του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Από την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, το «13 Tzameti», ο Γκέλα Μπαμπλουάνι έδειξε ότι του αρέσει το περιβάλλον του υποκόσμου και του εγκλήματος. Στα… 13 χρόνια που πέρασαν από τότε η αλήθεια είναι ότι η εμμονή παραμένει, αλλά δεν έχει εξελιχθεί ιδιαίτερα. Μέχρι τη «Ληστεία», μεσολάβησαν δύο ακόμη φιλμ, από τα οποία το ένα ήταν ένα ξεθυμασμένο και άσκοπο αμερικανικό remake της πρώτης του δουλειάς, που δεν έδωσε συνέχεια στις φιλοδοξίες για χολιγουντιανή καριέρα. Η γαλλική κινηματογραφία, ωστόσο, είναι συχνά πιο ανοιχτή σε σκηνοθέτες που προέρχονται από άλλες χώρες, έτσι ο Γεωργιανός Μπαμπλουάνι γύρισε τη δεύτερη γαλλική του παραγωγή τοποθετώντας τη δράση της στην εργατική Χάβρη.

Στη «Ληστεία» κεντρικοί χαρακτήρες είναι ο Ντάνις, σέρβικης καταγωγής εργάτης, ο κολλητός του Ερίκ και η αδελφή τού τελευταίου, η Αλεξάντρα. Όλοι τους ζουν στη Χάβρη, δουλεύουν για χαμηλό εισόδημα και δεν περιμένουν πολλά από τη ζωή τους, επειδή ξέρουν ότι δεν θα έχουν μια μεγαλύτερη ευκαιρία. Η οποία ωστόσο θα έρθει, όταν η Αλεξάντρα δει να παραδίδεται μια βαλίτσα με ένα μεγάλο χρηματικό ποσό σε έναν άγνωστο άνδρα. Τον ακολουθεί στο εύκολα προσβάσιμο σπίτι του και μεταφέρει την πληροφορία στον Ερίκ και τον Ντάνις. Η απόφαση θα ληφθεί χωρίς πολλούς προβληματισμούς και σχέδια. Το πλάνο είναι απλούστατο και απλοϊκό, με άγνοια οποιουδήποτε κινδύνου. Μπαίνουν, παίρνουν τα λεφτά και φεύγουν.

Η κατάσταση που θα βρουν, φυσικά, επιφυλάσσει μια έκπληξη. Το σπίτι ανήκει σε έναν υψηλά ιστάμενο της δικαστικής εξουσίας. Τα χρήματα προέρχονται από δωροδοκία από τη Μαφία και η σύλληψη των εγκληματιών έχει οδηγήσει τον πολιτικό στην απόφαση να αυτοκτονήσει. Η συμμορία των τριών βρίσκει το υποψήφιο θύμα της έτοιμο να κρεμαστεί. Τον σώζουν απλώς για να τον ληστέψουν, αλλά αφού μοιράσουν τη λεία στα τρία, τα δύο αδέλφια θα επιστρέψουν για να πάρουν ό,τι άλλο μπορεί να κρύβεται στο σπίτι. Είναι η λάθος κίνηση που θα καταστρέψει τα πάντα, αφού από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα όλα πάνε στραβά. Άνθρωποι θα σκοτώνονται και χρήματα θα αλλάζουν χέρια, για να αλλάξουν ξανά λίγο αργότερα.

Τα δύο αδέλφια θα πέσουν θύμα της αλλαγής στάσης του παραλίγο αυτόχειρα, ο οποίος ξαναβρίσκει το ενδιαφέρον του για τη ζωή, αλλά και ο ολιγαρκέστερος Ντάνις, που φεύγει με το μερίδιό του, θα καταδιωχθεί από έναν μπράβο, ο οποίος δεν θα διστάσει να κρεμάσει το μωρό του από το ανοιχτό παράθυρο ενός κινούμενου τρένου. Όλοι θα χάσουν κάτι από τη ζωή τους, στο φινάλε. Ο Μπαμπλουάνι στη σύντομη διάρκεια της ταινίας του καταφέρνει να έχει αρκετές στιγμές σασπένς και δείχνει ότι του αρέσει να κινηματογραφεί τη νύχτα, πλησιάζοντας αρκετά τα κλισέ τού νουάρ που θέλει να αγγίξει. Οι ερμηνείες είναι καλές, η ατμόσφαιρα αρκετά πειστική, αλλά το «μήνυμα» είναι απλοϊκό, όπως και το σχέδιο των ληστών. «Η απληστία είναι κακή και πληρώνεται». Αυτός ο διδακτισμός του σεναρίου μαζί με τη σχετικά ελλιπή ανάπτυξή του είναι τα βασικά μειονεκτήματα της ταινίας, που είναι ό,τι δείχνει, χωρίς να προχωρά παραπέρα ούτε τις ζωές των χαρακτήρων, ούτε τον τρόπο με τον οποίο τους χειρίζεται.