της Βικτωρίας Μιχαήλ

Βλέπω δέντρα, κάθομαι από κάτω, τα κοιτάζω καλά-καλά και σκαρφαλώνω όσο πιο ψηλά μπορώ (όταν δεν με παρακολουθούν). Μερικές φορές χουρχουρίζω – αλλά με ακούς μόνο αν είσαι δίπλα μου. Είμαι μικρόθεν νυχτόβιο ον. Πίνω γάλα σαν να μην υπάρχει αύριο. Βάρδα μη με πετύχει μούργος στο διάβα του γιατί χαλάει τον κόσμο στο γάβγισμα. Και όταν λέω, με κάθε σοβαρότητα, ότι κάποτε πρέπει να ήμουν γάτα, γίνομαι αντικείμενο πειραγμάτων, εκτός αν απευθύνομαι σε φίλο του είδους. Καταλαβαίνω: πρέπει να πιστεύεις σε αυτό ή / και στη μετεμψύχωση για να καταπιείς τέτοιες… τρίχες. Δικός μας πρέπει να είναι κι ο Μπάρι Σόνενφελντ που, αίλουρος σε δύο από τα συμπαθέστερα crowd-pleaser franchises των τελευταίων δεκαετιών («Οικογένεια Άνταμς» και «Οι Άντρες με τα Μαύρα») αλλά μπαγλαρωμένος απ’ τους μπόγιες της κριτικής και των ταμείων σε όλα τα υπόλοιπα ξεπορτίσματά του, με εξαίρεση το «Πιάσε τον Κοντό», εδώ δυστυχώς προκαλεί: α) την τύχη του ως A-list filmer στα όρια του περίγελου και β) αλλεργικά σοκ θέασης σε όσους, παραπλανημένοι ίσως απ’ την παρουσία του Κέβιν Σπέισι, περιμένουν entertainment ράτσας.

Τουναντίον, αυτό που δεν τους προϋπαντεί χυμένο στον καναπέ εν προκειμένω είναι ένας, με όλες τις… συμπαθείς αρρώστιες του, κλώνος. Του «Κανείς δεν Είναι Τέλειος» του Καρλ Ράινερ (πνεύμα μετενσαρκωμένης εκατομμυριούχου προσπαθεί να απεγκλωβιστεί από σπαστικό ξένο σώμα), του «Click: Η Ζωή σε Fast Forward» του Φρανκ Κοράσι (ο ρετρομυστήριος Κρίστοφερ Γουόκεν πουλάει σε ζορισμένο multitasker… φανταστική λύση αλλά και, διδακτικά, πηγή για τα επαγγελματικοοικογενειακά προβλήματά του), του comic χαρακτήρα της Catwoman (μία από μας ανασταίνεται ανεξήγητα ως με ικανότητες και χούγια kitty γκομενάρα μετά από μπαμπέσικη στραβή και κυνηγάει / κυνηγιέται), του «Το Σκυλολόι» του Μπράιαν Ρόμπινς (εργασιομανής μαθαίνει να φέρεται ως σύζυγος και γονιός μεταμορφούμενος ανεξέλεγκτα σε Αζόρ) και του «Ο Αόρατος» του Ντέιβιντ Γκόγερ (κωματωδώς στο μεταίχμιο ζωής και θανάτου, εξωσωματικά αφανές στους γύρω του θύμα έχει deadline να διαλευκάνει έγκλημα εις βάρος του). Αναμενόμενα, αυτή η κατσούλα προκύπτει πιο κοντά στις δύο… τελευταίες, οιονεί τερατογενέσεις απ’ ό,τι στα τρία πρώτα λίγο-πολύ fun δείγματα, μαδάει σχεδόν (από) παντού κι είναι για χαδάκια μόνο από τα παιδάκια.

Γιατί σου μοστράρει ματάρες και γλείφει σχεδόν εις μάτην επί μιάμιση ώρα αυτό το, όχι στα τέσσερα αλλά στα πέντε, project; Το CGI και τα VFX, που γεννοβολάνε το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του παιξίματος και των πιο αστείων ή θεαματικών κασκαντών τού πρωταγωνιστικού κτηνακίου μας, ενίοτε το παρακάνουν και ξερνιούνται, όχι τόσο ως κατασκευή όσο ως με περισσόν οίστρο, στα όρια της αναληθοφανούς αμερικανιάς ψυχαγωγία. Η φυλετική βητούκλα των δύο jeune premier (ο καλός, ο φιλότιμος γιος που αγωνίζεται να διαφυλάξει το δημιούργημα τού ανήμπορου πατέρα του, κι ο κακός, ο υποδιευθυντής που βυσσοδομεί χάριν της υπερεπικερδούς πώλησης της εταιρείας) κλωτσάει συνεχώς, ενώ οι καρικατούρες τους τρώνε τα μουστάκια τους στις σκηνές γραφείου. Μια ενδιαφέρουσα υποπλοκή συζυγικής απιστίας γρατζουνάει την πόρτα και γρήγορα την τρώει στα μούτρα. Οι ηθικοπλαστισμοί (για το «κάλλιο αργά παρά ποτέ» της ευθύνης της πατρότητας, για τη family κληρονομιά ενός ονείρου, για την κοριτσίστικη ενηλικίωση της ακεραιότητας) καταλήγουν αδέσποτοι ενώ κυνηγούν την ψιλοψωριάρα ουρά τού εγκεκριμένου από την PETA sitcom. Η fantasy ίντριγκα δείχνει αλλά δεν βγάζει ποτέ νύχια. Και αν δεν έχεις εξαρχής καθαρή την δι’ υπόθεσίν σου άμμο, γιατί και πώς να σε βάλει ο άλλος στο κρεβάτι του;

Στους τίτλους τέλους, όπου βλέπεις ότι ο ίδιος ο σκηνοθέτης κι η μικρή κόρη του, Κλόι, «κάνουν» τις περισσότερες μη φυσικές φωνές των γατιών, υπάρχει ίσως η εξήγηση στο γιατί ο Σόνενφελντ ανέλαβε αυτό το ημίαιμο, απότοκο ενός γαλλοκινεζικά χρηματοδοτημένου πειράματος να πιαστεί το κουβάρι της ταμειακής αν μη τι άλλο επιτυχίας (που ξετυλίγεται από το 60’s «Η Ασημένια Γάτα» του Ρόμπερτ Στίβενσον για τη Disney μέχρι το 00’s «Σαν το Σκύλο με τη Γάτα» του Λόρενς Γκάτερμαν): αμάρτησε για το παιδί του! Το ίδιο μάλλον εξηγεί και την παρουσία της μαμάς par excellence των παιδιών τού Μπεν Άφλεκ, Τζένιφερ Γκάρνερ, που, όπως και ο παρών μόνο στο voice-over τού Χνουδωτούλη μετά το πρώτο μισάωρο… Φρανκ Άντεργουντ, αποτυγχάνουν παρά την εκφραστική ζέση τους να μετατρέψουν σε (pussy) riot ένα μη ζωντανό πέντε σεναριογράφων άνευ pedigree. Η γνώριμη στη φιλμογραφία τού πάλαι ποτέ dp των αφών Κοέν (καλλι)τεχνική φροντίδα (ιδίως στις λήψεις), αρκετές μαλλιαρές star (λείπει ο Grumpy!) από βιντεάκια του CatTube που για λίγο κλέβουν την παράσταση από τον σταθερά χαριτωμένο ήρωά μας, λογοπαίγνια (οπωσδήποτε το «Ι could really use a mouse right now», σίγουρα όχι το άκαιρο περί «CAT scan») και η πρώτη από τις δύο σεκάνς με ηχητική γούνα το «Three Cool Cats» των Coasters σου τρίβονται, αλλά τίποτα απολύτως δεν λατρεύεται ως Αιγύπτια θεά εδώ. Όχι να σου σερβίρουν μια ζωή κονσέρβα…