του Ηλία Φραγκούλη

Αυτή η ταινία ανήκει σε δύο ονόματα. Πρώτα, εκείνο της Όντρεϊ Χέπμπορν, η οποία κατόπιν μερικών (κυριολεκτικά) ολιγόλεπτων εμφανίσεων στο σινεμά, κλέβει την παράσταση με το screen test της και μετατρέπεται σε κανονική πρωταγωνίστρια, με κορυφαίο (και «Introducing») billing στη μαρκίζα, για να καταλήξει (λίγους μήνες μετά την πρεμιέρα του «Διακοπές στη Ρώμη» στις κινηματογραφικές αίθουσες) να κατακτά το Όσκαρ καλύτερης γυναικείας ερμηνείας σε πρώτο ρόλο (έμελλε να είναι και το μοναδικό της). Συνυπεύθυνος για όλα αυτά ήταν ο σκηνοθέτης Γουίλιαμ Γουάιλερ, ένας από τους σπουδαιότερους δασκάλους της κλασικής studio era του Χόλιγουντ. Ο συνδυασμός αυτών των δύο κάνει τούτο το φιλμ τόσο θρυλικό.

Επιπλέον, ο Γουάιλερ (και ως παραγωγός) κατάφερε να πείσει την Paramount να πραγματοποιήσουν τα γυρίσματα στην Αιώνια Πόλη και όχι σε στημένα sets «της γειτονιάς τους», με τίμημα το ασπρόμαυρο φιλμ (ώστε να κατεβεί το κόστος), που όμως δεν στερεί το παραμικρό από τη λάμψη του αποτελέσματος. Ήταν η πρώτη αμερικανική κινηματογραφική παραγωγή που γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στη Ρώμη, στοιχείο το οποίο χαρίζει και μια extra σημασία ντοκουμέντου της εποχής.

Και επιστρέφουμε στο ταλέντο του κοριτσιού που υποδύεται τη νεαρή πριγκίπισσα (αδιευκρίνιστης ευρωπαϊκής χώρας, ώστε να μην προκύψουν παρεξηγήσεις σχετικά με φημολογούμενη περιπετειούλα της Αγγλίδος εστεμμένης Μάργκαρετ!). Η Χέπμπορν, σε ηλικία μόλις 23^ων ετών στα γυρίσματα, μοιάζει με μια κανονική πριγκίπισσα στα πρώτα πλάνα του φιλμ, που αισθάνεται ότι βιώνει μια καταστασιακή «λούπα» υποχρέωσης, περιφέροντας ένα στέμμα από χώρα σε χώρα κι επαναλαμβάνοντας μια στερεοτυπική κίνηση χαιρετισμού, συνοδεία «κολλημένου» χαμόγελου. Ο Γουάιλερ την «ειρωνεύεται» με φινέτσα στη σεκάνς με το γοβάκι, η οποία αποδεικνύει ότι πρόκειται για ένα κορίτσι… σαν όλα τ’ άλλα, «καταδικασμένο» να κυκλοφορεί δημόσια υποδυόμενο έναν «ρόλο» και στην επόμενη σκηνή της νευρικής κρίσης, φανερώνει πως η ηρωίδα του (αλλά και η Χέπμπορν, για να λέμε την αλήθεια) είναι μία παιδίσκη που δεν ζει φυσιολογικά. Κατά τη διάρκεια της εξέλιξης τούτης της πρωτότυπης ιστορίας (με Όσκαρ σεναρίου για τον «μαυροπινακισμένο» Ντάλτον Τράμπο, ο οποίος υποχρεώθηκε να υπογράψει ως Ίαν ΜακΛίλαν Χάντερ, όνομα συναδέλφου του που χρησιμοποιήθηκε σαν «βιτρίνα»), η Χέπμπορν μοιάζει να ξεγελά ακόμη και κανόνες της Φύσης, για να καταλήξει (ειδικά) στη σεκάνς του φινάλε να εμφανίζεται πειστικότατα ως μία… ολοκληρωμένη γυναίκα, σε πλήρη έκταση συναισθηματικής φόρτισης! Μαγική, δυναμική, μα και εύθραυστη στην οθόνη. Χωρίς προηγούμενο στα χρονικά του σινεμά.

Εάν ξεπεράσεις (δύσκολο) το γεγονός ότι το βλέμμα σου θα παραμένει για σχεδόν ένα δίωρο καρφωμένο στο πρόσωπο της Χέπμπορν, το «Διακοπές στη Ρώμη» αποτελεί ένα από εκείνα τα έργα που δημιούργησαν μία από τις πλέον… κοπιαρισμένες φόρμουλες κινηματογραφικού genre παγκοσμίως (η Αλίκη Βουγιουκλάκη το είχε «εμπεδώσει» καλύτερα αυτό, στο πλαίσιο της ελληνικής παραγωγής…), ένα σχεδόν «παραμυθένιο» ρομάντζο αβίαστης φυσικότητας, τρυφερό και διασκεδαστικό, στο οποίο οι θεατές θα επιστέφουν παντοτινά σαν… ευτυχισμένοι «τουρίστες», φορτωμένοι με αναμνήσεις που (ίσως) μονάχα το Χόλιγουντ εκείνης της εποχής μπορούσε να προσφέρει!