της Νίνας Βελιγράδη

Το πορτρέτο μιας γυναίκας που αγωνίζεται για την ανεξαρτησία της σε διαφορετικά στάδια της ζωής της και με κάθε τρόπο. Κεντρικό πρόσωπο και κορμός της αφήγησης η ενήλικη Ρενέ, με παρακλάδια της· την 4χρονη Κικί, τη 13χρονη Καρίν και την 20χρονη Σάντρα. Παρατηρούμε τέσσερις ηθοποιούς, που δεν μοιάζουν εξωτερικά μεταξύ τους, να ενσαρκώνουν φαινομενικά τον ίδιο ρόλο, την Καρίν Ροζινσκί. Αρχικά, η πρωταγωνίστρια συστήνεται ως Ρενέ, μια επιτυχημένη δασκάλα που προσπαθεί να μείνει έγκυος από τον άντρα της, Νταριούς. Η Ρενέ μοιάζει να βιώνει μια τακτοποιημένη οικογενειακή ζωή, ώσπου άξαφνα την επισκέπτεται η Τάρα, μια πρώην κατάδικος, η οποία απαιτεί μέρος ενός ποσού χρημάτων που έκλεψαν μαζί πριν από χρόνια. Άμεσα, συνειδητοποιούμε ότι η κεντρική ηρωίδα δεν είναι, ή τουλάχιστον δεν υπήρξε πάντα, η ειλικρινής και νουνεχής δημόσιος υπάλληλος που φαίνεται. Πράγματι, λίγες σκηνές αργότερα, η αστυνομία εισβάλλει στο σπίτι της και τη συλλαμβάνει, ως την καταζητούμενη Καρίν Ροζινσκί.

Χωρίς την οποιαδήποτε κινηματογραφική μετάβαση, απλώς με ένα κόψιμο στο μοντάζ, μεταφερόμαστε στο Παρίσι και σε μια νέα persona, αυτή της 20χρονης Σάντρα, που φλερτάρει ασύστολα με ό,τι κινείται. Σε ένα café γνωρίζει τον κατά πολύ μεγαλύτερό της Λεβ, ο οποίος προτιμά τις νεαρότερες κοπέλες και αρέσκεται στον ιπποδρόμιο τζόγο. Ο Λεβ βρίσκει δουλειά στη Σάντρα, στο ταμείο με τα στοιχήματα για τις κούρσες, και της συστήνει την «επικίνδυνα» ελκυστική Τάρα, η οποία έχει σκοπό με τη σειρά της να ληστέψει το σύστημα μεταφοράς χρημάτων του ιπποδρόμου. Για να το πετύχει, χρησιμοποιεί τη Σάντρα, την οποία και αποπλανά σεξουαλικά. Φυσικά και υπάρχουν σεναριακά κενά για τα οποία μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Για παράδειγμα, πώς από την ερωτική σκηνή στο αμάξι του Λεβ βρίσκεται γυμνή στο κρεβάτι τής Τάρα, χωρίς την παραμικρή προηγούμενη νύξη; Επίσης, η τυχαία γνωριμία της με τον Λεβ, μέσω αγγελίας στο Διαδίκτυο, καθώς και οι σκοποί εκείνου (ψάχνει, λέει, να υιοθετήσει μία νεαρή κοπέλα) δεν έχουν συνοχή, πόσω μάλλον όταν ο χαρακτήρας μόνο με πατρική φιγούρα δεν γίνεται να μοιάσει. Σεναριακά θα μπορούσε να βρεθεί ένας πιο εμπνευσμένος, και στην τελική, πιστευτός τρόπος γνωριμίας. Όπως και να έχει, πάντως, η παρουσία της Τάρα και στις δύο ιστορίες θέτει τις βάσεις της υπόθεσης, ότι η Σάντρα και η Ρενέ είναι το ίδιο πρόσωπο.

Με ενδιάμεση σκηνή της Ρενέ εγκύου στη φυλακή, μεταφερόμαστε σε έναν νέο χαρακτήρα, αυτόν της ριψοκίνδυνης έφηβης Καρίν, που προσπαθεί να ξεφύγει απεγνωσμένα από τη βαναυσότητα του σπιτιού της. Ο πατέρας της, ένας βίαιος μέθυσος, αδιαφορεί πλήρως για την εξέλιξη της κόρης του και τη μετατρέπει συχνά-πυκνά σε σάκο του box. (Αξίζει να σημειωθεί ότι η Καρίν θυμίζει αρκετά τη Νάταλι Πόρτμαν στον ρόλο της Ματίλντα, πριν γνωρίσει τον Λεόν στην ομώνυμη ταινία του Λικ Μπεσόν). Η συγκεκριμένη ιστορία κουράζει λόγω των επαναλήψεων και της διεκπεραιωτικής σημασίας των σκηνών της. Δεν είναι απαραίτητες οι τόσο πολλές γνωριμίες με μεγαλύτερους άνδρες για να γίνει σαφές ότι πρόκειται για ένα σεξουαλικά παράτολμο κορίτσι. Εδώ, βέβαια, βρίσκουμε κοινά συμπεριφορικά χαρακτηριστικά ανάμεσα στην Καρίν και τη Σάντρα, όσον αφορά τη διαχείριση των αρσενικών. Εγείρει και ερωτηματικά, όμως (γιατί άλλαξε το όνομά της από Καρίν σε Σάντρα;). Στο κομμάτι τής Ρενέ είναι προφανές (για να γλιτώσει τη σύλληψη), αλλά εδώ μένεις με την απορία. Επιπλέον, η τυχαία γνωριμία της με έναν άνδρα – πατρική φιγούρα αποτελεί τον συνδετικό κρίκο με την ιστορία της Σάντρα, όπου ο ίδιος άνδρας εμφανίζεται ως εραστής της. Και μας αφήνει να υποθέσουμε ότι… ή κάτι ξεχάστηκε στο μοντάζ ή τους τελείωσαν οι ηθοποιοί!

Στη συνέχεια, μεσολαβεί εκ νέου μία σκηνή της Ρενέ στη φυλακή, σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, για να μεταφερθούμε στο τέταρτο μέλος του καρέ, την 4χρονη Κικί που παίζει τυφλόμυγα στην ύπαιθρο της Γαλλίας με δύο φίλους της. Εδώ τη σύνδεση την κάνει ο πατέρας της Κικί, που είναι το ίδιο πρόσωπο με τον μέθυσο πατέρα της Καρίν. Βέβαια, υπάρχει και η μητέρα, η οποία στις υπόλοιπες ιστορίες αγνοείται και μας αφήνει να συμπεράνουμε ότι τους εγκατέλειψε λόγω της κακής της σχέσης με τον σύζυγό της. Δεν γνωρίζουν αν ζει ή αν πέθανε και ούτε που τους ενδιαφέρει πλέον, άλλωστε η ίδια η Καρίν δηλώνει ότι θεωρεί τον εαυτό της ορφανό, εξού και ο τίτλος.

Η ζωή μιας γυναίκας χωρίς γραμμική χρονολογική σειρά, με τέσσερις διαφορετικές ταυτότητες που περισσότερο αποπροσανατολίζουν παρά δημιουργούν την αίσθηση μιας πλήρους εικόνας (αλλά έτσι είναι και η Ρενέ, η Καρίν, η Σάντρα και η Κικί, αποπροσανατολισμένες). Δεν είναι μόνο το ζήτημα της σπονδυλωτής αφήγησης που αφήνει κενά στην ιστορία αυτών των ανθρώπων. Είναι και η επιλογή του σκηνοθέτη να πάρει πάνω από ώρα για να συστήσει και τους τέσσερις χαρακτήρες και να δώσει να καταλάβουμε ότι πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο. Οι τέσσερις αφηγήσεις μοιάζουν να εξελίσσονται ανεξάρτητα η μία από την άλλη και έχεις συχνά την αίσθηση ότι καταβλήθηκε τεράστια προσπάθεια στη διαδικασία του μοντάζ για την όποια συνοχή. Το σενάριο, αντί να εστιάσει στην κατασκευή μίας ολοκληρωμένης ταυτότητας και στις συνδέσεις που θα την πλαισιώσουν, αναλώθηκε στη δημιουργία τεσσάρων διαφορετικών και ασύνδετων μεταξύ τους ιστοριών που υποτίθεται ότι εξηγούν την πορεία της Ρενέ. Σεναριακή ασυνέπεια, κατακερματισμένη δομή, αδύναμοι διάλογοι, επαναληπτικότητα, σε μια μάλλον αποτυχημένη προσπάθεια αποδόμησης του παρελθόντος ενός ατόμου σε τέσσερα αλλιώτικα πρόσωπα – θραύσματα.