του Ηλία Φραγκούλη

Από την εποχή του θαυμάσιου «Εξορκισμού της Έμιλυ Ρόουζ» (2005) και μετά από την τεράστια επιτυχία του «Καλέσματος» (2013), το οποίο δημιούργησε ολόκληρο franchise με sequel και spin-off, το υπο-είδος ταινιών τρόμου με δαιμονισμούς κατέκλυσε τη μεγάλη οθόνη, με εμφανίσεις αντίστοιχων φιλμ ετησίως, πλέον. Το «Φως του Διαβόλου» προστίθεται σε τούτη τη μακρά θεματική λίστα φιλμικών παραγωγών, όπου ο Διάβολος καταλαμβάνει (συνήθως) το κορμί ενός νεαρού κοριτσιού (διότι ποτέ δεν ξεχνάμε τα βάσανα της άμοιρης Λίντα Μπλερ…), πηγαινοέρχεται από το ένα σώμα στο άλλο για ν’ αποφύγει αγιασμούς και απαγγελίες τμημάτων του Ευαγγελίου ή έχει βάλει σκοπό να «κατοικίσει» σε στοχευμένο θύμα το οποίο καταδιώκει ώσπου να περάσει το δικό του (διότι… «το Κακό θέλει να μπει», όπως λέει και το tagline τούτης της ταινίας του Ντάνιελ Σταμ). Λίγο-πολύ, αυτά τα στερεότυπα επαναλαμβάνονται κι εδώ, στοιχειωδώς αξιοπρεπώς, δίχως όμως κάτι το ουσιαστικά καινούργιο.

Μια κάποια διαφορά κάνει το πείσμα της κεντρικής ηρωίδας και μαθητευόμενης καλόγριας, που από περιέργεια αλλά και… τσαμπουκά, επιδιώκει να εισχωρήσει σ’ ένα παραδοσιακά ανδροκρατούμενο κομμάτι της Εκκλησίας, με την επιθυμία να εξασκηθεί κι εκείνη στους εξορκισμούς, αφού πρώτα εκπαιδευτεί καταλλήλως (κι αυτό ένα θέμα taboo) εντός των κύκλων των ιερέων. Η μελετηρή αδελφή Ανν, πριν καταφέρει να πείσει για τις ικανότητές της, περιοριζόταν στις κλασικές γυναικείες υπηρεσίες της αδελφής – «νοσοκόμου», μιας παρηγορήτρας προορισμένης ν’ αποκτήσει την πείρα που θα της επιτρέψει να δράσει σε κλινικές και τίποτε παραπάνω. Κάπως έτσι θα γνωρίσει ανήλικο κοριτσάκι με το οποίο θα «δεθεί» λίγο παραπάνω, ώσπου ν’ ανακαλύψει ότι εκείνο έχει μεταφερθεί σε δυσχερή κατάσταση υγείας ως δαιμονισμένο στα «μπουντρούμια» του «Οίκου του Θεού», με κίνδυνο να οδηγηθεί στο Βατικανό, τον «τερματικό» σταθμό των πλέων αθεράπευτων περιπτώσεων, απ’ όπου ελάχιστοι επιζούν της μάχης με τον Διάβολο.

Ο Σταμ σκηνοθετεί με σχετική σοβαρότητα, προσπαθώντας να δημιουργήσει κλίμα τρόμου για ώριμους θεατές και γνώστες του genre, τα jump scares είναι απανωτά και ψυχαγωγούν, όμως, το φιλμ «κρύβει» μια υποπλοκή εντελώς… μελοδραματική (!), η οποία φωνάζει να έρχεται, πόσω μάλλον από τη στιγμή που μαθαίνουμε ένα σημαντικό μυστικό από το παρελθόν της ηρωίδας, η οποία είχε άσχημα και τραυματικά βιώματα με την εκλιπούσα μητέρα της. Όταν η αδελφή Ανν συνειδητοποιεί πως ο Διάβολος θέλει να πάρει εκείνην και όχι το ανήλικο κορίτσι στο οποίο έχει βρει προσωρινό καταφύγιο, τα πράγματα υπεραπλουστεύονται και το μόνο που έχουμε να περιμένουμε είναι η τελική αναμέτρηση. Που δεν δείχνει και τόσο «τελική», αν κρίνουμε από το… μη φινάλε του έργου, με προφανείς βλέψεις της παραγωγής για δεύτερο μέρος. Καθίστε να βγει πρώτα στα σινεμά η ταινία, ρε παιδιά, να δείτε πως θα πάει, που μας έχετε… δαιμονίσει με τα sequel!