του Νίκου Παλάτου

«Το Βιβλίο των Θαυμάτων» ανήκει στην κατηγορία των ταινιών που επιθυμούν να συνδυάσουν την feelgood ατμόσφαιρα με την βαθιά συγκίνηση. Δεν τα καταφέρνει σε ανεκτό (έστω) επίπεδο, σε κανέναν από τους δύο τομείς, μιας και (σε ό,τι αφορά το πρώτο) κύριο μέλημα του φιλμ μοιάζει να είναι τα όσο το δυνατόν περισσότερα εξωτικά locations (αδιαφορώντας για την κυριολεκτική έννοια της διασκέδασης), ενώ (σε ό,τι έχει να κάνει με το δεύτερο) στερείται και από κάθε ίχνος πηγαίου συναισθήματος, καταλήγοντας σε ένα άψυχο δράμα, που αντί για το επιζητούμενο δάκρυ πιο πιθανό είναι να φέρει τον… ύπνο, ένεκα της πλήρους αδιαφορίας των όσων διαδραματίζονται.

Το γεγονός πως πίσω από το έργο κρύβονται οι παραγωγοί της «Οικογένειας Μπελιέ» (2014), παρέχει ένα καθοριστικό στοιχείο για το ύφος στο οποίο κινείται αυτό το νέο τους εγχείρημα, αν και το προαναφερθέν γαλλικό mega hit, με όλα τα γλυκανάλατα μειονεκτήματα που κουβαλούσε, είχε (τουλάχιστον) μια σαφή ιστορία να διηγηθεί. Τούτο, το βασισμένο στο φερώνυμο μυθιστόρημα του συγγραφέα Ζιλιέν Σαντρέλ, δεν διαθέτει ούτε αυτό, αφού η βασική ιδέα από την οποία διέπεται δείχνει να εξαντλείται στο ανυπόφορο ρητό του Πάουλο Κοέλιο περί του σύμπαντος που συνωμοτεί και λοιπών… μπουρδολογιών.

Έπειτα από τα σύντομα εισαγωγικά, όπου πληροφορούμαστε πως η Τελμά είναι μια ανύπαντρη μητέρα η οποία επαγγελματικά τα φέρνει δύσκολα βόλτα, αλλά σαν πολύτιμα στηρίγματά της έχει τη μάνα της και πάνω απ’ όλα την αφοσίωση στο παιδί της, προκύπτει το ατύχημα με το skate που στέλνει τον μικρό Λουί διασωληνωμένο σε κώμα στο νοσοκομείο και τη μητέρα του να πέφτει στη μαύρη απελπισία. Η αχτίδα φωτός, την οποία απελπισμένα έψαχνε, προκύπτει από την ανακάλυψη του ημερολογίου του πιτσιρικά και την αυθόρμητη απόφασή της να επιχειρήσει να φέρει εις πέρας ακόμα και τις πιο τραβηγμένες του επιθυμίες, διότι… η δύναμη της αγάπης θα τον φέρει πίσω. Άπαξ της άφιξής της στην Ιαπωνία, όπου πρέπει να ξετρυπωθεί μυστηριώδης δημιουργός manga και να βάλει την πολυπόθητη υπογραφή του στο skate του φανατικού του θαυμαστή Λουί, το φιλμ παίρνει τον δρόμο ενός κινηματογραφικού… «Πες το και θα Γίνει» (!), με τη διαφορά ότι σταδιακά υπονοείται πως όλο αυτό το κυνήγι των ευχών έχει θεραπευτικές ιδιότητες για τη μάνα, καθώς το ατύχημα του παιδιού μοιάζει περισσότερο με αφορμή την οποία εκείνη γύρευε για να δώσει ένα κάποιο νόημα στη μονότονη ζωή της!

Ο τρόμος στη θέα της θάλασσας, σε αντιδιαστολή με το κολύμπι με τις φάλαινες, ή η αναζήτηση του αποξενωμένου πατέρα του μικρού, στέκουν ως τα πιο κραυγαλέα παραδείγματα του άνωθεν συμπεράσματος, που ναι μεν θυμίζουν (ως προς την αποτίναξη του αδιόρατου εσωτερικού φόβου και της πραγματοποίησης των ενδόμυχων επιθυμιών) την θαυμάσια «Χαρούμενη Παρέλασις» από τα 1947 (γνωστή πλέον με τον… σωστό τίτλο «Η Κρυφή Ζωή του Γουόλτερ Μίτι», χάρη στο remake του 2013), πλην όμως, δεν αποτελούν παρά ένα επεισοδιακού τύπου collage εμπειριών και μάλιστα του εντελώς… νερόβραστου στυλ. Το σαπουνοπερέ μελόδραμα φλερτάρει με «χαριτωμενιές» παλιμπαιδισμού σε μία ανύπαρκτη καταστασιακή ραχοκοκαλιά, η οποία από πολύ νωρίς παίρνει τη μορφή της… πίστας ηλεκτρονικού παιχνιδιού, όπου ο παίκτης προσμένει όχι την εφήμερη χαρά της επιτυχίας, αλλά το σωτήριο, μεγαλοπρεπές θαύμα άπαξ του τερματισμού του. Η ευκολία, βέβαια, με την οποία ρίχνει συνεχώς κέρματα στη σχισμή, συνεχίζοντας να παίζει και να κερδίζει, είναι παροιμιώδης. Αυτά, όμως, είναι ψιλά γράμματα μπροστά στην προσχηματικότητα της πλοκής και την άτσαλη σεναριακή αισιοδοξία, που πασχίζει να δημιουργήσει μια (ενίοτε) ανάλαφρη ατμόσφαιρα. Η επιμονή στο καρφί της συγκίνησης και στο πέταλο του χαμόγελου φτάνει μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο της ταινίας, η κενότητα των συναισθημάτων της οποίας ακολουθεί παρόμοια πορεία εξαρχής. Συνολικά, είναι η ποιότητα της παραγωγής και η πλήρης αφοσίωση στον ρόλο της Αλεξάντρα Λαμί, που κάπως διασώζει το φιλμ από το πλήρες ναυάγιο.