του Ηλία Φραγκούλη

Περίμενα να δω κάτι… σοκαριστικά κακό (το trailer έφταιγε!) και κατέληξα να το χαζεύω ευχάριστα ανά στιγμές, ώσπου να έρθει η συνταγή «χαλάστρας» που επιφυλάσσουν τα έργα τούτης της κατηγορίας (περίπου είκοσι λεπτά πριν το φινάλε, ξέρετε…) και να καταρρεύσει ολόκληρη η προσπάθεια του Τζιμ Στράους να στήσει κάτι αξιοπρεπές που θα ξεπερνούσε τις παραγωγές της… Hallmark (για το home entertainment, όπως επίσης θα ξέρετε…).

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες στο σενάριο του «Αγάπη, Ξανά», όμως, το φιλμ είναι τόσο κακοσκηνοθετημένο και άδοξα σχεδιασμένο (για να καταναλωθεί ευκολότερα και εντελώς ανώδυνα από γυναίκες κάθε ηλικίας σε κάποια πλατφόρμα της μικρής οθόνης), που η οποιαδήποτε καλή πρόθεση πάει στράφι (σαν να πέρασε ένα αμάξι και να σας πάτησε έξαφνα και… θανάσιμα!). Η «παρεξήγηση» με τον αριθμό του κινητού τηλεφώνου του πρωταγωνιστή είναι άνω ποταμών σε πλαίσιο ευρηματικότητας, οι δεύτεροι (δήθεν υποστηρικτικοί) ρόλοι μοιάζουν με «Friend request» από κάποιον άγνωστο στα social, ενώ οι επαγγελματικές ιδιότητες των δύο ηρώων σε κάνουν να αισθάνεσαι πως έχεις κάνει πολύ λάθος επιλογές στη ζωή σου, με αποκορύφωμα το αχαρακτήριστο του αγοριού – romantic lead που δημοσιογραφεί ως μουσικοκριτικός σε έντυπο / site της Νέας Υόρκης δίπλα σε συναδέλφους οι οποίοι… κωλοβαράνε δίχως αύριο σε δήθεν γραφείο σύνταξης, με ονειρικό στόχο της καριέρας του να ξεκινήσει να κάνει… προσωπικά podcasts (φευ!).

Το μουσικό στοιχείο του φιλμ έχει κάποιες σωστές δόσεις χιούμορ, με την παρουσία της Σελίν Ντιόν να προσφέρει αναπάντεχα ψυχαγωγικές σεκάνς ή να γίνεται ακόμη πιο συμπαθής (!) όταν εξομολογείται (αρκετά τίμια, θα έλεγα) προσωπικές στιγμές της ζωής της, κυρίως σε σχέση με τον χαμό του συζύγου της (για να «συντονιστεί» με το καταστασιακό που κουβαλάνε στην ιστορία οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές). Από την άλλη, η φάση της ένθεσης της όπερας «Orphée et Eurydice» του Γκλουκ στην πλοκή του έργου είναι για να τραβάς τα μαλλιά σου, φανερώνοντας και την πλέον «τσίπικη» πτυχή της παραγωγής σε σχέση με τα locations των γυρισμάτων στη Νέα Υόρκη (άφαντη η Metropolitan Opera, δηλαδή…).

Πέραν της παραδόξως σωστής αξιοποίησης της Ντιόν στο casting, το πρωταγωνιστικό ζεύγος αστοχεί στο πλαίσιο της «χημείας», με μία Ινδή superstar να φλερτάρεται από σχεδόν άσημο Σκωτσέζο, ο οποίος εξυπηρετεί μονάχα στο κομμάτι της «βρετανικής» προφοράς, για να κάνει το φιλμ πιο… romantic, καθώς η απέναντι πλευρά του Ατλαντικού σαφώς και «το έχει» στο συγκεκριμένο genre. Το οποίο αξίζει να υπάρχει και υποστηρίζω, ένεκα σεβασμού απέναντι στο σινεμά των ειδών. Τι κρίμα που ο σεβασμός τείνει να γίνει άγνωστη λέξη στο Χόλιγουντ…