FreeCinema

Follow us

Η ΑΔΕΛΦΗ ΜΟΥ (2012)

(L’ ENFANT D’ EN HAUT)

  • ΕΙΔΟΣ: Κοινωνικό Δράμα
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ούρσουλα Μεγέρ
  • ΚΑΣΤ: Κέισι Μοτέ Κλάιν, Λεά Σεντού, Τζίλιαν Άντερσον, Μάρτιν Κόμπστον
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 100’
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: SEVEN FILMS

Δωδεκάχρονος επιβιώνει (και πλέον ζει την απολυμένη, από άντρα σε άντρα, ανεύθυνη 20κάτι αδελφή του) «γδύνοντας» πελάτες ski resort από αξεσουάρ και ρούχα, που «σκοτώνει» επικερδώς. Τραβιέται με Άγγλο εποχικό και με μητρικό υποκατάστατο ματσό, κάποιοι τον κάνουν τσακωτό. Το «σπλάχνο» του από ένα ψέμα ζωής, επίσης. Πού οδεύουν;

Έχει, με δύο μόλις feature «τέκνα», αναθρέψει εαυτήν στη σημαντικότερη Ευρωπαία σκηνοθέτιδα η Ελβετίδα auteur του «Home»; C’ est possible και το σπουδαιότερο: αγκαλιάζοντας με πείσμα το αξιοθέατο περιθώριο (τώρα λιγότερο ιλαρά, στυλιζαρισμένα και στις υπώρειες των σαλέ) τής απατηλά «άσπιλης» πατρίδας της. Σα lift που πάει τους αδερφούς Νταρντέν σε πίστα πρώιμου Ζονκά, η νέα της, εδώ κολοβή οικογενειακή, σπουδή «είναι» εν ανάγκη και σχέσης σε δοκιμασία και καμπή, σκαρφαλώνει υψομετρικά τις χαράδρες τού ταξικού και «Η Διάπλασις των Παίδων» διακυβεύματός της ως «Έγκλημα και Τιμωρία», βιοπαλαιστικό πορτρέτο ριζών αίματος, οι οποίες, όπως σχεδόν τα πάντα, πια, πωλούνται και αγοράζονται – ή υφαρπάζονται εν τη ελλείψει τους.

«Κανείς δεν ενδιαφέρεται εκεί πάνω. Θα πάρουν άλλα», δικαιολογείται για το Survivor «απαλλοτρίωσης» τού προνομιούχου, σε αναψυχή εσμού θυμάτων του (εκλογικεύοντας ενήλικα) αυτός ο γαλλόφωνος, Αλπικός post ντικενσιανός, που μεταπωλεί τα λάφυρά του στην κωμόπολή του στην κοιλάδα «κάτω», σε συνομηλίκους και στην εργατιά – τους «δούλους» των σε διακοπές πλουσίων, ένα μόνο απ’ τα ψυχολογικά ξέφωτα εδώ. Το πιο εντυπωσιακό: βαρίδι στο μοναδικό δικό του άνθρωπο, ο μικρός κάποιο βράδυ θα εξασφαλίσει την αγάπη της με αντίτιμο ό,τι έχει καβατζώσει σε ευρώ – κι αυτή δε θα αργήσει να του ξεπληρώσει το «έξοδο».

Είναι η σκηνή (μαζί με την αγγιχτική υποπλοκή του πλησιάσματος τουρίστριας, της κηδεμόνα – ευσεβούς πόθου του) που κάνει το surprise κλου συγγενικού δεσμού μετά τα μισά να σκάει αιφνίδια ευχάριστα σα χιονόμπαλα στα μούτρα σου. Και αν αυτό το τελευταίο δεν οξυγονώνει επαρκώς το αμοιβαία ενηλικιωτικό «ως εδώ ήταν» πρανές δραματουργίας (η χειμερινή σεζόν τελειώνει, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, ένα clin d’oeil στα κλεμανικά «Απαγορευμένα Παιχνίδια» διασταυρώνει και χωρίζει – ή ενώνει; – εφεξής το εκκρεμές στον αέρα οικείου ντούο), υπάρχουν η Σεντού, που σπάει με αθόρυβο πάταγο τον πάγο που θεωρούνταν ότι «έπιανε» η μάσκα της ως σήμερα, κι ο μπόμπιρας Μοτέ Κλάιν, για τον οποίο συγκεκριμένα γράφτηκε η ταινία, που… κλέβει στην ψύχρα σχεδόν όλες τις σκηνές του.

Την οπτική κατάβαση πλαγιάς εξασφαλίζει η Ανιές Γκοντάρ με σλάλομ ανάμεσα στα πανοραμίκ βουνού νιφάδων ή ντελούξ habitat (αντιδιεσταλμένα με το σκυθρωπό έξω ή τις εργατικές κατοικίες μιας πεδινής, ημιβιομηχανικής ζώνης) και τα φορητά «ενώπιος ενωπίω» στη ζούλα χώρων. Αυτό το γλίστρημα, γύρω από τις περιστασιακές «ηλεκτρικές» μουσικές σημαίες του Τζον (δες Πι Τζέι Χάρβεϊ) Πάρις, συνενώνει θραύσματα ύπαρξης για το big picture ματαιώσεων και νευρώσεων του ζεύγους, που ανεβαίνει το λευκό του Γολγοθά. Μαζί και συ. Αλληγορία – γρανιτένιο παίγνιο ασφάλτου σαν το «Home» ή κορυφογραμμή πάντα δε βλέπει «Η Αδελφή Μου», αλλά άνθρωπός σου είναι και νιώθεται κοντά, πραγματικά. Νομίζω ότι δε βρίσκεις τώρα γύρω σου πιο magnifique τελεφερίκ…

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Σου άρεσαν «Το Παιδί με το Ποδήλατο» και «Τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο»; Είναι καλύτερη. Δε σου άρεσαν; Αυτή «λέει», δεν «κηρύττει» au naturel. Θαμώνες Περτουλίου, Καϊμακτσαλάν κ.ο.κ. θα (ξε)φύγετε κι εσείς.


MORE REVIEWS

GODZILLA MINUS ONE

Μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Σικισίμα επιστρέφει σ’ ένα κατεστραμμένο Τόκιο, γεμάτος ενοχές από τη φήμη του kamikaze πιλότου που δεν θυσιάστηκε για πατρίδα του. Θα προστατεύσει μια νεαρή κοπέλα που έχει υιοθετήσει ένα ορφανό μωρό και θα συγκατοικήσουν αναζητώντας τη γαλήνη, καθώς η πόλη αρχίζει να στέκεται ξανά στα πόδια της, ώσπου να εμφανιστεί… ένα γιγάντιο και μεταλλαγμένο από πυρηνικές δοκιμές τέρας.

ΠΕΣΜΕΝΑ ΦΥΛΛΑ

Μεροκαματιάρης εργάτης με «αθώο» πρόβλημα αλκοολισμού γνωρίζει προλετάρια «αδελφή ψυχή» σε karaoke bar, εμφανίζεται το ενδεχόμενο του ρομαντικού σκιρτήματος, μα η κακοτυχία δέρνει και τους δύο, λες κι η μοίρα δεν επιθυμεί την ένωσή τους.

ΣΙΩΠΗΛΗ ΟΡΓΗ

Πατέρας που πενθεί τον θάνατο του γιου του, ορκίζεται να εκδικηθεί τις συμμορίες ναρκωτικών που μεταμόρφωσαν τη ζωή του σε βουβό δράμα. Όταν μιλούν τα πιστόλια, ποιος έχει ανάγκη τα λόγια;

ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ

Στο Σέιλεμ, ομάδα από νεαρά αγόρια και κορίτσια ανακαλύπτει κατά τύχη ένα καταραμένο μαχαίρι. Μέσα από μια σειρά από flashbacks, μαθαίνουμε πως το συγκεκριμένο αντικείμενο υπήρξε η αφορμή για πολλούς θανάτους και καταστροφές στο παρελθόν. Η χρήση του σε δαιμονικά παιχνίδια μεταξύ των παιδιών, αποκαλύπτει μια μικρή λεπτομέρεια: ο κάθε χαμένος, πεθαίνει πραγματικά!

ΦΟΝΙΣΣΑ

Σ’ ένα νησιωτικό χωριό, γύρα στα 1900, η γιαγιά Φραγκογιαννού αποφασίζει να κάνει πράξη αυτό που της δίδαξε η ζωή: απαλλάσσει βρέφη θηλυκά και μικρά κορίτσια από τη μαρτυρική εμπειρία του να μεγαλώσουν και να υποταχθούν σε μια σκληρή κοινωνία ανδροκρατίας, που μόνο βάσανα και δυστυχία μπορεί να τους προσφέρει.

MR KLEIN

MR KLEIN

Μούλικο κλέβει σύνεργα του σκι από λεφτάδες στην Ελβετία και τα πουλάει για να ζήσει με την αδελφούλα του. Ε, ναι, παρμπρίζ και χαρτομάντιλα δεν παίζουν εκεί…