OMAR (2013)
- ΕΙΔΟΣ: Δραματικό Θρίλερ
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Χάνι Άμπου-Άσαντ
- ΚΑΣΤ: Αντάμ Μπάκρι, Λιμ Λουμπάνι, Εγιάντ Χουράνι, Σαμέρ Μπισάρατ, Γουαλίντ Ζουαϊτέρ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 96’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: AMA FILMS
Πηδώντας στη ζούλα τακτικά το Τείχος των Δακρύων για να είναι με τους δύο παιδικούς φίλους του (και την αδελφή τού ενός με την οποία αγαπιούνται), Άραβας βοηθός φούρναρη τσακωτός / βασανισθείς / ξεγελασμένος από Ισραηλινό σπιούνο πράκτορα να παραδεχτεί «φύτεμα» οπλίτη απ’ το παρεάκι, αμολιέται με αντάλλαγμα να «δώσει» τον αυτουργό. Η κοινότητα τον «βλέπει» βαλτό, προσπαθεί να γλιστρήσει απ’ τον εχθρό, λέει και άλλος (προδότης;) ανάμεσά τους «παραμύθι» κομβικό. Ποιον θα μπουμπουνίσει το παλικάρι;
Λιγάκι κι εσένα, στην πρώτη αποκλειστικά παλαιστινιακής χρηματοδότησης και συνεργείου βομβιστική επίθεση στο πανί, όπου ο μαζί με τον Ελία Σουλεϊμάν γνωστότερος πρεσβευτής τής εμπειρίας τού λαού του ζώνεται με αποστολή το ξενόγλωσσο Όσκαρ τα παλιότερα δικά του «Παράδεισος Τώρα» (το, με τέρμινο την τρομοκρατική αυτοθυσία, επεισοδιακό χρονικό δύο «φορτωμένων» αγωνιστών) και «Al Qods Fee Yom Akhar» (το, με deadline, σύρε-έλα μιας μελλόνυμφης με το ζόρι), με γόμωση το πιο εκρηκτικό μείγμα δύο περσινών ημι-classics νεο-kamikaze θεματικής, του αγγλοϊρλανδικού «Ο Χορός των Κατασκόπων» και του λιβανέζικου «Η Επίθεση».
Αλλά και αν ο ξένος ή φίλιος déjà vu δάκτυλος σταματάει, δεν «ξαπλώνει» στο φυλάκιο ελέγχου τού corpus του αυτό το σχέσεων (ενδοφυλετικών, ερωτικών, μεταξύ καρντάσηδων) εντασεοδράμα – διπλής, όπως «σκάει» όψιμα – μακιαβελικής παγίδευσης από πολέμιο ethnic ανθρωποπιονιού, των κατασκοπικών διλημμάτων εν μέσω και εις βάρος τού κολλητού αντιστασιακού πυρήνα αυτουνού, και της ρομαντικής τραγωδίας / της στραβής της φιλίας / του γδικιωμού που θα γεννήσει το όλο ως κλου.
Το στρατηγικό σχέδιο του Άσαντ, εκτός τού στάνταρ κοπανήματος της διατεταγμένης αδιαλλαξίας τού εβραϊκού στρατοπέδου, είναι το ξετρύπωμα, σημειολογικό (λεβέντη, ανέβα-κατέβα τον πέτρινο ενδοσυνοριακό Γολγοθά) και μυθοπλαστικό (το ύστερο ναρκοπέδιο μυστικών και ψεμάτων που ανατινάζει την εμπιστοσύνη ανάμεσα και στους πιο οικείους), της εμπειρίας τού διχασμένου και διχαστικού ζην τών μελαψών αυτοχθόνων τής πλέον ανοιχτής πληγής τής γεωγραφίας τής Μέσης Ανατολής. Τα όπλα του το εκτελούν στο δόξα πατρί; Συνήθως ναι, και σε νευραλγικά σημεία όχι.
Εκπληκτική η κρυπτογράφηση τής πρώιμης μίμησης τού «Νονού» από τον «αστείο» τής τρόικας νεανιών (και δράστη τού επίμαχου φονικού, και «παιγμένη» πέτρα του σκανδάλου τού δράματος του γαμοκισμέτ δύο «δικών» του), γκαγκ που ιδιοφυώς προδικάζει αφανώς το επερχόμενο του εν τέλει χαμού, ο οποίος πυροδοτείται λάου λάου. Καλό και το ταλάνισμα τής συντριπτικά ερασιτεχνικής διανομής με τα ερωτευμενάκια Μπάκρι (θα του λάχει rendition απ’ το Χόλιγουντ;) – Λουμπάνι looker ήρωες, και οι δύο τρεχάλες στις ρούγες και στα σπίτια των Κατεχόμενων που κόβουν προσφυώς την ανάσα.
Διόλου παράπλευρες απώλειες το ότι τα πάρε-δώσε επιστηθίων δεν εποικίζουν ακριβώς νέα εδάφη (η ethnic διόπτρα είναι που το καμουφλάρει), ενώ τα ραντάρ μας «έπιασαν» το από άποψης ίντριγκας όχι αδέκαστο και κατώτερο τού συγγενούς «Μέσα από τις Φλόγες», ύστερο αποκάλυψη τώρα. Η Δυτική Όχθη δοξάζει το μάρτυρα «Omar». Εσύ κάνε λίγο κράτει για την ελεύθερη (πότε, Αλλάχ;) Ραμάλα…
