του Ηλία Φραγκούλη

Υπάρχει κινηματογραφικό είδος το οποίο αναιρεί την ύπαρξη και τη γνώμη ενός κριτικού (δεν μιλάμε για μένα, εγώ ένας απλός επαγγελματίας θεατής είμαι…); Όχι. Υπάρχουν, όμως, οι stars! Κι αυτοί έχουν την ικανότητα να σου ρίξουν μια «σφαλιάρα» αδιαφορίας του στυλ «σιγά που θα κάτσω να σε διαβάσω εγώ τώρα» (εκφράζοντας τον μέσο αναγνώστη) και κινούν τις μάζες σαν μαριονέτες. Η περίπτωση του «Mr. & Mrs. Smith» είναι η επιτομή του παραδείγματος, διότι από τη μία έχουμε ένα φιλμ που πάσχει από παντού, από την άλλη έχουμε μια μαρκίζα που γράφει Μπραντ Πιτ και Αντζελίνα Τζολί. Τόλμα και πες σε έναν οποιοδήποτε θεατή, «λαϊκό» ή μη, να παραγνωρίσει τη συνάντηση επί της οθόνης δύο εκ των ομορφότερων ανθρώπων στον πλανήτη, τη στιγμή που τη μισή μέρα της ζωής του ασχολείται ήδη με το αν «τα έφτιαξαν» στα γυρίσματα ή αν είναι ακόμη ζευγάρι! Κι ύστερα μου λέτε να γράψω κριτική…

Η αλήθεια είναι πως το περιτύλιγμα σε στραβώνει κυριολεκτικά. Και υπάρχουν σεκάνς όπου η χημεία ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο πλάσματα μπορεί να πυροδοτήσει τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο (περιέργως, όχι οι ερωτικές περιπτύξεις τους, που είναι γυρισμένες με ένα ζόρισμα και τον πιο ανούσιο πουριτανισμό). Αλλά, πίσω από την ομορφιά και τη σάρκα (άρα λαγνεία), υπάρχει κι ένα ρολόι που σου λέει ότι αυτό που βλέπεις… δεν τελειώνει με τίποτα, δεν ξέρει σε ποια φιλμική κατηγορία ανήκει και οι ρυθμοί του παραπαίουν. Γιατί ο κύριος Νταγκ Λίμαν, αν και ικανός σκηνοθέτης όπως μας έχει αποδείξει στο παρελθόν, εδώ δεν έχει να κάνει με μια απλή ταινία, αλλά με ένα μαρκετίστικο «collage» ειδών και συνταγών, με μπροστάρηδες δύο σεξουαλικότατους, λαμπερούς stars τους οποίους απλά στήνεις μπροστά σ’ ένα φακό κι εσύ… βγάζεις την υποχρέωση.

Σε περίπτωση που σας νοιάζει και η πλοκή, το ζεύγος των Σμιθ (κλασικό ψευδώνυμο για ανθρώπους που θέλουν να διατηρήσουν την ανωνυμία τους, συχνά χρησιμοποιημένο σε χιτσκοκικά έργα) περνά μεγάλη κρίση ύστερα από έξι χρόνια γάμου. Αιτία προφανής, το ότι και οι δύο επαγγέλλονται τους πληρωμένους εκτελεστές, δίχως να το έχουν αποκαλύψει ποτέ ο ένας στον άλλον, φυσικά. Το εύρημα πάνω στην ασυνεννοησία των σημερινών ζευγαριών και στη μη επικοινωνία τους μπορεί να είναι χαριτωμένο στην αρχή, όταν όμως η ταινία κάνει σκαμπανεβάσματα ανάμεσα στην κωμωδία, την κατασκοπική περιπέτεια και την κοινωνική κριτική με κάποιες λανθάνουσες ψυχαναλυτικές δόσεις, μπορεί και να διαμαρτυρηθείτε στον πιλότο για τα κενά αέρος… Καλό το θέαμα, ο χαβαλές και το σταριλίκι, αλλά αν δεν πατάς πουθενά και η καθοδήγηση όλων αδυνατεί να βρει μια σταθερή διεύθυνση και προθέσεις, τότε σε ζώνουν τα φίδια, η διάρκεια και… οι συγκρίσεις. Για να το πούμε και ξεκάθαρα, συγκρίνετε τα κατορθώματα των Σμιθ με εκείνα του «Αληθινά Ψέματα» (1994) και μόλις ανακαλύψατε ότι ο Τζέιμς Κάμερον είναι ο… Όρσον Γουέλς του είδους, με πανομοιότυπης δράσης φιλμ που ακόμη και σήμερα δίνει μαθήματα σε σκηνοθεσία, ερμηνείες, timing χιούμορ και ότι άλλο έχετε ευχαρίστηση! Θέλετε κι άλλα; Δοκιμάστε να προσθέσετε τα υλικά της ταινίας του Κάμερον με την «Τιμή των Πρίτζι» (1985) και τον «Πόλεμο των Ρόουζ» (1989). Προσοχή στο κούνημα, ο πράκτωρ το ήθελε απλά shaken, όχι χτυπημένο στο mixer…

Δε λέω ότι δεν προσπάθησαν οι άνθρωποι. Αλλά ξεχάστηκαν στον παράγοντα απλότητα, μετατρέποντας το εργάκι σε θεώρημα του Αϊνστάιν, με διαφορετικές εξισώσεις και λύσεις ανά τέταρτο. Και στο φινάλε, όλα δείχνουν σαν μισές δουλειές. Και οι υποχρεωτικές υποπλοκές (θέλει και τις εκρήξεις του και το πιστολίδι του το πράγμα, βρε αδελφέ) και η ερωτική σχέση των ηρώων και το «δεύτερο» φινάλε της αποστολής σωτηρίας για να σώσουν τα δικά τους τα τομάρια. Δυστυχώς, στο «Mr. & Mrs. Smith» αντί να σου παίρνουν τα σώβρακα, με αυτά καταλήγει το πρωταγωνιστικό ζευγάρι, εκτεθειμένο στην άνεση της ομορφιάς του. Από εκεί και πέρα, όποιος έχει μάτια θα καταλάβει τι «παίζεται». Με αντιλαμβάνεστε; Ίσως όχι, γιατί παρακολουθώ την επικαιρότητα κι εγώ. Μόλις διάβασα ότι Πιτ και Τζολί υποχρεώνουν τους δημοσιογράφους να υπογράψουν «συμβόλαιο» που δεν θα τους επιτρέπει να κάνουν ερωτήσεις γύρω από τη «σχέση» τους, αλλιώς θα σταματά η συνέντευξη ή θα πέφτουν μηνύσεις! Κι ύστερα μου λέτε να σας κάνω εγώ κριτική του έργου…