του Παναγιώτη Μήτσικα

Πέντε χρόνια μετά το φεστιβαλικών περγαμηνών «Για Καλό και για Κακό», βλέπουμε την Καρίν Ταρντιέ να συνεργάζεται εκ νέου με τη γνώριμη Σεσίλ ντε Φρανς, αλλά και τη σπουδαία Φανί Αρντάν, για τις ανάγκες του «Νεαροί Εραστές». Βασισμένη στην αρχική ιδέα της Σολβέγκ Ανσπάκ, η οποία απεβίωσε το 2015, πριν δει το πόνημά της να παίρνει «σάρκα και οστά», η Γαλλίδα σκηνοθέτις μας παραδίδει μία γλυκιά, δυνατή ιστορία για το πάθος για τη ζωή, ακόμα κι αν ό,τι συμβαίνει τριγύρω θα έκανε τη μεμψιμοιρία να μοιάζει η ευκολότερη επιλογή. Κι όσο κι αν πρόκειται για μια πολύ προσωπική ιστορία για την εκλιπούσα (η μητέρα της είχε μια παρόμοια ρομαντική ιστορία μ’ έναν πολύ νεότερό της άνδρα, ενώ και η ίδια γνώριζε πως δεν διαθέτει αρκετό χρόνο ζωής μπροστά της), η Ταρντιέ κάνει μία αρκετά αξιόλογη δουλειά, δίνοντας σωστό ρυθμό στο φιλμ, όπως και διάχυτη αισιοδοξία. Σίγουρα, η ταινία έχει τα προβλήματά της (ο θεατής θα αισθανθεί ένα κάποιο βάλτωμα προς τα μισά, με την ανάγκη για… ψαλίδι 10-15 λεπτών από τη συνολική διάρκεια να «φωνάζει»), αλλά το τελικό πρόσημο είναι θετικό.

Το φιλμ ξεκινά παρουσιάζοντάς μας την αρχική συνάντηση μεταξύ της Σόνα και του Πιερ σ’ ένα νοσοκομείο, δεκαπένε χρόνια πριν τα γεγονότα που θα εξελιχθούν στην ιστορία μας. Η τοποθεσία δεν είναι άλλη από ένα νοσοκομείο, μιας και ο γοητευτικός Πιερ εργάζεται ως ιατρός, ενώ η «αεράτη» Σόνα βρίσκεται εκεί για χάρη της ετοιμοθάνατης καλύτερής της φίλης. Η αμοιβαία έλξη ανάμεσα τους, σύντομα θα εξελιχθεί σ’ ένα παθιασμένο ειδύλλιο, το οποίο θα τερματιστεί με τον ίδιο τρόπο που άρχισε: ξαφνικά και γρήγορα, όπως συχνά συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις. Όταν φτάνουμε στο παρόν, ένα παιχνίδι της μοίρας θα φέρει ξανά αντιμέτωπο το ζευγάρι, όχι μόνο μεταξύ τους, αλλά και με τις ίδιες τους τις αναμνήσεις. Όσο κι αν η δυναμική είναι πλέον διαφορετική, με τον Πιερ να έχει οικογένεια και τη Σόνα να πάσχει από μια αρρώστια που δεν της δίνει ιδιαίτερα μεγάλα αποθέματα ζωής, ανά στιγμές μοιάζουν να είναι οι δυο άνθρωποι που γνωρίστηκαν προ ετών.

Από τις ενενήντα εννέα στις εκατό φορές που θα μπορούσαμε να δούμε αυτό το σενάριο να γίνεται έρμαιο του (άγριου) melo και της ολούθε δυστυχίας ενός καταδικασμένου έρωτα, η Ταρντιέ μας παραδίδει ένα αισιόδοξο δοκίμιο πάνω στο πάθος για ζωή, αλλά και την πραγματοποίηση των «θέλω» ενός ανθρώπου, χρησιμοποιώντας παράλληλα ένα trope που συνήθως βλέπουμε ανεστραμμένο: τον κατά πολύ μεγαλύτερο σε ηλικία άνδρα, απέναντι στη νεαρή γυναίκα. Κι αν τα καταφέρνει αρκετά καλά, το πιστώνουμε κυρίως στην Αρντάν, η οποία δίνει το απαραίτητο βάρος και κατακτά τις σκηνές της με περίσσια ευκολία.