του Νίκου Παλάτου

Η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του Ισλανδού σκηνοθέτη Χάφταϊν Γκούναρ Σίγουρδσον (γνωστού από το «Κάτω από το Δέντρο» του 2017) θα μπορούσε εύκολα να ήταν… γαλλόφωνη! Κάτι η καλοκαιρινή περίοδος κατά την οποία διανέμεται, αλλά κυρίως τα όσα απερίγραπτα διαδραματίζονται εδώ, την κατατάσσουν στην άτυπη κατηγορία «για τα θερινά», η αγαπημένη γλώσσα της οποίας συνήθως πάει ασορτί με τα χρώματα της tricolore.

Το στόρι περιστρέφεται γύρω από μια ετερόκλιτη, μικρή ομάδα ανθρώπων, κοινό σημείο των οποίων είναι ο φόβος τους για τα αεροπλάνα. Η Σάρα θέλει να ξεπεράσει τη φοβία της για να πάει ταξίδι αναψυχής στο Πράσινο Ακρωτήρι με τον σύντροφό της και την κόρη του, ο Έντουαρντ είναι γνωστός συγγραφέας με τραύματα που έχουν να κάνουν από τον καιρό που υπηρετούσε στον βρετανικό στρατό πολεμώντας στα Φώκλαντ, ενώ η Κόκο δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα με τις αεροπορικές πτήσεις, αλλά ακολουθεί από κοντά τον αγαπημένο της μπούλη Αλφ, καθώς ως διάσημη influencer όλο και βρίσκει θέματα πλάι του για Instagram stories με Like και καρδούλες. Όλοι αυτοί, έπειτα από σειρά σχετικών σεμιναρίων και πτητικών προσομοιώσεων, επιβιβάζονται (συνοδεία του άμοιρου «δασκάλου» τους) σε αεροσκάφος για το Ρέικιαβικ της Ισλανδίας, στο πλαίσιο του τελικού test αποτίναξης του χρόνιου φόβου τους. Η πτητική εμπειρία, εν τούτοις, θα πάει κατά διαόλου, με σύσσωμο το group να καταλήγει σε απομονωμένο resort της ενδοχώρας, προσπαθώντας πάση θυσία να βρει τρόπο να γυρίσει πίσω στο Λονδίνο. Μένοντας, φυσικά, μακριά από αεροσκάφη, πιλότους και άλλα τέτοια «βλαβερά».

Μοιάζοντας ενίοτε με πολύ χλωμό αντίγραφο του «Τριγώνου της Θλίψης» (2022), τόσο από πλευράς (υποτιθέμενου) μαύρου χιούμορ, όσο και από τη σκοπιά της (ανεπιτυχούς) κοινωνικής σάτιρας, το φιλμ επιχειρεί να σπάσει πλάκα με μια σειρά σύγχρονων νευρώσεων, ξεφεύγοντας γρήγορα σε καταστάσεις που εκτός από αγέλαστες, καταλήγουν να είναι ανυπόφορες. Η εξέλιξη (ειδικά) της φάσης με την γκόμενα Κόκο, τον ατσούμπαλο Αλφ και τον φραγκάτο τυπά που καμακώνει την πρώτη, καταλήγει σε δεύτερης διαλογής επιθεωρησιακό τριολέ, που σε κάνει να σαστίζεις με τη δήθεν προχώ σεξουαλικότητά (;) του. Ο πανικός (προ μιας κατάστασης η οποία φαίνεται πως ξεφεύγει εντελώς από τον έλεγχο) είναι πιθανότατα ο χειρότερος σύμβουλος, όμως, το ίδιο μπορούμε να ισχυριστούμε (και) για την ιδιορρυθμία των βασικών ηρώων ως το μοναδικό συστατικό μιας κωμωδίας. Οι (εν προκειμένω) αποφάσεις τους δεν λαμβάνονται απλά υπό καθεστώς πίεσης και άγχους ένεκα του τρόμου τους για τα αεροπλάνα, αλλά είναι απολύτως εξωπραγματικές, λες κι έρχονται από κάποιο άλλο σύμπαν όπου όλα όσα γίνονται θα μπορούσαν πράγματι να έχουν συμβεί μέσα σε (σκάρτες)… δέκα-δώδεκα ώρες. Και το χειρότερο απ’ όλα είναι πως δε σε κάνουν να σκας ούτε ένα τόσο δα χαμόγελο!