του Νίκου Παλάτου

Ένα road trip με υπέροχα τοπία. Μία οδύσσεια για πέντε, με απώτερο στόχο τη διεκδίκηση ενός κομματιού γης, με την κρυφή ελπίδα πως, επιτέλους, αυτοί οι «αλήτες» από το Μεντεγίν θα βρουν ένα μέρος που θα είναι δικό τους και μόνο δικό τους. Η διόρθωση ενός κυβερνητικού λάθους που ταλαιπώρησε γενιές Κολομβιανών, οι οποίοι είδαν την περιουσία τους να χάνεται άδικα και στα ξαφνικά. Μία περιπέτεια ενηλικίωσης, με φόντο την άγρια φύση της Κολομβίας. Ακούγεται ελπιδοφόρο και ουσιαστικό, όμως, δεν είναι παρά ένα ακόμα κενό περιεχομένου art-house δείγμα του σύγχρονου world cinema, ταγμένο να θέλξει κριτικές επιτροπές και βραβεία, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του το κοινό. Ό,τι δεν έκανε, δηλαδή, το σχετικά παρόμοιου ύφους και εν μέρει συγγενούς θεματολογίας «Οι Monos» (2019).

Η σκηνοθέτις Λάουρα Μόρα Ορτέγκα ακολουθεί μια ντοκιμαντερίστικη λογική, προσεγγίζοντας την περιπλάνηση του Ρα και των κολλητών του φίλων όχι μέσω της αφήγησης της ιστορίας τους, αλλά επιμένοντας από την αρχή μέχρι το τέλος της πορείας τους σε μεγάλες, επεισοδιακού τύπου σεκάνς, βυθίζοντάς τους σε έναν επαναλαμβανόμενο κύκλο παρανομίας, βανδαλισμών και βίαιων παρεκτροπών. Δίχως να δίνει καμία πληροφορία για το παρελθόν των πέντε ή για το πως κατέληξαν να είναι τόσο κοντά ο ένας με τον άλλον (πλην του Ρα, για τον οποίο μαθαίνουμε πως είχε μια γιαγιά που πέθανε και του άφησε το χωράφι), το σενάριο περιορίζεται στο ν’ αναδείξει τους δεσμούς φιλίας, αλλά και τα τεράστια προβλήματα που η σκληρή φτώχεια δύναται να δημιουργήσει σε ότι έχει να κάνει με την εν γένει συμπεριφορά.

Αυτοί οι πέντε νεαροί έχουν σπίτι και γονείς ή ζουν στο δρόμο επειδή έτσι τους αρέσει; Για ποιο λόγο η ξαφνική είδηση της κληρονομιάς του Ρα τους κάνει να παρατήσουν στη στιγμή το γνώριμό τους Μεντεγίν και να τραβηχτούν για… ένας Θεός ξέρει που; Για ποιον ακριβώς λόγο αυτό το κομμάτι γης (την ύπαρξη του οποίου μέχρι πρότινος ουδείς τους γνώριζε) γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη το άλφα και το ωμέγα της ζωής τους; Πρόκειται για ερωτήματα που δημιουργήθηκαν στο μυαλό μου κατά το πρώτο εικοσάλεπτο της ταινίας και, φυσικά, απάντηση ουδέποτε πήρα. Τέτοιος σκοπός, άλλωστε, δεν φαίνεται να υπήρχε, αφού στο σύνολο της ταινίας απλώς παρακολουθούμε μια ομάδα εφήβων να διασχίζει την άγρια εξοχή της Κολομβίας, έχοντας όλων των ειδών τις συναντήσεις (επικίνδυνες ή μη) με μια ποικιλία διαφορετικών ανθρώπων.

Όλα όσα θα μπορούσαν να συμβούν, συμβαίνουν από πολύ νωρίς, με το επαναλαμβανόμενο στόρι βίας ν’ ανακυκλώνεται στον ίδιο ρυθμό, ξανά και ξανά. Από το επεισόδιο στον οίκο ανοχής μέχρι το συναπάντημα με την παραστρατιωτική ομάδα, η καταγγελία της πλήρους ανυπαρξίας οποιουδήποτε ηθικού δικαίου εξελίσσεται μέσω ενός ανούσιου roller coaster σαδισμού και κακουχιών, όπου η παρέα των πέντε είτε εξαπατείται, είτε παίζει άγριο ξύλο με άλλους ή και… αναμεταξύ της. Από την άλλη, η νατουραλιστική σκοπιά του πράγματος κάνει τις συζητήσεις ανάμεσα στους έφηβους φίλους να είναι χαρακτηριστικά ανούσιες, σε σημείο να μοιάζουν μέχρι και… περιττές.

Η ασάφεια που χαρακτηρίζει διάφορες πτυχές του ταξιδιού επιχειρείται να τακτοποιηθεί λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους, όμως, γίνεται με τρόπο άγαρμπο που φλερτάρει με το ουρανοκατέβατο. Η τραγικότητα η οποία περιβάλλει τους απανταχού κατατρεγμένους επιβεβαιώνεται, μιας και εξαρχής φώναζε πως ως συνθήκη είναι αδιαπραγμάτευτη. Η ζούγκλα της Κολομβίας, πάντως, είναι ενίοτε εντυπωσιακή, με τη σεκάνς του ποταμού να είναι υπέροχα πλανοθετημένη και να θυμίζει (έστω για λίγο) γνήσια εφηβική απόδραση προς το άγνωστο.