του Ηλία Φραγκούλη

Ο βετεράνος Ζαν-Ζακ Ανό επανέρχεται από τη… λησμονιά της ελληνικής διανομής (είχαμε να δούμε ταινία του στα σινεμά από το 2001!), με μια υπόθεση καταστροφικής απειλής εθνικής κληρονομιάς που ολόκληρος ο πλανήτης παρακολούθησε με αγωνία και συγκίνηση σε ζωντανή μετάδοση από τις τηλεοράσεις του το 2019. Το φιλμ υπόσχεται και παραδίδει (αρκετά συναρπαστικά) ακριβώς αυτό που περιγράφει ο τίτλος της: «Η Παναγία των Παρισίων Φλέγεται».

Μπερδεύοντας ρεαλιστικό υλικό από την ημέρα που έπιασε φωτιά η Παναγία των Παρισίων μαζί με σκηνές αναπαράστασης από την πυρκαγιά στο εσωτερικό του κτηρίου και τις κινήσεις των πυροσβεστών οι οποίοι αντιμετώπισαν αναπάντεχες δυσκολίες και εμπόδια (κλειδωμένες πόρτες, εξωφρενική θερμότητα, κίνδυνο κατάρρευσης φλεγόμενων τμημάτων από την οροφή), ο Ανό δημιουργεί μια «ψευδαίσθηση» βιωμένου της όλης εμπειρίας και σε παρασύρει στο να χαζεύεις το θέαμα με όρους φιλμικούς και ουχί αποκλειστικά ρεπορταζιακούς. Η εισαγωγή, πριν καν φουντώσει η φωτιά, είναι ίσως το τμήμα της ταινίας που παρουσιάζει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, καθώς εκεί διαφαίνονται εντονότερα οι (αρκετά ειρωνικές κατά βάθος) αιχμές του σκηνοθέτη ως προς την ολιγωρία των Αρχών στην αντιμετώπιση της φωτιάς.

Η αφήγηση ξεκινά με έξυπνους υπαινιγμούς για τα αίτια της πυρκαγιάς, προτείνοντας παραδείγματα αληθοφανή, προχωρά στη δυσπιστία και την ανετοιμότητα των πάντων που δεν έβλεπαν τη φωτιά ούτε καν μπροστά από τα μάτια τους (!), σατιρίζει μικρά γραφειοκρατικά πταίσματα, ειρωνεύεται άγρια τη δυσκολία των πυροσβεστικών οχημάτων να κινηθούν μέσα στην πόλη ώστε να φτάσουν έγκαιρα μέχρι το προαύλιο της Παναγίας των Παρισίων και λίγο-πολύ ρίχνει σοβαρές ευθύνες και πολιτικούς και διαχείριση των σωμάτων ασφαλείας, με αποκορύφωμα τις τραγελαφικές καταστάσεις του οδικού κομφούζιου που στοίχισε πολύτιμο χρόνο.

Αν και το αποτέλεσμα της επιχείρησης πυρόσβεσης είναι γνωστό, ο Ανό στήνει «τρικλοποδιές» στα δρώμενα (και τους πιο προσεκτικούς θεατές) για να προσθέσει λίγο σασπένς στο φιλμ και το επιτυγχάνει όταν έχει να κάνει με τις τύχες των πυροσβεστών εντός του κτηρίου. Αστοχεί στην «υποπλοκή» της διάσωσης του ακάνθινου στεφανιού του Ιησού, προκαλώντας μια κάποια «κοιλιά» στο έργο αντί να φλερτάρει λειτουργικά μ’ ένα είδος κατάνυξης για το πιο βαθιά θρησκευόμενο target group. Και κάποια «αστεία» λάθη τον παγιδεύουν σε λαϊκισμούς που θα έπρεπε να απουσιάζουν ολοκληρωτικά. Ο (κάποιος σωσίας ή φαρσικά μακιγιαρισμένος κομπάρσος) Ντόναλντ Τραμπ που τουιτάρει συμβουλές για την κατάσβεση είναι μια ξεκάθαρα βλακώδης στιγμή της ταινίας, αν και την ξεπερνά (κατά τη γνώμη μου) το τελευταίο πλάνο με το κοριτσίστικο λαστιχάκι των μαλλιών και την καρδούλα, τυλιγμένα γύρω από τη γυάλινη βάση ενός κεριού που απεικονίζει την Παναγία και… σώθηκε μέσα από τις φλόγες! Ελέησον!