του Νίκου Παλάτου

Δεν έχουμε κάτι δογματικό εναντίον της σύγχρονης γαλλικής κομεντί, η οποία κατά κανόνα κατακλύζει τα σινεμά της χώρας την περίοδο του καλοκαιριού. Βλέπουμε την κάθε μία ταινία του είδους χωριστά και έτσι την κρίνουμε, ελπίζοντας πάντα σε κάτι καλό, που, φευ, σχεδόν ποτέ δεν έρχεται. Γιατί όσο και να θέλουμε ν’ αγιάσουμε, δε μας αφήνει ούτε η παρόμοια αισθητική τους (που την έχουμε φάει με το κουτάλι πια), ούτε κυρίως τα ρημάδια τα σενάρια, με τη συντριπτική πλειονότητα να μοιάζει με… σταυρό του μαρτυρίου γι’ αυτά τα έρμα τα φιλμ (πόσω μάλλον και τους θεατές τους).

Πάρτε για παράδειγμα τι συμβαίνει εδώ: σε μικρό χωριό της Βρετάνης, χήρος άνδρας που επαγγέλλεται πυροτεχνουργός με ειδικότητα τον εντοπισμό ξεχασμένων βομβών από την εποχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, μετά από εξετάσεις στις οποίες υποβάλλεται για τη λήψη του ιατρικού του ιστορικού λόγω της εγκυμοσύνης της κόρης του, πληροφορείται πως με τον άνθρωπο που τον ανέθρεψε και αποκαλεί πατέρα… δεν έχει κανένα κοινό γονίδιο! Αμφιταλαντεύεται για το τι πρέπει να κάνει, μετά όμως από σκέψη και προτροπή της θυγατέρας του, η οποία κατά τραγική ειρωνεία βρίσκεται σε ενδιαφέρουσα από αγνώστου ταυτότητος άνδρα, αναθέτει σε ιδιωτική ντετέκτιβ την εξεύρεση του βιολογικού του πατέρα. Εκείνη φέρει την υπόθεση σε πέρας, ο πυροτεχνουργός συναντά τον αληθινό του μπαμπά, ταυτόχρονα όμως, εξαιτίας ασήμαντου τροχαίου ατυχήματος, γνωρίζεται με δυναμική γυναίκα, την οποία μάλλον ερωτεύεται. Γρήγορα, όμως, συνειδητοποιεί πως αυτή είναι η κόρη τού πατέρα του (αυτού που μόλις βρήκε, όχι του άλλου που τον μεγάλωσε), δηλαδή… αδελφή του!

Όλα αυτά τα… κάπως τραβηγμένα δεν αποτελούν μέρος κάποιας φαρσοκωμωδίας, όπου η υπερβολή και η σύμπτωση καμία φορά συγχωρείται, είδος στο οποίο παρεμπιπτόντως παραπέμπει η φιγούρα της ιδιωτικής ντετέκτιβ (και μόνον εκείνης, ως χαρακτήρα που μοιάζει να παίζει σε μια διαφορετική ταινία από τους υπόλοιπους…). Πρόκειται (υποτίθεται) περί σοβαρών προθέσεων δραματουργίας, η οποία από ένα σημείο και μετά αρχίζει να θυμίζει επικίνδυνα το… «Αδελφή Μου, Αγάπη Μου» (1987) του Γιάννη Χαρτοματζίδη, όπου ο Πάνος Μιχαλόπουλος βίωνε στην ελληνική επαρχία μια σχεδόν παρόμοια εμπειρία, όπως μαρτυρά και ο εύγλωττος τίτλος της ταινίας. Στη γαλλική επαρχία και δη σε γραφικό ψαροχώρι λαμβάνουν χώρα όλα όσα προαναφέραμε, γεγονός που σχεδόν ακυρώνει τα πάντα, αφού είναι μάλλον αδύνατον σε ένα τόσο μικρό μέρος τόσα μυστικά να μένουν για καιρό κρυμμένα.

Για να είμαστε κάπως δίκαιοι με την Καρίν Ταρντιέ, καταφέρνει να πάρει ανεκτές ερμηνείες από (κάποιους από) τους πρωταγωνιστές της, ενώ διανθίζει το σενάριό της με μερικές έξυπνες ατάκες, προερχόμενες αποκλειστικά από το στόμα του κάποτε επαναστατημένου νέου, τώρα όμως μοναχικού ηλικιωμένου πατέρα, ο οποίος βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να πληροφορείται πως εκτός μιας κόρης, τυγχάνει μπαμπάς κι ενός γιου. Ντύνει με μια κάποια ζεστασιά η Ταρντιέ τις σχέσεις του ξαφνικά ευρισκόμενου με δύο πατεράδες βασικού της ήρωα, τόσο αυτές που έχουν να κάνουν με τον παλιό, όσο και με τον… καινούργιο, αφήνοντας μια υποψία πως τα πράγματα θα ήταν απείρως καλύτερα εάν άφηνε στην άκρη τους αδελφικούς έρωτες. Το αυτό ισχύει και για τη βασική υποπλοκή με τον – όχι ακριβώς υπόδειγμα ευστροφίας – νεαρό που στέλνει η εγκυμονούσα πιτσιρίκα συστημένο στη δουλειά του πατέρα της, μήπως και βγάλει κάποιο μεροκάματο, με τους σκοπούς της επιμονής της ως προς την αποκατάστασή του να μένουν ακατανόητοι για τον μπαμπά της. Εάν, βέβαια, δεν σαλιάρζε με… την αδελφή του και καθόταν λίγο να σκεφτεί ποιος είναι ο λόγος που η κόρη του αποφεύγει να κατονομάσει τον άνδρα που την άφησε έγκυο, τότε θα καταλάβαινε εύκολα τι ρόλο βαράει ο νέος του υπάλληλος. Νιάου-νιάου στα κεραμίδια κάνει, δεν είναι και πυρηνική φυσική.