του Άγγελου Μαύρου

Είναι δυνατόν σε μια ταινία που κόπτεται (και βαυκαλίζεται ότι θέτει) ακτιβιστικώς κορυφαία ζητήματα πολιτισμού να υπάρχουν λάθη στους υποτίτλους και να ακούγεται η φράση «Η ελιά είναι αειθαλή» (sic); Μα, φυσικά. «Στην Ελλάδα ζεις, δεν υπάρχει ελπίς». Έστω κι αν υφίσταται το ελαφρυντικό ότι πρόκειται για ένα εκμαγείο τής Ψωροκώσταινας όπως τη «νιώθουν» τα εξ ΗΠΑ πατριωτάκια Τζον και Κόρτι Βούρχις. Που στο πρώτο feature σινέκθεμά τους, με Ιερό Λόφο τους το ζήτημα των Μαρμάρων, δαφνοστέφονται καθείς η σκιώδης Ρίφενσταλ της κυβέρνησης συνεργασίας Σαμαρά – Βενιζέλου, σ’ ένα προπαγανδιστικό δράμα εδωλίου και metrosexual βασάνου ταμένης πολιτιστικά εθνικά, εν μέσω «Συν Αθηνά και χείρα κίνει» διαδηλωτικά αναστηλωτικής λαϊκής έκφρασης (ιδέ «τα σπάμε»), που τη «βλέπει» επίσης κάτι ανάμεσα σε διαφημιστικό premium αλκοολούχου και σε βλοσυρού chic promo του ΕΟΤ.

Καθώς, εμφορούμενο από τα ευγενή ιδεώδη τού Γιάννη Σμαραγδή όπως θα στρατεύονταν για το fun club της Αμάλ Αλαμουντίν, αυτό το απευθυνόμενο στο Γένος και προσφεύγων στη Θέμιδα Ερεχθείο, συγχωρείται αλλά και ταυτόχρονα παραδίδεται στα χέρια των συντηρητ(ικ)ών ως ταφικό μνημείο της απόπειράς του να ψάχνει αδέξια ζωφόρο. Πού; (Ως πρωτόλειο) στην κιονοστοιχία σαρδανάπαλα μεταξύ δυσεκπλήρωτου power suit ρομάντζου (το πιο ερειπιώδες κτίσμα της αφήγησης), με ντεσού συμφερόντων αποστολικού άχθους λεβέντη, παγκόσμιας κληρονομιάς debate εδράνων, και υφεσικού πρωτευουσιάνικου fresco. (Ως χειρονομία εκ της 00’s φωτισμένης Διασποράς) στη φλερτάρουσα με τη lifestyle (μυθο)ποίηση ιδεολόγηση σκοπού, ενδεδυμένη αφελώς την εσθήτα τής λύτρωσης του γένους των αλλοτριωμένων νεόπτωχων. Και (ως κατασκευή) σε πιο κουλά κι απ’ την Αφροδίτη της Μήλου κρούσματα «τουρισμού» της filmer διάνοιας, όπως ο ταρίφας που ανοίγει την πόρτα στον ήρωά μας, πελάτη στο Ελευθέριος Βενιζέλος (απλώς-δεν-υπάρχει) ή η επιστημόνισσα που ελεημονεί με πιτάκια τα κούτσικα κοιμώμενης άστεγης σε στοά (απλώς-δεν-υπάρχει #2).

Οι ανθέλληνες δεν έχουν λόγο να επιχαίρουν: έστω κι έτσι, τα Αμερικανάκια πέφτουν από την Ακρόπολη και μένουν όρθια σε κάποιο βαθμό. Η πρώτη δημηγορία «μας» στο Λονδίνο κοντράρει Γκρίσαμ παραμένοντας εύγλωττα πειστική περί μιας βάσης της ψευδορκίας, κλοπής και πλαστογραφίας των φημισμένων γλυπτών, που θα στοιχειοθετούσε μια πιθανοτήτων υπέρ μας υπόθεση σ’ ένα τέτοιο σενάριο διεθνούς διευθέτησης. Το dv- ίστικο «Ήχος και Φως» τόσο των ιλουστρασιόν νυχτερινών όσο και των ντοκουμέντων δρόμου στο second unit (υποψιαζόμαστε του Ζαφείρη Χαϊτίδη) πλάι στο «πονετικό» score της Λάουρας Γκίνι ζηλώνουν κλέη εικαστικών Προπυλαίων, έστω πλημμελώς ξεσκονισμένα και συγκολλημένα στο post. Μολονότι το καλέμι των ρωμιών ηθοποιών, μ’ εξαίρεση το Βογιατζή και το Μόρτζο, «χτυπάει» (του Κοντογιάννη λόγω απειρίας, της Βογιατζή λόγω – και διατεταγμένης – μοντελίτιδας, των ρέστων λόγω τυποποίησης), το ξένο Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων της διανομής τη βγάζει. Τέλος, το ψαγμένο… ψάξιμο (μέχρι Τουρκία μέσω στηρίζοντος εμπειρογνώμονα – βάλε και τη φιλία των δύο λαών στο powerpoint) στο ζήτημα σ’ έχει προσοχή, ενώ προβάλλεται έξυπνα η κινηματογραφικότητα (!) του αφηγήματος των παραστάσεων του Παρθενώνα (δες τον και σε 3D μοντελική παρουσίαση). Αλλά jogging στο Παναθηναϊκό Στάδιο ο Κούγιας με κουλτούρα, yankee, μπροστάρης υπέρ των αρχαίων θησαυρών, και να σηκώνεται και η γαλανόλευκη της κρίσης; Χαμένη Καρυάτιδα (και) ο Πρόμαχος. Άκου του FREE CINEMA την Κασσάνδρα…