του Ηλία Φραγκούλη

Βερολίνο, 11:40 το πρωί. Η Λόλα βάζει το μυαλό της να δουλέψει, παίρνει εκατομμύρια στροφές, κάνει γκελ σε αμέτρητες πιθανότητες. Κλείνει το ακουστικό του τηλεφώνου και… αρχίζει να τρέχει. Έχει στη διάθεσή της μόνο 20 λεπτά για να σώσει τη ζωή του αγαπημένου της Μάνι. Εκείνος, μπροστά από ένα supermarket, οπλισμένος, σκέφτεται πως με μια ληστεία θα μπορέσει να αντικαταστήσει τα χαμένα 100.000 γερμανικά μάρκα που πρέπει να παραδώσει σε 20 λεπτά. Μιλάμε για λεφτά του υποκόσμου, μιλάμε για σίγουρο θάνατο. Η Λόλα τρέχει να τον προλάβει και, μέχρι τότε, πρέπει να έχει δανειστεί το απίστευτο ποσό από τον πατέρα της, ο οποίος επαγγέλλεται… Διευθυντής τραπέζης!

Η ώρα περνά, το ρολόι τρέχει, τα νεύρα όλων γίνονται κουρέλι. Ο Μάνι μπαίνει στο supermarket, οι μπάτσοι παίρνουν σήμα, η Λόλα κοντεύει να τρελαθεί και… τρέχει. Τα 20 λεπτά διορίας σπαταλιούνται σε «πραγματικό» κινηματογραφικό χρόνο. Είναι, πια, αργά. Η ιστορία έχει πάρει άσχημη τροπή, πέφτουν πυροβολισμοί, η μοίρα πατάει φρένο. Και, ξαφνικά, η Λόλα και ο Μάνι βρίσκονται σ’ ένα κρεβάτι, μιλάνε για έρωτα, καβγαδίζουν. Μάγκα μου, ήταν εφιάλτης (;). Ήταν ένα «παιχνίδι» της σκέψης, ελπίζουμε. Το τηλέφωνο χτυπά. Πρέπει να βρισκόμαστε στο Βερολίνο, 11:40 το πρωί. Ο Μάνι έχει χάσει 100.000 γερμανικά μάρκα! Ταρακουνάμε το κεφάλι μας. Η Λόλα τρέχει, αλλά τα 20 λεπτά δεν είναι ίδια, η ζωή δε μπορεί ποτέ να είναι ίδια, όσο το ρολόι τρέχει μαζί μας…

Ο 34χρονος Γερμανός σκηνοθέτης Τομ Τίκβερ βάζει την ηρωίδα του να τρέχει σαν «παγιδευμένη» σ’ αυτό το 20λεπτο, ως το τέλος της ταινίας, προσπαθώντας να εξαντλήσει τις πιθανότητες ενός γήινου χρονικού διαστήματος. Αν το καλοσκεφτείτε, η ιδέα φέρνει στο μυαλό τη «Μέρα της Μαρμότας», όμως ο Τίκβερ δεν σας δίνει το χρόνο για να κάνετε την οποιαδήποτε σύγκριση. Η «Λόλα» τρέχει με μανιασμένο ρυθμό, νοιάζεται μονάχα για εκείνα τα χρήματα, μιλάμε για ζήτημα ζωής και θανάτου κι επειδή βρίσκεστε σε μια κινηματογραφική αίθουσα, μπορείτε να έχετε αυτή την απλή πολυτέλεια: να βιώσετε αυτά τα «πλαστά» 20 λεπτά ζωής με όσο το δυνατόν περισσότερους τρόπους γίνεται να… χαθούν. Ένα τεράστιο «εάν» αιωρείται στην ατμόσφαιρα και ο Τίκβερ είναι έτοιμος να σας παραδώσει τις απαντήσεις, κάθε φορά διαφορετικές, κάθε φορά ηδονιστικές, «σπινταρισμένες», εύκολες στη χώνεψη.

Κι όμως, αυτό το υπερ-μοντέρνο, αστείρευτο σε εμπνεύσεις φιλμ, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από μία πιθανά διαλογιστική ταινία πάνω στο χρόνο και το ρόλο που παίζει σε σχέση με τις τύχες των ανθρώπων. Με τη διαφορά ότι εδώ οι ρυθμοί είναι… γκάζι πατημένο στο τέρμα! Η ζωή μοιάζει με ένα roller coaster, όπου το τρενάκι σχεδόν εκτροχιάζεται σε κάθε επικίνδυνη στροφή και σε κάθε απότομη κίνηση νοιώθεις πως αυτή θα είναι η τελευταία σου ανάσα. Ο Τίκβερ δεν σκηνοθετεί το συναίσθημα, αλλά καταγράφει τον ίλιγγο της κούρσας. Και ο έρωτας είναι, απλά, η κινητήρια δύναμη. Αυτό το δυνατό χτύπημα στην πλάτη, που σου δίνει την ώθηση να τρέξεις, να αναπνεύσεις, να ζήσεις…

«Μουσική + εικόνα = φιλμ». Η θεωρία του Τίκβερ αποδεικνύεται στο «Τρέξε Λόλα Τρέξε». Ο σκηνοθέτης συνυπογράφει την techno μουσική, η οποία μετατρέπεται σε καρδιά της ταινίας. Η «Λόλα» είναι «κομμένη και ραμμένη» πάνω στους χτύπους ενός soundtrack που θα σας οδηγήσει στο χείλος του καθίσματος, σε συνδυασμό με το ανεξέλεγκτο «beat» της εικόνας. Περισσότερες λεπτομέρειες θα σας χαλάσουν τις εκπλήξεις, την φαντασία ενός φοβερού ταλέντου που, ίσως χωρίς να το καταλάβει, γύρισε μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς! Μπαίνοντας στην αίθουσα, σιγουρέψτε ότι η ένταση είναι στα όρια του επικίνδυνου για την ακοή. Βγαίνοντας, σκεφτείτε πόσο αλλιώτικα θα ήταν όλα, εάν δεν είχατε πάρει τις ίδιες αποφάσεις ζωής, δεν τύχαινε να έχετε κάνει τα όσα κάνατε, δεν ήσασταν αυτοί που είστε… ποιος ξέρει για πόσα λεπτά διαφορά.