της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Το «Απόλυτο Σκοτάδι» ήταν ένα b-movie. Με κόστος που δεν ξεπερνούσε τα 23.000.000 δολάρια, πρωταγωνιστή τον προ «The Fast and the Furious» Ντίζελ, συμπρωταγωνιστές μια χούφτα ενδιαφέρουσες φάτσες β’ διαλογής (Ράντα Μίτσελ, Κολ Χάουζερ, Κιθ Ντέιβιντ) και δημιουργό τον περιστασιακά διαπρεπή… σεναριογράφο Τούι («Ο Φυγάς»), όμως, προέκυψε ένα απέριττα υποβλητικό θρίλερ επιστημονικής φαντασίας. Η πορεία του στο παγκόσμιο box-office ήταν αξιοπρεπής, οι κριτικοί δεν το λάτρεψαν, αλλά ούτε και το μίσησαν, ενώ μερίδα του (βρετανικού κυρίως) κοινού πωρώθηκε τόσο, που το ανέδειξε σε mini cult φαινόμενο.

Η διανομέας του, Universal, εξεπλάγη ευχάριστα από την εμπορική και καλλιτεχνική πορεία του και ως παραγωγός, πλέον, εμπιστεύτηκε στον Τούι πάνω από 100.000.000 δολάρια για να πραγματοποιήσει τα «Χρονικά του Σκότους» – δεύτερο μέρος τού φιλόδοξου, στα ίχνη του «Star Wars», αλλά πολύ πιο σκοτεινού και ενήλικου διαστημικού έπους, που είχε οραματιστεί με επίκεντρο το Ρίντικ. Παρά, όμως, τόσο την παρουσία της οσκαρούχου Τζούντι Ντεντς και των πολύ στα high τους τότε – χάρη στο «Crash» και στην τριλογία του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», αντίστοιχα – Τάντι Νιούτον και Καρλ Έρμπαν, όσο και την εξαιρετική δουλειά στα σκηνικά και τα κοστούμια, το φιλμ αποδείχθηκε εντελώς αποπροσανατολισμένο, ξένισε ακόμα και τους φανατικούς τού πρωτότυπου και απέτυχε παταγωδώς (αν και το video game «The Chronicles οf Riddick: Escape From Butcher Bay» που κυκλοφόρησε σχεδόν ταυτόχρονα έσκισε δικαίως και στις σελίδες των κριτικών και στις κονσόλες των παικτών).

Ντίζελ και Τούι, όμως, δεν το έβαλαν κάτω. Ο πρώτος μάλιστα, super star πλέον, συμφώνησε με τη Universal να κάνει ένα πέρασμα από το «The Fast and the Furious: Tokyo Drift» (2006), με αντάλλαγμα να του παραχωρηθούν τα δικαιώματα των δύο εν λόγω ταινιών, ώστε με την πρώτη ευκαιρία (τουτέστιν, εύρεση της απαραίτητης συν-χρηματοδότησης) να κάνει πραγματικότητα ένα ακόμα sequel. Και από ό,τι φαίνεται, τόσο για τον ίδιο, όσο και για τον Τούι, το πάθημα έγινε μάθημα.

Το «Riddick» επιστρέφει στα βασικά, όντας ένα ακόμα b-movie. Με κόστος περί τα 38.000.000 δολάρια και συμπρωταγωνιστές τού – απολύτως στο στοιχείο του – Ντίζελ, μια χούφτα ενδιαφέρουσες φάτσες β’ διαλογής, συν την εμβληματική ως Κάρα «Στάρμπακ» Θρέις (στο δια χειρός Ρόναλντ Ντ. Μουρ, παραλίγο αριστουργηματικό τηλεοπτικό «Battlestar Galactica»), Σάκοφ, σε έναν μικρό αλλά καταλυτικό, ίσο μεταξύ ίσων, και αξιοζήλευτα αταίριαστο σε καλούπια / ρόλους / φύλα, «γυναικείο» χαρακτήρα – δυναμίτη. Όπως τότε, στην αρχή, ο Ρίντικ γίνεται ξανά αντιληπτός ως (αδάμαστο) στοιχείο της φύσης. Βουβός για κάτι παραπάνω από το μισό της ταινίας, κινείται ως περήφανο αν και βαριά πληγωμένο αγρίμι αρχικά και ως αθόρυβο, ασύλληπτο από τις αισθήσεις αιλουροειδές στη συνέχεια, με κυρίαρχη τη μοναδική, χαρακτηριστική του ικανότητα να βλέπει στο σκοτάδι, με αυτά τα, τόσο δικά του, ιριδίζοντα σα φεγγαρόπετρες, μάτια.

Αυτή τη φορά η επιβίωσή του δεν απειλείται από γιγάντια, τερατόμορφα, ιπτάμενα «έντομα» που ζουν, πολλαπλασιάζονται και επιτίθενται ως σμήνος στο απόλυτο σκοτάδι, αλλά από γιγάντιους, τερατόμορφους, έρποντες, ένυδρους «σκορπιούς», που ζουν, πολλαπλασιάζονται και επιτίθενται ως σμήνος υπό καταρρακτώδη, ακατάπαυστη βροχή. Όπως και στο «Απόλυτο Σκοτάδι», η όρασή του αποκτά βαρύνουσα σημασία και χρησιμότητα (αντίθετα με τον αδικαιολόγητο παραγκωνισμό της στη δεύτερη ταινία), ενώ αναγκάζεται και πάλι να συνεργαστεί με ανθρώπους που δεν εμπιστεύεται και τον αντιμετωπίζουν ως επικίνδυνο εχθρό. Εδώ, όμως, δε βρίσκονται όλοι εξαρχής μαζί και μέχρι να συναντηθούν, μεσολαβεί ένα κομμάτι κατά το οποίο μας συστήνονται τα πληρώματα των δύο σκαφών που ανταποκρίνονται στο σήμα έκτακτης ανάγκης. Σε αυτό το 20λεπτο, πάνω-κάτω, ο Ρίντικ απουσιάζει σχεδόν τελείως και το φιλμ τείνει επικίνδυνα να βγει εκτός ρυθμού, κάνοντας – μοιραία – κοιλιά.

Ευτυχώς, καθώς ο τελευταίος αρχίζει να στοιχειώνει ως κρυφός εισβολέας το χώρο των αντιπάλων του και άμα τη συναρπαστικά χορογραφημένη συλλήψει του (που αποκτά και ιδιαίτερη δραματική ένταση χάρη στη συγκινητική θυσία του εξωγήινου σκύλου / pet του), η δράση πατάει γκάζι και η προσοχή σου βαράει προσοχή. Τι κι αν λείπουν τα εντυπωσιακά πλάνα της οπτικής γωνίας των πλασμάτων τού πρωτότυπου, που αντιλαμβάνονταν τον κόσμο γύρω τους εκπέμποντας ηχητικά κύματα, σα sonar; Τι κι αν οι εικόνες δεν είναι πια στιλπνές, σχεδόν ασπρόμαυρες, με λωρίδες φωτός να χορεύουν υπνωτιστικά στο φως, αλλά βρώμικες, ιδρωμένες, χωμάτινες ή λασπωμένες; Τι κι αν δε θυμάσαι ποιανού ακριβώς πατέρας είναι ο εδώ Τζονς ή – δικαίως – θεωρείς περιττό το flashback στη… Nεκροκαπηλική decadence του Ρίντικ (παρά το μάτι που σου δίνεται η ευκαιρία να πάρεις, ως σωστός/η geek, στις γυμνές, άτακτες κορασίδες στο κρεβάτι του ή στο θεϊκό πρόσωπο του Έρμπαν); Τι κι αν, τέλος, το déjà-vu ίσως στήσει party στο πίσω μέρος τού μυαλού σου; Αν έχεις αδυναμία σε b-movies ή / και στην επιστημονική φαντασία ή / και στο «Απόλυτο Σκοτάδι» ή / και στην ακατάβλητη «Στάρμπακ» ή / και στη σέξι ευφυή και ευφυώς σέξι Σέικοφ ή / και την ατίθαση εντιμότητα του Ρίντικ ή / και στη ζωώδη γοητεία του Ντίζελ, άσχημα δε θα περάσεις.