα «πατρίδα» της, χωρίς χαρτιά για να γυρίσει πίσω κοντά τους, μόνη αλλά ποτέ μοναχική, η Μπάμπι ετοιμάζεται για την επόμενη coup και την επόμενη φιγούρα. Σκουπίζοντας τα μάτια της αφού έχει δει ως ανταμοιβή τον κανακάρη της να αναλύεται κι εκείνος σε δάκρυα αγάπης γι’ αυτήν, μπροστά στην τούρτα του. Έτσι πάει. Μάνα είναι μόνο μία. Αν διαθέτει και αρχίδια, τι άλλο θες;