της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Κινηματογραφικό, σκηνοθετικό ντεμπούτο του Κέρτζμαν, που μαζί με τον (και εδώ) επαγγελματικό… κολλητό του Ρομπέρτο Όρσι έχουν ήδη συνυπογράψει, ως σεναριογράφοι ή / και παραγωγοί, μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της μικρής και της μεγάλης οθόνης: «Alias», «Fringe» (μαζί με τον Τζέι Τζέι Έιμπραμς) και «Hawaii Five-0» στην τηλεόραση, «Επικίνδυνη Αποστολή 3», «Star Trek» (πάλι μαζί με τον Έιμπραμς), «Transformers» και «Transformers: Revenge οf the Fallen» στο σινεμά. Έτσι, μπορεί το θέμα αυτής της άνευ δράσης ή επιστημονικής φαντασίας, βασισμένης, λέει, σε πραγματικά γεγονότα dramedy να μη μοιάζει του γούστου του, οι άνευ high-tech δυσκολιών (βλέπε εφέ, κυνηγητά κ.λ.π.) σκηνοθετικές απαιτήσεις της, όμως, ήταν ότι έπρεπε για να επιχειρήσει ασφαλώς και αξιοπρεπώς το πρώτο του βήμα πίσω από την κινηματογραφική κάμερα.

Ο ίδιος, εξάλλου, θα υποστήριζε πως στο επίκεντρο των ιστοριών του ήταν και είναι πάντα οι χαρακτήρες και οι μεταξύ τους, οικεία δυσλειτουργικές (και δη αναμφίβολα ανθρώπινες), εξ αίματος ή από επιλογή, οικογενειακές σχέσεις – ιδιαίτερα όταν πρόκειται για εκείνη πατέρα – γιου ή πατέρα – κόρης. Και θα είχε δίκιο: πυρήνας τόσο του «Alias» όσο και του «Fringe» είναι ένας συνεχής αγώνας ανάκτησης εμπιστοσύνης ανάμεσα σε μπαμπάδες και τα βιολογικά και θετά παιδιά τους, μηχανή του «Επικίνδυνη Αποστολή 3» είναι μια ιστορία αγάπης της… διπλανής πόρτας, ενώ καταλύτης της πορείας ζωής τόσο του Στιβ Μαγκάρετ («Hawaii Five-0»), όσο και του Κερκ («Star Trek») είναι ο άδικος, αλλά ηρωικός χαμός του πατέρα. Και άδικο: χαρακτήρες, διαπροσωπικοί δεσμοί και κάτι παραπάνω από υποτυπώδες σενάριο είναι άγνωστες λέξεις στο σύμπαν των «Transformers» τού πάντα και μόνο οφθαλμολάγνου Μάικλ Μπέι.

Αυτή τη φορά, φέροντας και τη σκηνοθετική ευθύνη, ο Κέρτζμαν είχε την ιδανική ευκαιρία να αποδείξει το… δίκιο του. Και ως ένα βαθμό το καταφέρνει. Μας συστήνει όντως «Ανθρώπους Σαν κι Εμάς», που έχουν γίνει εξπέρ στην τέχνη της άρνησης και της (απο)φυγής, μέχρι που η ζωή τους αναγκάζει να σταματήσουν και να αντιμετωπίσουν το φόβο και τον πόνο τους. Και αυτό, μέσα από τη δύσβατη, ανταγωνιστική, και όμως ξεχωριστά ικανή να ενδυναμώσει και να χειραφετήσει αγάπη (στα όρια του έρωτα, όπως – μη γελιόμαστε – και κάθε άλλη), που αναπτύσσεται μεταξύ αδελφού και αδελφής. Σχέση που σπάνια απασχολεί το σινεμά και την οποία ο Κέρτζμαν επιχειρεί να κάνει ακόμα πιο (δραματικά) ενδιαφέρουσα, παρακολουθώντας το πώς εξελίσσεται ανάμεσα σε δύο άγνωστους, κατασταλαγμένους και βολεμένους στα πάθη τους, ενήλικες.

Το αποτέλεσμα δε θα σου αλλάξει τη ζωή, ούτε θα σε εκπλήξει (αντίθετα π.χ. με το αναπάντεχο, πραγματικά κινηματογραφικών διαστάσεων, ντοκιμαντερίστικα αληθινό… αριστούργημα του είδους των συγγενικών διαδράσεων «Η Ρέιτσελ Παντρεύεται» του Τζόναθαν Ντέμι). Αναμενόμενα προβλέψιμο στην πορεία του προς το happy end, αλλά και ειλικρινές στις άνευ μεγάλων φιλοδοξιών προθέσεις του, δεν αποκλείεται να σε συγκινήσει, στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη, θα σε αποσπάσει ανακουφιστικά μεν, φευγαλέα δε, από τις πολύ πιο περίπλοκες και άλυτες, οικογενειακές σχέσεις της καθημερινότητάς σου, κάνοντας χάζι αφενός τον κάθε άλλο παρά χαριτωμένο, και όμως αξιαγάπητο ανιψιό τού απτού Ντ’ Αντάριο και αφετέρου το αφοπλιστικό θάρρος της – ανέγγιχτης από βελόνα ή νυστέρι πλαστικού χειρουργού – σωματικά και συναισθηματικά ρημαγμένης εδώ, Φάιφερ, στο ρόλο της ανεκπλήρωτης μαμάς του Σαμ (που ξεστομίζει και την καλύτερη, πιο αφοπλιστική ατάκα: «Ελπίζω να μην αγαπήσεις ποτέ κάποιον και να συνειδητοποιήσεις πως, ωστόσο, δεν είσαι αρκετός…»). Κάτι βέβαια που θα μπορούσε να κάνει (μη σου πω και καλύτερα) από τη μικρή οθόνη της τηλεόρασης του σπιτιού σου, ιδανικά παρέα με μπαμπά, μαμά, αδελφή ή αδελφό…