του Ηλία Φραγκούλη

Το αδελφάκι του ταραντινικού «Death Proof», εκ του παρανοϊκού project του «Grindhouse», προκαλεί τόσο γέλιο που παραλύει το σαγόνι, αρκεί ν’ ανήκετε στην ευγενή μερίδα θεατών η οποία αρέσκεται στη σπλατεριά β΄ διαλογής. Ύμνος κανονικός στο genre, με την απέχθεια να γράφεται απ’ άκρη σε άκρη στην οθόνη και τα ευρήματα να σου πετάγονται από παντού τυλιγμένα στ’ άντερα, το «Planet Terror» φέρνει στο μυαλό από «Τα Ζόμπι Δεν Είναι Χορτοφάγα» (1985) μέχρι τα πλείστα όσα ακατονόμαστα που ούτε οι μανάδες των μπάσταρδων σκηνοθετών τους δε θέλουν να ενθυμούνται, και δε σέβεται καν τη στοιχειώδη σεναριακή του συνοχή όταν (μέσα στον όλο πανικό) κάνει ένα σάλτο προς… την επόμενη μπομπίνα, έχοντας στείλει μυαλά και δευτερεύοντες ρόλους στα κάγκελα!

Στο πλαίσιο του fun, η ταινία του Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ… δέρνει τον αδόξαστο! Επί της ουσίας (λέγε με και καλλιτεχνικό επίπεδο, για να μην παρεξηγηθούμε), όμως, το κομμάτι του Ταραντίνο υπερτερεί. Ο πρώτος νοιάζεται αποκλειστικά για το στιλάκι, ο δεύτερος έχει το ταλέντο και τα κότσια να γεννά το στιλ. Γι’ αυτό και ο Ροντρίγκεζ δε διστάζει να σου πάρει και τους… όρχεις (κυριολεκτικά!), ώστε να μη σου αφήσει περιθώρια για παράπονα. Και, πιστέψτε με, από την πρώτη στιγμή που θα δείτε τη Ρόουζ ΜακΓκάουαν σε pole-dancing κουνήματα και με μαύρο δάκρυ ασορτί, μέχρι την ένθεση του οπλοπολυβόλου αντί για κάτω άκρο, η μετάβαση μοιάζει με τυφλοσούρτη προς τον παράδεισο της ένοχης απόλαυσης. «No more dead bodies for daddy tonight»; Ρε, άιντε σπίτι σου κι άσε μας να το χαρούμε!