του Ηλία Φραγκούλη

Μπροστά σε περιπτώσεις αληθινά… κακότεχνου σινεμά, ο γράφων αισθάνεται αρκετά αμήχανα και προβληματίζεται για το πώς να συντάξει ένα κείμενο κριτικής. Όταν πρόκειται για ελληνική παραγωγή, ως γνωστόν (εδώ και κάμποσες δεκαετίες), δεν ανησυχώ για το αν θα θίξω τον οποιονδήποτε ντόπιο «δημιουργό», ούτε και θα βάλω τα στερεοτυπικά (από τον κλάδο) «δύο αστεράκια», συνοδεία ξεπέτας – αοριστολογίας. Απλά, όταν δεν υφίσταται καν μία στοιχειωδώς αξιοπρεπής κινηματογραφικότητα και το σενάριο χαρακτηρίζεται καλύτερα από το γνωστό… «τρικυμία εν κρανίω», η φάση παραείναι άβολη. Τι γράφεις… πάλι;

Ας μας βοηθήσει λίγο η περιγραφή του δελτίου Τύπου (παραθέτω ατόφιο το απόσπασμα): «Δύο ‘καταραμένοι’ εραστές, μια ‘βρόμικη’ Αθήνα, μια κακοποιητική, μάτσο κοινωνία όπου όλα πωλούνται και όλα αγοράζονται, ένα εκπληκτικό δίδυμο. Μα προπάντων, ένα εκρηκτικό love story». Από όλα αυτά, κρατάμε την καταγραφή της πόλης, ένα ενδιαφέρον, αφτιασίδωτο «ντοκουμέντο» περιοχών και δρόμων κάτω από την πλατεία Ομονοίας, σχεδόν δυστοπικό και αδιέξοδο, που όμως ο Παντελής Παγουλάτος δεν έχει τη μαγκιά να το βάλει να πρωταγωνιστήσει με άποψη καλλιτεχνικά, παρά μονάχα το αφήνει να καταγράφεται στα πλάνα του ως ένα έτοιμο σκηνικό. Θα αποφύγω να σχολιάσω το production design των εσωτερικών χώρων (και πρωτίστως το γραφείο της επιχείρησης της Θεοδώρας Τζήμου)…

Πέραν του φόντου, έχουμε ένα ζευγάρι εραστών που παραπαίει μεταξύ «showbiz», λαθρεμπορίου και… ακαταλόγιστου σεναριακά. Η πλοκή διαθέτει τόση φαντασία, που χρειάστηκε να συμβουλευτώ το δελτίο Τύπου για να καταλάβω λεπτομέρειες της αφήγησης (όπως, για παράδειγμα, τι ακριβώς επαγγέλετο ο Όθωνας Μεταξάς)! Από τη στιγμή που ο Χάρης Φραγκούλης και η Τζήμου στήνουν μπίζνα τύπου porn industry, το πράγμα παρεκτρέπεται σε βαθμό ενοχλητικής αστειότητας, με τον ηθοποιό να «υστεριάζει» πέραν κάθε λογικής εξήγησης και την (όποια) ιστορία να βυθίζεται στο χάος, με μια «ψευδαίσθηση» εσκεμμένου.

Ενδεχομένως, κάπου στο βάθος της «δημιουργικής» του σκέψης, ο Παγουλάτος να θεώρησε πως σκηνοθετεί κάτι το… ζουλαφσκικό, αναμειγνύοντας δόσεις από «Σημασία Έχει να Αγαπάς» (1975) και «Δημόσια Γυναίκα» (1984), όμως, θα ήθελα να αποφευχθούν οι παρεξηγήσεις ή οι προσδοκίες των εν δυνάμει θεατών. Βλέπετε, εγώ έχω ακόμα μεγαλύτερη φαντασία! Για κάποιο μυστηριώδη λόγο, η λιγότερο εκτεθειμένη από το καστ είναι η Μαρία Αρζόγλου, που γράφει «απελπισμένα» στον φακό, ενώ η Τζήμου αγωνίζεται να βγάλει από το πρόσωπό της την αναρώτηση «τι κάνω εγώ εδώ πέρα;». Κάπου εδώ σταματά κάθε διάθεση περαιτέρω σχολιασμού για τη «Νέα Ήπειρο». Απλά, σαστίζεις.