του Ηλία Φραγκούλη

Δεν ήταν εύκολη υπόθεση το να γυριστεί μια βιογραφική ταινία για την Εντίτ Πιάφ. Εν μέρει, επειδή η ζωή της περιλαμβάνει περιόδους που καλύπτονται από πέπλο μυστηρίου ή ανεξακρίβωτες λεπτομέρειες – τουλάχιστον μέχρι τα χρόνια όπου η διασημότητα δε μπορούσε να ζήσει χωρίς εκείνη. Ακολουθεί το δέος απέναντι στο μύθο. Η Πιάφ, τουλάχιστον για τους Γάλλους, είναι ένα εθνικό σύμβολο, η ανάμνηση του οποίου θα μπορούσε να κατεβάσει ακόμη και… μπουρλότα κατά των αιθουσών! Τελικά, το γαλλικό κοινό περιορίστηκε στο να σπάσει τα ταμεία. Και όχι άδικα.

Το φιλμ του Ολιβιέ Νταάν χειρίζεται με αξιοπρέπεια την ιστορία της μεγάλης τραγουδίστριας, παρουσιάζοντας την από τη μιζέρια της παιδικής ηλικίας μέχρι το θάνατο από καρκίνο, στα 1963. Θα μπορούσαν να υπάρξουν ενστάσεις για σταθμούς ζωής και καριέρας που λείπουν ή στέκουν ελαφρώς ασαφείς, όμως ήδη με μια διάρκεια που φτάνει τα 140 λεπτά καταλαβαίνει κανείς πως κάτι έπρεπε να μείνει απ’ έξω… Η σεναριακή διασκευή, λοιπόν, επικεντρώνει δραματουργικά στους δύο βασικούς έρωτες της Πιάφ (το τραγούδι και τον πυγμάχο Μαρσέλ Σερντάν), για να τονίσει το «καταραμένο» στοιχείο του βίου της, επιτρέποντας στον Νταάν να στήσει δύο (τουλάχιστον) σκηνές ανθολογίας (η πρώτη εμφάνιση της Πιάφ στο music hall δίχως την παραμικρή υπόκρουση από τα τραγούδια της και η «επιστροφή» του αγαπημένου της ύστερα από ένα τραγικό συμβάν) που δύσκολα ξεχνιούνται. Κι ενώ ο Νταάν σ’ έχει πείσει ως χαρισματικό ταλέντο που σχεδόν χορογραφεί τα πλάνα του και δίνει έναν μουσικό τόνο στη ροή του φιλμ ώστε να μη σε κάνει να βαριέσαι ποτέ, εξαρχής έχει αποφασίσει να επιλέξει έναν φιγουρατζίδικο τρόπο μη γραμμικής αφήγησης, λες και τιμωρεί τον εαυτό του για τα κατορθώματά του! Η ζωή της Πιάφ ξεδιπλώνεται μέσα από ακατάπαυστα flashback που σε μπερδεύουν άνευ λόγου και, προφανώς, δηλώνουν μια κάποια ανασφάλεια του σκηνοθέτη. Αλλά, ακόμη κι αν η μοίρα «διαβάζεται» σε σημαδεμένη τράπουλα ή το ανακάτεμα των φύλλων προκύπτει ζαλιστικό, ο «πελάτης» θα μαγευτεί.

Η «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο» διαθέτει δύο αχτύπητα ατού. Την αύρα της φωνής της Εντίτ Πιάφ που κάνει την ψυχή να φτερουγίζει από ελπίδα και μελαγχολία μαζί. Και, πάνω απ’ όλα σε τούτο το φιλμ, την ερμηνεία της Μαριόν Κοτιγιάρ στον ομώνυμο ρόλο, η οποία μεταμορφώνεται συγκλονιστικά, σε όλες τις περιόδους της ενήλικης Πιάφ. Από την ανύπαρκτη θηλυπρέπεια, το κλοουνίστικο περπάτημα, την εξέλιξη σε diva και την κατάκτηση των εκφραστικών της μέσων, μέχρι τα πολλαπλά χτυπήματα της υγείας (με το σώμα να μοιάζει με κουφάρι στην κυριολεξία!) και το μαρτυρικό σβήσιμο μιας ζωής, η Κοτιγιάρ παίζει με όλο της το είναι και σε κάνει ν’ ανοιγοκλείνεις τα μάτια για να πιστέψεις ότι πρόκειται για την ίδια ηθοποιό. Θα τα ξαναπούμε στα Όσκαρ του 2008…