Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΩΝ ΜΑΓΩΝ (2013)
(NOW YOU SEE ME)
- ΕΙΔΟΣ: Κωμωδία Δράσης
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Λουί Λετεριέ
- ΚΑΣΤ: Τζέσι Άιζενμπεργκ, Μαρκ Ράφαλο, Γούντι Χάρελσον, Άιλα Φίσερ, Μελανί Λοράν, Ντέιβ Φράνκο, Μόργκαν Φρίμαν, Μάικλ Κέιν
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 115’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON
Είναι τέσσερις περισσότερο ή λιγότερο χαρισματικοί, σύγχρονοι, νεοϋορκέζοι μάγοι που στρατολογούνται από ανώνυμο, μυστήριο τύπο – μέλος του αρχαίου τάγματος αληθινών μάγων, «Το Μάτι», για να εκτελέσουν τρεις απίθανες ληστείες, μοιράζοντας εκατομμύρια από τα λεφτά συγκεκριμένων πλουσίων στον απλό κοσμάκη. Τι λες, βρε παιδί μου; Πώς; Γιατί;
Μην περιμένεις ολοκληρωμένη ή σαφή απάντηση για τα παραπάνω ερωτήματα, αφού αυτό το ακατάτακτο φιλμ, που δανείζεται κώδικες, φόρμες και ιδέες από κάθε λογής κινηματογραφικό και λογοτεχνικό είδος, εξελίσσεται σαν μια εξωφρενικά συναρπαστική και – κυρίως – διασκεδαστική σπαζοκεφαλιά. Στην αρχή του τουλάχιστον και μέχρι και τη δεύτερη, θεαματική ληστεία που εκτελούν δημοσίως, ως παράσταση, οι τέσσερις, αποκαλούμενοι πλέον «Καβαλάρηδες», μάγοι στη Νέα Ορλεάνη. Από εκεί και μετά οι αιφνιδιαστικές, εξωπραγματικές στροφές που τολμά το σενάριό του αρχίζουν να συσσωρεύονται καταχρηστικά, παραμένοντας, ωστόσο, αρκούντως διασκεδαστικές και ακαταμάχητα θεαματικές. Μέχρι το όλο εγχείρημα να στουκάρει σε ένα εντελώς απρόβλεπτο, αλλά και εντελώς μη-ρεαλιστικό, τραβηγμένο από τα μαλλιά και ουκ ολίγον κατά λάθος αστείο φινάλε, που πατάει απότομα και άτσαλα φρένο στο σασπένς και ίσως σε θυμώσει. Πολύ. Γιατί η σπαζοκεφαλιά δεν έχει στ’ αλήθεια λύση. Και εσύ αισθάνεσαι βλάκας.
Ψυχραιμία. Από τα πρώτα του λεπτά, όταν ο μάγος της τράπουλας Ντάνιελ Άτλας (Άιζενμπεργκ) καταφέρνει να σχηματίσει τον αριθμό του χαρτιού που διάλεξε τυχαία μια κοπέλα από το κοινό του στην πρόσοψη ενός ουρανοξύστη, ανάβοντας καταλλήλως κάποια φώτα στο εσωτερικό του (δωροδοκώντας απλά τον – προφανώς πολυμήχανο – επιστάτη του!), το φιλμ σε προκαλεί να μην το πάρεις στιγμή στα σοβαρά. Με μια πρωταγωνιστική ομάδα ποικιλόμορφης, υπέροχα ιδιόρρυθμης γοητείας, μερικά άκρως ενδιαφέροντα και ευφάνταστα δάνεια από τη slapstick (και δη ευρέως σωματική) κωμωδία, ένα πανταχού παρόν στους διαλόγους χιούμορ, που μπορεί να μη βρίσκει πάντα στόχο, αλλά διατηρεί συνεχώς τη διάθεση ανάλαφρη, και μια σειρά από πραγματικά εντυπωσιακές, «αεροπλανικές» σκηνές δράσης, απολαμβάνεται καλύτερα ως – γεμάτη μυστικά και ψέματα, λουσάτη υπερβολή και ταχυδακτυλουργικό υπερθέαμα – παράσταση ενός σύγχρονου, διάσημου μάγου (Ντέιβιντ Κόπερφιλντ ένα πράγμα, ο οποίος παρεμπιπτόντως ήταν… πρώτη μούρη στην επίσημη πρεμιέρα του φιλμ στις ΗΠΑ). Έτσι, μπορεί να μην του συγχωρέσεις το ανεκδιήγητο φινάλε, αλλά μια χαρά θα περάσεις στα 100 λεπτά που προηγούνται αυτού, με τα μάτια ορθάνοιχτα και ένα επίμονο μειδίαμα στα χείλη.
