του Ηλία Φραγκούλη

Τι μπορείς να πεις για την κάθε νέα ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο; Τα έχεις ήδη γράψει από πριν. Ένα και μονό κείμενο θαυμασμού, με τον γενικό τίτλο «Nobody does it better!», θα έφτανε μια για πάντα, έτσι ώστε ν’ αποφύγουμε την επανάληψη. Παγίδα στην οποία δεν πέφτει ποτέ ο δημιουργός, όσο κι αν τον κατηγορούν μερικοί για το standard copy / paste σε b-trash και exploitation (με έμφαση στα 70’s), είδη τα οποία λουστράρει τόσο λατρευτικά για να τα μεταπουλήσει σαν vintage κομψοτεχνήματα σε πελάτες που στην πλειοψηφία τους δεν θα διανοούνταν να προσανατολιστούν ποτέ προς το original διότι, απλούστατα, θα ξερνούσαν! Ο Ταραντίνο, τόσα χρόνια μετά το «Reservoir Dogs» (1992), εξακολουθεί να βελτιώνει την τέχνη του στην κλεψιτυπία, συνεχίζει το έργο του from the top (ή ακόμη και over the top, αν προτιμάτε) και βρίσκεται στο απυρόβλητο γιατί κάνει ακριβώς αυτό που μισούν οι περισσότεροι κριτικοί κινηματογράφου, οι οποίοι νομίζουν πως… τρώει τις σκόνες τους με το παθητικό τους «θάψιμο»: αγαπάει τον κινηματογράφο! Και μεγαλύτερο θράσος από το ν’ αγαπάς το σινεμά και να καταφέρνεις να το κάνεις ακόμη καλύτερα, πιστέψτε με, δεν υπάρχει…

Το «Death Proof», εκ της επεισοδιακής, σιαμαίας περιπτωσάρας – φόρο τιμής στις αθλιότερες αίθουσες (κάτι σαν τα δικά μας… δύο έργα όλη μέρα, καράτε – σεξ – ψύξη – δροσιά) του disaster στο αμερικανικό box-office με τον κοινό τίτλο «Grindhouse» (το «αδελφάκι» του Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, το «Planet Terror», έπεται το Σεπτέμβρη), στηρίζεται πάνω σ’ ένα στοιχειώδες story ολίγων αράδων (φονιάς σε τέσσερις τροχούς με προτίμηση στο ασθενές φύλο βρίσκει το δάσκαλό του από τρελό chicks παρεάκι που γεννήθηκε για την καταστροφή… στο τιμόνι!), εμπλουτίζεται από τη μαστοριά του pop trivia ταραντινικού διαλόγου και σου πατάει ένα γκάζι καύλας με αντίπαλο την αντοχή σου στο ξέφρενο fun, ειδικά από τη στιγμή που το θηλυκό τρίο της χαράς αισθανθεί το νόημα της αυτοδικίας να βράζει… φεμινιστικά στο χειρόφρενο του δεύτερου μέρους. Τελεία. Κλείσαμε. Τα λόγια είναι περιττά. Το οδόστρωμα σας περιμένει στην αίθουσα.

Αντί επιλόγου, θα ήθελα να σταθώ σε κάτι παράδοξα σαρκαστικό που συμβαίνει, πέρα από τις προθέσεις του Ταραντίνο, και υποδηλώνει με έναν ελαφρώς μακάβριο τρόπο το τέλος της κινηματογραφικής αίθουσας γενικότερα. Ο παραλληλισμός ήταν αναπόφευκτος. Η γενιά του ’70 με το «Death Proof» θα θυμηθεί, θα σιχτιρίσει ή θα νοσταλγήσει όλη εκείνη τη φτήνια του παρελθόντος, τα «σκουπίδια» που ξεπρόβαλλαν από τη μηχανή προβολής, τις φθαρμένες κόπιες, μέχρι και τα καθίσματα, τη γύρω πλέμπα θεατών και τον «επικίνδυνο» κόσμο των αποχωρητηρίων. Η σημερινή γενιά θα αδιαφορήσει μπροστά στις ψευδο-φθορές του φιλμ, συνηθισμένη από τα pixels των downloaded ταινιών, την κακοποιημένη από τις κάμερες των επίδοξων «πειρατών» εικόνα που εξισώνει ένα έργο Τέχνης με τη χειρότερη σαβούρα multiplex-άδικης κατανάλωσης. Καθαρή ειρωνεία. Αυτό που πενθεί (ουσιαστικά) ο Ταραντίνο και ο Ροντρίγκεζ μέσα από το project του «Grindhouse», γιορτάζεται εκσυγχρονιστικά στη διπλανή σου πόρτα από παιδιά που μετέτρεψαν το φτηνό σε τζάμπα και το δωμάτιό τους (με μια ταχύτατη σύνδεση στο Internet, πάντοτε) σε… κινηματογραφικό ναό. «Γράμματα, χασάπη;», είπατε; Να σας προτείνω ένα καλό site για υπότιτλους…