του Ηλία Φραγκούλη

Όχι ακριβώς ένα προφανές remake, αλλά ένα απόλυτα παράδοξο φιλμικό «copy / paste» της φημισμένης ταινίας «Τα Πικρά Δάκρυα της Πέτρα φον Καντ» (1972) του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, στην οποία ο Φρανσουά Οζόν παθαίνει κάτι σαν… Ξαβιέ Ντολάν! Το οποίο, από μόνο του, επίσης ακούγεται σαν κάτι το ανεξήγητο.

Ολόκληρη η πλοκή και το πλαίσιο της αφήγησης είναι παρμένα από το original του Φασμπίντερ, με τη βασική διαφορά της αλλαγής των φύλων στα κεντρικά πρόσωπα της ιστορίας (ως γυναίκες έχει κρατήσει μονάχα τη φιλενάδα Σιντονί, την κόρη και τη μητέρα του Πίτερ), το σκηνικό έχει απλωθεί σε κάτι πιο ευρύχωρο και glossy αισθητικά (σε αντίθεση με το «κουκλόσπιτο» εγκλωβισμού της Πέτρα), ενώ αναφορές στον ίδιο τον Γερμανό σκηνοθέτη ή στοιχεία από τη φιλμογραφία του στριφογυρίζουν στο μυαλό του θεατή σαν ένα είδος σινεφιλικού παιχνιδιού (εννοείται ότι υπερτερεί ο «Καβγατζής», από την γουορχολική επανάληψη / αντιγραφή της αφίσας μέχρι την Ιζαμπέλ Ατζανί που άδει το «Each Man Kills the Thing He Loves» στα γερμανικά!).

Μεγαλύτερο ενδιαφέρον, πάντως, παρουσιάζει η εμφάνιση του πρωταγωνιστή Ντενί Μενοσέ, που ανά στιγμές σε ξεγελά (σαν μια περίεργη «οφθαλμαπάτη») και σε κάνει να νομίζεις ότι βλέπεις τον Φασμπίντερ, ενώ ο Αμίρ, το αντικείμενο πόθου του Πίτερ, μοιάζει υπερβολικά με έναν από τους μεγαλύτερους έρωτες του σκηνοθέτη! Όλα αυτά μαζί προσδίδουν την πλαστή εντύπωση ότι το έργο φλερτάρει με κάτι το «βιογραφικό», ενώ στην πραγματικότητα ο Οζόν «ναρκισσεύεται» φθονερά επάνω στο πρωτότυπο φιλμ, εν μέρει πιστεύοντας ότι το αναβαθμίζει καλλιτεχνικά, ενώ ταυτόχρονα… το ειρωνεύεται με μια χιουμοριστική διάθεση υπερβολής. Μιλάμε περί τρικυμίας εν κρανίω!

Τεράστιο κρίμα για το ρεζιλίκι στο οποίο υφίσταται το θαυμάσιο καστ, απ’ όπου ξεχωρίζει ο Στεφάν Κρεπόν στον απαιτητικά… βουβό ρόλο του submissive Καρλ (κοντράρεται δυνατά με την τότε Μαρλένε της Ιρμ Χέρμαν και την κερδίζει στα σημεία!). Ειλικρινά, δεν ξέρω τι άλλο να πω για τούτο το πράγμα. Όσο σπουδαία (ειδικά για την εποχή της) ήταν σαν σύλληψη φιλμική (που δεν έκρυβε τις θεατρικές της καταβολές) και σεναριακή η «Πέτρα φον Καντ», άλλο τόσο… ανεκδοτολογική χαρακτηρίζεται αυτή η τελειωμένα camp απόπειρα του Οζόν να αποτίνει φόρο τιμής στον Φασμπίντερ και μαζί να του ρίξει μια ροχάλα στη μούρη (ή στον… τάφο του, για να κυριολεκτήσω). Διόλου τυχαία, το «Peter von Kant» ήταν η αγαπημένη ταινία του Τζον Γουότερς για το 2022. Το κοίταξα στο Google για να το επιβεβαιώσω, στοιχηματίζοντας από πριν ότι θα ισχύει. «My God, it’s just plain Douglas Sirk perfect», έγραψε ο Αμερικάνος προβοκάτορας και λάτρης του trash. Τι αμαρτίες πληρώνει κι αυτός ο Σερκ…