ΛΟΥΚΑ (2021)
(LUCA)
- ΕΙΔΟΣ: Animation
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ενρίκο Καζαρόζα
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 95'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: FEELGOOD
Ένα μαγικό πλάσμα του βυθού που μπορεί να παίρνει ανθρώπινη όψη όταν βρίσκεται πάνω από την επιφάνεια του νερού, ονειρεύεται μια πιο «κανονική» ζωή σ’ ένα χαμένο από το χρόνο παρακείμενο χωριουδάκι, κάπου στην ιταλική Ριβιέρα.
Καθώς περνούσε η ώρα, δεν αισθανόμουν ότι παρακολουθώ animated ταινία της Pixar! Κι αυτό με «χάλασε». Η συγκεκριμένη απεικόνιση του μεσογειακού κλίματος του έργου πουθενά δεν φανέρωνε ίχνη από την οργιαστική φαντασία του θρυλικού (πλέον) χολιγουντιανού studio που «απορροφήθηκε» από την αδηφάγο Disney και έκτοτε δυσκολεύεται να βρει τον παλιό, καλό του εαυτό. Με συνεχή σκαμπανεβάσματα στην πορεία της, η Pixar επιχειρεί εδώ έναν κάποιο «νεωτερισμό» στην προσέγγιση ενός «ξένου» τόπου και τοπίου, με το δεύτερο να κερδίζει σίγουρα την προσοχή (λόγω αισθητικής τελειότητας του σχεδίου), μα να αστοχεί ολοκληρωτικά στο πρώτο, με πιο γραφικό τρόπο κι από τουριστικές μπροσούρες της δεκαετίας του ’60 ή του ’70.
Ο Τζενοβέζος Ενρίκο Καζαρόζα (σκηνοθέτης του υποψήφιου για Όσκαρ short «La Luna» το 2012) κάνει εδώ το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, δηλώνοντας αναφορές που ελάχιστα «επικοινωνούν» με το ίδιο το έργο και περισσότερο… τον εκθέτουν! Για τον Καζαρόζα, το «Λούκα» αποτελεί ένα homage στο σινεμά του ιαπωνικού Studio Ghibli και στον μέγα δάσκαλο του είδους, Χαγιάο Μιγιαζάκι, ενώ ταυτόχρονα προσθέτει και επιρροές από τη φιλμογραφία του Φεντερίκο Φελίνι! Υπάρχουν στην ταινία αρκετά trivia «παιχνιδάκια» που αφορούν σ’ αυτά τα δύο ονόματα, όμως το «Λούκα» μένει στο… θράσος και ουχί στο να καταφέρει να προσφέρει κάτι το αξέχαστο.
Το φιλμ ξεκινά με τις απαραίτητες συστάσεις του ομώνυμου ήρωα, ενός παράξενου πλάσματος του βυθού που… βοσκάει ψάρια (τα οποία κυριολεκτικά βελάζουν και σε κάνουν ν’ απορείς για το ποιος… ηλίθιος θεώρησε ότι αυτή είναι μία αρκούντως χιουμοριστική ιδέα!) και νιώθει πως απειλείται όποτε βλέπει γήινο πλεούμενο να διασχίζει τη θάλασσα. Οι γονείς του Λούκα διαρκώς του ζητούν να προσέχει τους ανθρώπους που κυνηγούν και σκοτώνουν «τέρατα» σαν κι αυτόν και δεν του επιτρέπουν να πλησιάζει τη στεριά γιατί… μπορεί ν’ ανακαλύψει ένα μεγάλο μυστικό της φυλής τους: βγαίνοντας πάνω από την επιφάνεια του νερού, τα σώματά τους παίρνουν ολότελα ανθρώπινη μορφή!
Όλα τα υπόλοιπα στην πλοκή είναι πραγματικά προβλέψιμα, στο θεματικό πλαίσιο μιας συνταγής animated ταινίας με καλοσυνάτο μήνυμα που προτείνει ν’ αποδεχτούμε το «διαφορετικό» (τι άλλο…). Για έναν περίεργο λόγο, το σχέδιο του υδρόβιου Λούκα (και της οικογένειάς του) είναι κακάσχημο, λες και το σόι του Σρεκ έβγαλε λέπια ένα πράμα, και μόλις από τη στιγμή που ο ήρωας ανακαλύψει την «άλλη» του ταυτότητα και ξεκινήσει να κάνει παρέα με ακόμη ένα αγόρι (της φυλής του) το οποίο έχει επιλέξει τον τρόπο ζωής των ανθρώπων, το φιλμ γίνεται πιο φιλικό στο βλέμμα, αν και αφόρητα γραφικό (τα είπαμε).
Το τρίτο μέρος του «Λούκα» βασίζεται εξ ολοκλήρου σ’ έναν ποδηλατικό αγώνα του πλησιέστερου χωριού, στο οποίο ο ρυθμός ανεβάζει ταχύτητες και ο θεατής εντοπίζει τα πιο ουσιαστικά ευρήματα του έργου, όμως, είναι αργά για να ξεπεραστεί η αίσθηση της απογοήτευσης, ειδικά με τη σκέψη ότι μιλάμε για παραγωγή της Pixar. Ακόμη και η εμμονή στις αναφορές προς την κλασική Vespa (με μια ονειρική σκηνή να σε κάνει να πιστεύεις πως μόνο μετά από χρήση ναρκωτικών μπορεί να προκύψει τέτοια έμπνευση!) κάπου εξαντλούν την υπομονή σου και σε περίπτωση που η Piaggio έχωσε χρήμα σε τούτο το κατασκεύασμα, κάποιος πρέπει να τους πει ότι… «less is more». Πολύ κρίμα, γιατί (όπως συνήθως) έχει πέσει τεράστια δουλειά στον τομέα του animation.