του Ηλία Φραγκούλη

Βασισμένο σ’ ένα μικρού μήκους φιλμ του 2014 με τον ίδιο τίτλο («Night Swim»), το «Στοιχειωμένα Νερά» σε… στοιχειώνει με το άνωθεν ερώτημα που, εξαρχής, φαντάζει… προβληματικό. Διότι, διάβολε, πόσα πράγματα μπορείς να «κρύψεις» μέσα σε μια πισίνα όπου τα πάντα μπορούν να είναι ορατά; Απ’ όσο μπορώ να θυμηθώ, μονάχα το «Μια Κραυγή Μέσα στη Νύχτα» (1961) κατάφερνε να διατηρήσει ένα κλίμα μυστηρίου και φόβου… κάτω από την επιφάνεια του νερού, «παίζοντας» με ένα κλου ανατροπής σημαντικό για την εξέλιξη της πλοκής.

Σκηνοθετικά, ο Μπράις ΜακΓκουάιρ υποστηρίζει το εγχείρημα με μια σειρά από (αναμενόμενα, όσο και απαραίτητα) jump scares, αφήνοντας να περιφέρεται στο story μια αύρα μεταφυσικού που σχετίζεται με τους προηγούμενους ιδιοκτήτες του σπιτιού, η ανήλικη κόρη των οποίων εξαφανίστηκε ανεξήγητα… εντός της πισίνας! Δαιμονική δύναμη; Κατάρα που έχει να κάνει με το… υπέδαφος της περιοχής; Κάποια άγνωστη ιδιότητα του νερού; Το σενάριο των ΜακΓκουάιρ και Ροντ Μπλάκχερστ τολμά να δοκιμάσει να τα βάλει όλα μέσα… κι ότι βγει! Επιπλέον, όμως, σπαταλά και αρκετό χρόνο στο ν’ αποκτήσουν ρεαλιστικούς χαρακτήρες τα μέλη της οικογένειας των Γουόλερ, με πάτερ φαμίλια έναν δημοφιλή παίκτη του baseball ο οποίος αδρανεί λόγω εμφάνισης συμπτωμάτων σκλήρυνσης κατά πλάκας, προσθέτοντας στο φιλμ μια πτυχή family drama που ενίοτε αισθάνεσαι πως παρατραβάει.

Οι υποπλοκές και οι δεσμοί με το παρελθόν δεν έχουν ζυγιστεί σωστά χρονικά, παρά τα υποσχόμενα συστατικά του σεναρίου, που από ένα σημείο κι έπειτα αγωνίζεται ν’ αποκτήσει ενιαία βάση, καταλήγοντας να φλερτάρει περισσότερο με κλασικά (και ίσως παρωχημένα, πια) στοιχεία των J-horror ταινιών της δεκαετίας του ‘90 (φυσικά, το νερό είναι ο μέγας πρωταγωνιστής, δίπλα στην παρουσία μιας καταραμένης «οντότητας» που αναζητά ξενιστή ανάμεσα στους ήρωες του φιλμ, δίχως να ξεχνάμε τα… μακριά μαλλιά!). Υπάρχουν κάμποσα μικρά homage στο horror genre (από τα «Σαγόνια του Καρχαρία» και το «Αυτό», μέχρι το «Τρέξε!») που είναι υπολογίσιμα, το καστ παίρνει το καταστασιακό πολύ στα σοβαρά (στο πλαίσιο του δράματος, δηλαδή), η παραγωγή τοποθετείται σε επίπεδο πέραν του αξιοπρεπούς, όμως, κάτι δεν καταφέρνει να παίξει τον ρόλο της συγκολλητικής δύναμης για όλα τα ανόμοια κομμάτια τούτου του σεναριακού puzzle.

Η απουσία ενός ανεβαστικού και πειστικού φινάλε εμποδίζει τα «Στοιχειωμένα Νερά» να επιπλεύσουν μέχρι τέλους, αφήνοντας (και) μια αίσθηση ανολοκλήρωτων λογαριασμών (και επεξηγήσεων, αν λάβουμε υπόψη τη σεκάνς των ερευνών της μητέρας σχετικά με το παρελθόν του σπιτιού, στοιχείο πραγματικά ανεκμετάλλευτο σε ανάπτυξη) να πλανώνται στην ατμόσφαιρα. Θα τα ξαναπούμε (εύχομαι καλύτερα) σ’ ένα sequel; Το box-office θα το αποφασίσει αυτό…